Γεια χαρά φιλαράκια. Λίγο πριν βγω με τους κολλητούς για φαγητό (σήμερα θα το ρίξουμε έξω, θα πάμε για θαλασσινά) είπα να γράψω μια ιστοριούλα, που δείχνει τον ερασιτεχνισμό με τον οποίο δουλεύουν οι ατζέντηδες στην Ελλάδα. Ακόμα ζουν στην εποχή που πήγαιναν στο αεροδρόμιο και “άρπαζαν” τον παίκτη που έφερνε άλλος. Μόνο που τώρα, με την αρωγή του internet, δεν χρειάζεται να τρέχουν στο “Ελ. Βενιζέλος“.
Ο Ντέιβιντ Κάιλς έφυγε από την ΑΕΚ και θα συνεχίσει την καριέρα του στην ΕΘΑ, στην Κύπρο. Μάνατζερ (δεν θα γράψουμε το όνομά του, γιατί δεν έχει αξία, αλλά αν θέλετε να ψάξετε τη… γωνία στο ευρώ, να σας πούμε πως έχει οκτώ γωνίες κι όποιος κατάλαβε… κατάλαβε) επικοινώνησε μαζί του.
“Γεια σου Ντέιβιντ είμαι ο… Είδα ότι έφυγες από την ΑΕΚ και πας στην Κύπρο. Γιατί αυτή η υποβάθμιση; Να το συζητήσουμε” ήταν το μήνυμα κι ακολούθως τον ρώτησε αν έχει γυρίσει στις ΗΠΑ.
Ο Αμερικανός του απάντησε ότι βρίσκεται στην Αθήνα κι ο ατζέντης χάρηκε. “Ωραία, είμαστε κι οι δυο στην Αθήνα, άρα μπορούμε να συναντηθούμε. Που μένεις;” συνέχισε το… ψήσιμο, αλλά ο Κάιλς του το ξέκοψε:
“Έχω να συναντήσω τον ατζέντη μου πρώτα, αλλά μετά μπορούμε να βρεθούμε κάπου. Είναι ΟΚ;“.
Κάπου εκεί τέλειωσε το ενδιαφέρον στην κουβέντα. Αναρωτιέμαι, γιατί ένας επαγγελματίας να επιδιώκει την επαφή με παίκτη που ανήκει σε άλλον ατζέντη, αλλά τί να ξέρω εγώ, “Περαστικός” είμαι. Αυτό που ξέρω είναι πως πριν από τρία χρόνια, υπήρχε ένας μάνατζερ, ο οποίος εξαπέλυε μύδρους κατά “συναδέλφου” του, επειδή προσπαθούσε να υφαρπάξει πελάτες με αυτόν τον τρόπο.
Εδώ έρχεται η λαϊκή σοφία κι η ρήση “εκεί που ήμουν… ήσουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις“.
