Καλό μήνα φιλαράκια, από τον κολλητό σας τον “Περαστικό“. Κι επειδή είναι αρχή του μήνα, θα ασχοληθώ με χαρούμενα πράγματα, με όμορφες στιγμές, με ένα δέσιμο που κρατάει χρόνια, σαν κολόνια. Γιατί, είναι ωραίο πράγμα -βρε μίζεροι άνθρωποι- να έχει κανείς φίλους. Κολλητούς φίλους. Και να τους έχει για πάντα. For ever, που λένε και οι Αμερικανοί (κι ας μην τους γουστάρει). Φίλους καρδιακούς.
Ο “μεγάλος” (ένας είναι ο “μεγάλος“) έχει έναν φίλο. Κολλητό φίλο. Χρόνια τώρα. Α, μιλάμε για φιλία που δεν σπάει. Γιατί οι έρωτες ξεφτίζουν, ενίοτε γινόμαστε “Περαστικοί” από τις σχέσεις. Οι μεγάλες φιλίες, ποτέ. Jamais, που λένε και οι Γάλλοι.
Ο φίλος του “μεγάλου” είναι… καρδιακός. Και του κάνει πολύ καλό αυτή η φιλία. Τον ξανανιώνει, βρε παιδί μου, τον κάνει άλλον άνθρωπο. Τί να σου κάνουν οι γιατροί, όταν έχεις φίλους, οι οποίοι σε προσέχουν. Α, ξέχασα να σας πω ότι ο φίλος του “μεγάλου” είναι από τον Χολαργό. Έτσι για να μπορέσετε να τον ανακαλύψετε, αν θελήσετε να τον ψάξετε… Γιατί, οι καλοί φίλοι είναι δυσεύρετοι αυτήν την εποχή.
Τί λέγαμε; Α, κι ο “μεγάλος“, όμως, κάνει τα πάντα για τον φίλο του. Γιατί έτσι είναι οι φίλοι. Ο ένας δίνει την ψυχή του για τον άλλον, διαφορετικά δεν είναι φίλοι. Γνωστοί είναι. Κι εμένα πολύ μου αρέσουν οι “δυνατές φιλίες” κι όχι οι “περαστικές” σχέσεις. Κι ας είμαι “Περαστικός“. Έχω αισθήματα εγώ, βρε γαϊδούρια ξεκαπίστρωτα.
Να, τώρα που μπήκε ο νέος μήνας, είπα να ξεκινήσω με ένα άρθρο – ύμνο στη φιλία. Κι εγώ θέλω να βρω έναν φίλο, να τον προσέχω, όπως προσέχει ο φίλος τον “μεγάλο“. Και να με προσέχει κι εμένα, όπως ο “μεγάλος” προσέχει τον φίλο του. Να είμαστε εμείς καλά, κι οι άλλοι… Όχι καλύτερα, βρε ανόητοι. Εμείς να είμαστε καλά και ποιος τους χέζει τους άλλους.
Γιατί, είναι στιγμές που νιώθεις πως η γη γυρίζει, μόνο για να είσαι εσύ κι ο φίλος σου, ο καρδιακός, επάνω της. Όλη η γη είναι μια γειτονιά, ένας… Χολαργός.
Πολύ με συγκινεί αυτή η ιστορία. Και τώρα που τη γράφω κλαίω. Θα επανέρθω, γιατί αυτά είναι που πρέπει να γράφονται. Τα όμορφα, τα αγνά, τα μοναδικά.
