Υπάρχουν δύο πράγματα για τα οποία είμαι πάρα πολύ χαρούμενος: Η ελευθερία λόγου που υπάρχει στο site, στο κοινό σπίτι όλων όσων κατοικούν, αλλά και ο συγχρονισμός σκέψης που υπάρχει ανάμεσα σε μένα και στον Γιώργο Νικολάου. Κι αν για το πρώτο δεν είχαμε παρά να πάρουμε μια απόφαση και να την αντέξουμε (ότι, δηλαδή, δεν θα γράφουμε όλοι σαν να είμαστε ένας άνθρωπος, ένα μυαλό, μια ιδεολογία), το δεύτερο εξηγεί γιατί τόσα χρόνια περπατάμε στο ίδιο μονοπάτι.
Ο Γιώργος κι εγώ προερχόμαστε από εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ιδεολογικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ενδυματολογικές, διατροφικές κι ό,τι άλλο θέλετε. Ταυτόχρονα, σε μια σειρά από θέματα, ταυτίζεται απόλυτα η άποψή μας, ενδεχομένως κι όταν ο ένας νιώθει ότι διαφωνεί με τον άλλον.
Ήρωας είναι ο Τηλέμαχος, έγραψε σ’ (ακόμα) ένα εξαιρετικό άρθρο. Και ποιος διαφωνεί; Τον ενοχλεί ο θόρυβος που έγινε (κάναμε) για τον Ρωμανό, αλλά δεν υπάρχει διαζευκτικό “ή” ανάμεσά τους. Δεν είναι ή ο Τηλέμαχος, ή ο Νίκος. Κι ο Ρωμανός δεν είναι ήρωας, είναι ένα παιδί που διεκδίκησε το δικαίωμά του στη ζωή. Αυτή τη ζωή που στέρησαν από τον Τηλέμαχο, με τον οποίο ενδεχομένως θα μπορούσαν -υπό άλλες συνθήκες- να κάνουν και παρέα.
Η οικονομική βία στέρησε τη ζωή του ενός. Η αστυνομική βία κατέστρεψε τη ζωή του άλλου. Δίπλα τους θα μπορούσε να σταθεί ένα παιδί που είδε τον πατέρα του να αυτοκτονεί κάτω από το βάρος της οικονομικής ανέχειας, ένα παιδί που πηγαίνει νηστικό στο σχολείο, ένα παιδί που διαβάζει χωρίς ρεύμα στο 2014, ένα παιδί που δεν έχει πρόσβαση στην υγεία και ποιότητα ζωής.
Μακάρι να ήταν μόνο ο Τηλέμαχος θύμα ενός ακήρυχτου πολέμου, από τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο. Το γεγονός άγγιξε την ψυχή του Γιώργου. Και τη δική μου. Με τη διαφορά ότι εγώ έχω κηρύξει προ καιρού τον πόλεμο στον ηθικό αυτουργό όλων αυτών των “εγκλημάτων“.
“Είναι ο καπιταλισμός, Γιώργο“, παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου, που έγραψε κι ο καλός φίλος και συνάδελφος Νίκος Μπογιόπουλος. Είναι η τάση του ανθρώπου να εκμεταλλευτεί τον άνθρωπο, είναι η νίκη του χρήματος απέναντι στον ουμανισμό και στη λογική μας.
Τα θύματα είναι πολλά και η ιεράρχηση προβολής τους είναι το πλέον ασήμαντο. Εκείνο που έχει αξία είναι να αναζητήσουμε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που ο Τηλέμαχος δεν θα πέθαινε για να κάνει ένας παπάρας δυο μέτρα πιο μεγάλη πισίνα, που ο Ρωμανός θα γιόρταζε τη γιορτή του όχι με απεργία πείνας, αλλά παρέα με τον κολλητό του τον Αλέξη (Γρηγορόπουλο).
Αν θέλεις, Γιώργο, και τα παιδιά του Κορκονέα μαζί με τον πατέρα τους, που θα είχε εκπαιδευτεί για να προστατεύει τον κόσμο, όχι για να πυροβολεί αδιάκριτα. Τα δέντρα είναι πολλά, καθένα έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Το δάσος να δούμε. Και να αποφασίσουμε αν αυτό το δάσος είναι ο τόπος που θέλαμε να ζήσουμε. Αν θα ‘ναι το δάσος του Σέργουντ, αν εμείς θα είμαστε με τον Σερίφη του Νόττινχαμ, ή με τον Ρομπέν και την παρέα του.
Βλέπεις, Γιώργο, σε κάθε περίπτωση σαν αυτή του Ρωμανού, ή του Τηλέμαχου, ή της οικογένειας του φαντάρου που χάθηκε και πλέον -αφού δεν είναι πολύτεκνη- χάνει τα προνόμια από τη ΔΕΗ, υπάρχουν πολλοί που επιχειρούν να ωφεληθούν. Υπάρχουν κι άλλοι, που απλά κάνουν τον αγώνα του, αγώνα τους. Και σήμερα νιώθουμε δικαιωμένοι.
Όχι γιατί θα σπουδάσει ο Ρωμανός, αυτή είναι η αφορμή. Αλλά γιατί σπάει ο τσαμπουκάς του… Σερίφη. Γιατί ο νόμος, αυτός ο αστικός, ο επιβληθείς από τον νικητή, ο νόμος που κάποιοι σαν τον Ρωμανό θεωρούν εχθρικό, άδικο και είτε αυτοπροσδιορίζονται, είτε ετεροπροσδιορίζονται ως αναρχικοί (με ή χωρίς εισαγωγικά), πρέπει να γίνεται ενίοτε ασπίδα του αδύναμου. Κι επειδή ο Νίκος, ο Τηλέμαχος, ο Αλέξης, έχουν ως μονάδες περιορισμένοι δύναμη, στεκόμαστε δίπλα τους, για να αλλάξουμε (υπέρ τους) τις ισορροπίες.
Το ζήτημα -γιατί, δεν είχες αμφιβολία ότι θα απαντούσα- δεν είναι να διαλέξουμε τον δικό μας ήρωα. Το ζήτημα είναι να ανατρέψουμε, καθένας βάσει της κουλτούρας και της στάσης του απέναντι στα πράγματα- το σύστημα που μετατρέπει νέα παιδιά σε “ήρωες“, “μάρτυρες“, το σύστημα που δολοφονεί νέα παιδιά, το σύστημα που εμπορεύεται τα όνειρά τους.
Βέβαιον είναι πως δεν υπάρχει μία αλήθεια. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσβάσεις προς αυτή. Εγώ επέλεξα τον δρόμο του Ρωμανού, εσύ του Τηλέμαχου. Στα ίδια σοκάκια περπατάμε, εδώ και χρόνια…
