Ελλάδα η χώρα που δεν πλήττεις ποτέ. Η χώρα που οι αποφάσεις των δικαστηρίων -όποτε αυτά, ή οι νομικοί (εσχάτως και οι νομικοί – παράγοντες ομάδων, ή νομικοί/δήθεν εκδότες) δεν απεργούν- βγαίνουν τη στιγμή που δεν πρέπει. Η χώρα όπου οι αποφάσεις των δικαστηρίων έχουν ποτέ μία, αλλά πάντα περισσότερες από δύο ερμηνείες. Η χώρα όπου για να καταλάβει κάποιος τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου πρέπει να έχει μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ.
Η χώρα που -όχι φίλοι αναγνώστες- δεν είναι μπουρδέλο, αυτά τουλάχιστον είναι οργανωμένα, μπαίνεις κάνεις ό,τι κάνεις, πληρώνεις, φεύγεις, αλλά είναι ένα απέραντο τρελάδικο, μία χώρα δίχως αρχή, μέση και τέλος.
Μία χώρα όπου η πολιτεία είναι μονίμως απούσα στα ουσιαστικά και “παρίσταται και χαιρετίζει“, με δηλώσεις τύπου “εύχομαι να παταχθεί η βία“, ή “μακάρι να επικρατήσει η λογική“, με Υπουργούς, πολιτευτές και πολιτικάντηδες να μην βάζουν ποτέ μα ποτέ το χέρι τους στη φωτιά που κάνει τζιζ, για να μην χάσουν τα προνόμια και τον παχυλό μισθό τους.
Έτσι δεν είναι κύριε Υφυπουργέ Αθλητισμού κ. Ανδριανέ;
Προς τί όλα τα παραπάνω; Μα για τί άλλο, τη νέα απόφαση – μνημείο του ΑΣΕΑΔ, μία απόφαση με διαφορετικές -ανάλογα με το τι χρώμα φανέλας φοράει η ομάδα σου- ερμηνείες, μια απόφαση που ελήφθη δυόμιση μήνες μετά από ένα γεγονός (προημιτελικός Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στις 9 Οκτωβρίου), όπως είχε συμβεί πριν λίγες μέρες και για το Άρης – ΠΑΟΚ (μία εβδομάδα αργότερα), απλά και μόνο γιατί αυτό το κωλοσύστημα -με όλη τη σημασία της λέξης- δεν πρόκειται να αλλάξει όσα Μνημόνια κι αν πληρώσουμε εμείς κι εσείς, πολύ απλά γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει αυτή η πελατειακή σχέση.
Γιατί σε τελική ανάλυση -και δεν αναφέρομαι στην όποια απόφαση του ΑΣΕΑΔ, αν κι εφόσον κάποιος έχει καταλάβει τί ακριβώς λέει αυτή η απόφαση- το πρόβλημα δεν είναι η απόφαση, αλλά ο χρόνος ανακοίνωσής της. Στο παρά ένα, πριν τη διεξαγωγή του ημιτελικού τη Δευτέρα. Κι αυτό γιατί, επαναλαμβάνουμε, ζούμε σ’ ένα κράτος – τέρας, σε μία χώρα όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, λέει ό,τι θέλει και κανείς δεν βάζει τα πράγματα στη θέση τους, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν θέλει.
Το αν έχει δίκιο ο Ολυμπιακός (που έχει) για την παράνομη παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο ΟΑΚΑ, αν έχει δίκιο (που έχει) ο Παναθηναϊκός που νίκησε πεντακάθαρα και σπαθάτα στο παρκέ, αν έχει δίκιο η ΕΟΚ που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την απόφαση του ΑΣΕΑΔ, θεωρώντας πιο… ισχυρό το φύλλο αγώνα (ναι, το ακούσαμε κι αυτό) και υποστηρίζει ότι θα γίνει (κακώς) ο ημιτελικός της Δευτέρας είναι δευτερεύοντα ζητήματα.
Κι αυτό γιατί σε έναν μήνα, έναν χρόνο, όποτε τέλος πάντων προκύψει ξανά νέα καθυστερημένη απόφαση δικαστικού οργάνου, θα λέμε όλοι πως “τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα“. Γιατί όντως δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει.
