Είναι κάτι μέρες που μοιάζουν ατελείωτες. Ενδεχομένως και να είναι… Κι αν η “καλή” (δημοσιογραφικά ήταν, αλλά εξαρτάται και πώς το εκτιμά κανείς) μέρα φαίνεται από το πρωί, ξεκινήσαμε στις 11 και κάτι, μαθαίνοντας πρώτοι την είδηση της απόφασης του ΑΣΕΑΔ. Κάπου εκεί ξεκίνησε το τρέξιμο…
Να εκτιμήσουμε σωστά (πολύτιμη η βοήθεια των δύο νομικών και φίλων, τους οποίους θερμά ευχαριστούμε) την απόφαση, να τη “μεταφράσουμε“, να μην πέσουμε στην παγίδα της εύκολης δημοσιογραφικής προσέγγισης (ό,τι έλεγαν οι ομάδες), να καταγράψουμε τις αντιδράσεις απ’ όλες τις πλευρές, τις ανακοινώσεις και μετά να πάμε στο ΟΑΚΑ, για τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα.
Ενδιάμεσα -γιατί η μέρα είπαμε ήταν γεμάτη- απόλαυσα τις κόρες μου να παίρνουν ζώνες, να σπάνε ξύλα, να… μεγαλώνουν. Παρένθεση, ενδεχομένως και άχρηστη, και συνεχίζουμε.
ΟΑΚΑ, να καταγράψουμε έναν αγώνα που έμοιαζε παντελώς αδιάφορος ως προς το αποτέλεσμα και την εξέλιξή του (μοναδικό ενδιαφέρον αγωνιστικό στοιχείο η παρθενική εμφάνιση τού ΝτεΜάρκους Νέλσον), μέχρι που… έσκασε –ευτυχώς μόνο αυτό– το τηλεφώνημα για τοποθέτηση βόμβας. Αποδείχθηκε (ευτυχώς για όλους) φάρσα.
Κάπως έτσι φτάσαμε να πλησιάζει μία τα ξημερώματα και να γράφουμε ακόμα, αλλά προφανώς και δεν σας… ζαλίζω βραδιάτικα με το 24ώρο (και βάλε) ενός δημοσιογράφου. Γεμάτη μέρα, αλλά πώς να την ερμηνεύσεις; Καλή μέρα ή κακή;
Ξεκινώντας από το τελευταίο -χρονικά- γεγονός, αν αρχίσουν οι μεν να παίρνουν τηλέφωνο την ώρα που παίζουν οι δε (χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίσει την ταυτότητα του/των φαρσέρ), ελογχεύουν δύο κίνδυνοι: Να μην τελειώνει κανένα ματς στην ώρα του και κάποια στιγμή να την πάθουμε (αν κάποιος ανώμαλος επιχειρήσει να κάνει κάτι πιο… ηχηρό από μια φάρσα) όπως ο βοσκός με τον λύκο.
Με αυτά δεν παίζουν. Την ώρα της εκκένωσης δεν σταμάτησαν να χτυπούν κινητά. Μανάδες, γιαγιάδες, σύζυγοι, συγγενείς, φίλοι ανθρώπων που ήταν στο ΟΑΚΑ τρομοκρατήθηκαν. Κι αν το μπάσκετ ενδυθεί τον μανδύα του φόβου, πάμε χαμένοι. Ακόμα κι οι ηλίθιοι (όποιας χρωματικής απόχρωσης φανέλα κι αν φορούν) μπορούν να το αντιληφθούν. Κι οι ηλίθιοι δεν είναι προνόμιο καμίας ομάδας. Υπάρχουν παντού.
Πάμε στα του ΑΣΕΑΔ. Κατά την ταπεινή μου άποψη η απόφαση είναι πολιτικά ορθή. Δεν μπορείς να ξεπετάς ένα αίτημα δηλώνοντας “αναρμόδιος“. Μα κάπου πρέπει να υπάρχει ένας αρμόδιος. Το σκεπτικό είναι απόλυτα σωστό, σε λάθος χρόνο.
Γιατί έπρεπε να φτάσουμε Παρασκευή μεσημέρι, να αναβληθεί ο αγώνας της Δευτέρας, για να μας πουν το αυτονόητο; Από την άλλη, ίσως έχει μεγαλύτερη αξία η απόφαση, παρά το τάιμινγκ. Όπως επίσης, προσωπικά, χαίρομαι που δύο φορές σε έναν μήνα το ΑΣΕΑΔ ακύρωσε απόφαση του Αθλητικού Δικαστή, γιατί απλά αυτός είναι ο ρόλος του.
Ο Αθλητικός Δικαστής κρίνει την απόφαση του διαιτητή, το ΑΣΕΑΔ του Αθλητικού Δικαστή, έτσι ώστε να υπάρχει κλίμακα και δυνατότητα προσφυγής σε δεύτερο (και τρίτο αν χρειαστεί) βαθμό. Διαφορετικά δεν έχουμε δικαιοσύνη, αλλά κατά τόπους (και τρόπους) σερίφηδες.
Ο τρόπος που οι δύο “αιώνιοι” υποδέχθηκαν την απόφαση ήταν αναμενόμενος. Στερούνται φαντασίας.
Για παράδειγμα, θα περίμενα από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να δηλώσει “δίνω σε παίκτες και προπονητές το πριμ κατάκτησης Κυπέλλου και χαρίζω στον Ολυμπιακό την πρόκριση στα χαρτιά“. Θα τους έκανε μεγάλη πλάκα.
Για παράδειγμα, θα περίμενα από τους αδερφούς Αγγελόπουλους να βγουν και να δηλώσουν προκαταβολικά “είμαστε υπέρ της τήρησης των θεσμών, θέλουμε να υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, αν ο Αθλητικός Δικαστής μάς δικαιώσει θα κατεβάσουμε την εφηβική ομάδα, αφού αγωνιστικά δεν αξίζουμε το Κύπελλο“. Θα τους έκαναν μεγάλη πλάκα.
Η μικροπολιτική, μικραίνει τις ομάδες κι οι δυο “αιώνιοι” είναι εξ ορισμού μεγάλα κλαμπ. Δεν έχουν ανάγκη από μικροπολιτικές αντιλήψεις, με οπορτουνιστικές τοποθετήσεις, με μακιαβελικές απόψεις. Βεβαίως, δικά τους είναι τα “μαγαζιά“, αυτοί αποφασίζουν, εμείς απλά κρίνουμε.
Το μόνο σίγουρο, μετά από 14 ώρες μπροστά από μια οθόνη, είναι πως με το μπάσκετ ποτέ δεν πλήττεις… Αν και προτιμάμε καρφώματα και ασίστ, από βόμβες και δικαστικές αποφάσεις.
