Ως “Περαστικός” μπαίνω παντού. Δεν μένω πουθενά, αλλά μπαίνω παντού. Εκτός από τσάρτερ και δη της χαράς. Αυτά τα αποφεύγω (και με αποφεύγουν) όπως ο έξω από δω το λιβάνι. Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους τα ταξίδια, προτιμώ τα πατροπαράδοτα, με τον παρά μου και την κυρά μου, ώστε να μην έχω υποχρεώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να σκέφτονται όπως κι εγώ. Υπάρχουν και κάποιοι που αν λείψουν από τσάρτερ της χαράς, μπορεί και να ανοίξουν το υγραέριο για να τελειώσουν όμορφα (μπρρρ, αηδίες βραδιάτικα).
Όπου τσάρτερ της χαράς είναι το αεροπλάνο στο οποίο επιβιβάζονται λογιών λογιών Τύποι. Άλλοι που πάνε για δουλειά, άλλοι που εξαργυρώνουν τη “δουλειά τους” (βλέπε την αγάπη και την αφοσίωση στον “ισχυρό“). Κι αν το τσάρτερ είναι ιδιωτικό, κανένα πρόβλημα. Όλα τα αφεντικά, θαρρώ από καταβολής κόσμου, είχαν έναν (τουλάχιστον) πιστό σκύλο. Όσο πιο μεγάλο (όχι ηλικιακά, μην μπερδεύεστε) το αφεντικό, τόσο περισσότερα τα πιστά κοπρόσκυλα. Αν είναι… “δημόσιο” τότε υπάρχει θέμα.
Τα τσάρτερ έχουν πάντα πλάκα. Αφενός γιατί αντιλαμβάνεσαι (ακόμα κι αν είσαι ελαφρώς “καθυστερημένος” στην αντίληψη) τον λόγο που κάποιοι έγραφαν τόσα καλά, αλλά κυρίως που ξέχασαν να γράψουν οτιδήποτε θεωρήθηκε “κακό” για το image του “μεγάλου“. Αφετέρου γιατί ενίοτε σφάζονται μεταξύ τους αυτοί που δεν θεώρησαν το εισιτήριο, αυτοί που κόπηκαν και δεν ταξίδεψαν, με τους προνομιούχους.
Το φετινό τσάρτερ έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα. Είναι βαμμένο κόκκινο. Κι η μοκέτα, και τα καθίσματα, και οι Τύποι, κόκκινοι είναι. Κι αναρωτιέμαι, πώς γίνεται οι “κόκκινοι” να τα έχουν με τον “μεγάλο” και το τσάρτερ να είναι κατακόκκινο; Αλλά, είπαμε, εγώ “Περαστικός” είμαι, δεν γνωρίζω από αυτά.
Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθούμε (όχι πως θα χαλάσει η διαγωγή μας): Όσοι ταξιδεύουν με το τσάρτερ της χαράς δεν είναι κοπρόσκυλα, αλλά όσοι είναι κοπρόσκυλα ταξιδεύουν με το τσάρτερ. Συνεννοηθήκαμε…
