“Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις“…
Την αλλαγή τη βιώσαμε. Για να το γράψω σωστά, ακριβώς έναν χρόνο πριν, γίναμε η αλλαγή που θέλαμε να δούμε. Αν με εννοείτε… Μετατρέψαμε τη μελαγχολία, τη στεναχώρια, γιατί το άλλο παιδί μας, το πρωτότοκο, ξεστράτισε από αυτό που εμείς (αυθαίρετα) θεωρούσαμε “σωστό δρόμο“, σε δύναμη, σε ενθουσιασμό, σε χαρά.
Η δική μας στιγμή, να αποφασίσουμε ποιους θα αφήσουμε ήρθε πριν έναν χρόνο. Είχαμε πάρει και νωρίτερα τις αποφάσεις μας, αλλά επισήμως, στις 24 Σεπτεμβρίου 2013, αφήσαμε πίσω φίλους και “φίλους” και συνεχίσαμε στον δρόμο που εξ αρχής είχαμε αποφασίσει.
Μοναχικός, αφού οι καιροί προσφέρουν άλλοθι σε πολλούς “συναδέλφους” να μετατρέψουν την όποια ικανότητα έχουν στη γραφή, σε παροχή υπηρεσιών προς τα αφεντικά. Η ντροπή να τους ακολουθεί για πάντα. Βεβαίως, δεν μπορεί να είναι μοναχικός ένας δρόμος που περπατάς με καλούς φίλους. Κι αν η συμπόρευση με τη Λένα (Καραλή) ήταν δεδομένη (άλλωστε μαζί περπατάμε και στη ζωή), η “ανανέωση των όρκων πίστης” με τον Γιώργο (Νικολάου) και τον Γιάννη (Ψαράκη), αλλά και τον νεότερο Αλέξανδρο (Τρίγκα) ήταν προαπαιτούμενο για να πάμε μακριά.
Πόσο μακριά; Κανείς δεν ξέρει. Δεν περιμέναμε ότι μέσα σε ένα χρόνο θα είχαμε πετύχει τόσα πολλά. Όχι, δεν αναφέρομαι σε αριθμούς κι ας ξετρελαίνετε καθημερινά ο Δημήτρης (Ρακόπουλος), που είναι η ψυχή της παρέας, που είναι πιο τρελαμένος μπασκετικός και από εμάς. Αναφέρομαι στην έμφυτη τάση μας να ενοχλούμε, να μπαίνουμε στο ρουθούνι.
Ξεκινήσαμε διστακτικά, είχαμε αποφασίσει να θάψουμε το… τσεκούρι του πολέμου, θεωρώντας (κακώς) πως η εποχή θέλει περισσότερες συγκλίσεις και συμμαχίες, λιγότερα ανοιχτά μέτωπα. Ευτυχώς, ο -κατά τη ρήση Λένιν– χρήσιμος ηλίθιος της αθλητικής δημοσιογραφίας βοήθησε, ώστε να μην υλοποιήσουμε τη σκέψη εκείνης της εποχής. Αυτό, πραγματικά, του το χρωστάμε χάρη.
Μέσα σε έναν χρόνο έχουμε βγάλει ουκ ολίγες αποκλειστικές ειδήσεις, έχουμε υποχρεώσει ΚΑΕ (ενίοτε ιδιαιτέρως φιλικές) να αλλάξουν πλάνα και σκέψεις, έχουμε αποτρέψει εικόνες ντροπής από το ελληνικό μπάσκετ, έχουμε στηρίξει ανθρώπους που αίφνης όλο το “σύστημα” τους γύρισε την πλάτη.
Η μάχη μας απέναντι στο μπασκετικό κατεστημένο του Γιώργου Βασιλακόπουλου είναι καθημερινή και αταλάντευτη. Και θα συνεχιστεί, θα ενταθεί, μέχρι την τελική νίκη. Είναι μάχη χωρίς τέλος, είναι ένας “ιερός πόλεμος” για μας. Μέχρι να αποβληθούν από τον χώρο μας οι τσαρτερίστας, που μας κάνουν να ντρεπόμαστε όταν μας τσουβαλιάζουν με επαγγελματικό προσδιορισμό (“δημοσιογράφοι είσαστε“). Άλλο πράγμα αυτοί, άλλο εμείς, αλλά ο κόσμος δεν ξέρει. Άρα, ή εμείς, ή αυτοί. Ως το τέλος.
Θα δώσουμε μάχη για να αλλάξει η ηγεσία της ΕΟΚ. Όχι προσωπικά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, αλλά πρέπει να γκρεμιστεί αυτή η άθλια αυλή, αυτό το κονκλάβιο των ψευτών και υποκριτών, να πάψει να αποτελεί μέρος της νομενκλατούρας κάθε πρόθυμος βλάκας, που ενίοτε αποτελεί τον “παλιάτσο του αυτοκράτορα“. Μπορεί κάποια από αυτά που γράφω να μην τα καταλαβαίνετε (όχι από μειωμένη αντίληψη, αλλά από άγνοια των “κωδικών σημάτων“), σημασία έχει όμως ότι τα καταλαβαίνουν τα παπαγαλάκια.
Μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο κάναμε πάρα πολλά λάθη. Αδικήσαμε ανθρώπους και ομάδες. Λάθη ανθρώπινα, καθώς όσοι δουλεύουν κάνουν λάθη. Ζητήσαμε συγνώμη μόλις το καταλάβαμε. Ενδεχομένως να έχουμε αδικήσει κάποιους κι ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αν πειστούμε θα ζητήσουμε και απ’ αυτούς συγνώμη.
Κάναμε και δημοσιογραφικές γκάφες, με κορυφαία τη δική μου, αναφορικά με την επιστροφή Ομπράντοβιτς. Και γι’ αυτές ζητήσαμε συγνώμη. Θα βελτιωθούμε, άλλωστε είμαστε ακόμα στον πρώτο χρόνο ζωής. Κάναμε και πολλά ωραία πράγματα, με ομορφότερο το πάρτι μας. Θα κάνουμε ακόμα περισσότερα.
Χρόνια πολλά στα παιδιά του site, χρόνια πολλά στο “παιδί μας” (το eBasket.gr), χρόνια πολλά σε όλους όσους ακούμπησαν επάνω μας, όσους μας βοήθησαν και μας βοηθούν (Νίκο Ανδριόπουλε, Βαλάντη Ρίζο, δεν ξεχνάμε), χρόνια πολλά στους μπλόγκερ μας, που κάνουν το site μας πιο αξιόπιστο, χρόνια πολλά σε όλους εκείνους που με… κρυφά μηνύματα μας κάνουν να φαινόμαστε μάγκες, χρόνια πολλά σε όλους εσάς που καθημερινά μας δίνετε υπόσταση.
Παραφράζοντας αυτό που λέει ο χαρισματικός Χρήστος Χαραλαμπόπουλος, Χρόνια Πολλά σε όλους, εκτός απ’ τα καθάρματα.
Υ.Γ.: Αντί επιλόγου, το δικό μου μήνυμα σ’ εκείνους που… ξέρουν ότι θα είμαστε πάντα απέναντί τους:
