Τρεις μέρες μετά το συμβάν ο Ηλίας Παπαθεοδώρου έκανε αυτό που του… ζητήσαμε (προτείναμε) από την πρώτη ημέρα: Είπε το απλό, το κατανοητό, το ανθρώπινο: “Έκανα λάθος“.
Με αυτόν τον τρόπο, έστω και με καθυστέρηση, εξέθεσε όλους τους καθυστερημένους, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να κάνουν το άσπρο μαύρο, ανέλυαν τη μαθησιακή αξία του χαστουκιού, αφηγήθηκαν προσωπικές ιστορίες και πόσο χρήσιμη ήταν στη ζωή τους η επίθεση που είχαν δεχθεί στα… νιάτα τους. Ε, δεν θα γίνουν κλέφτες κι οι ψυχολόγοι, να δουλέψουν κι αυτοί.
Η περίπτωση του Ηλία Παπαθεοδώρου δείχνει ανάγλυφα πόσο κακό κάνουν οι αυλές και οι παρατρεχάμενοι, οι αυτόκλητοι υποστηρικτές, οι σεναριογράφοι, όλοι αυτοί που μπορούν ένα συμπαθητικό παιδί να το κάνουν να μοιάζει ο πιο αντιπαθητικός άνθρωπος.
“Εγκληματική ενέργεια” χαρακτήρισε ο ίδιος ο Παπαθεοδώρου την κίνησή του, αν έβρισκε στο πρόσωπο τον Αντώνη Κόνιαρη. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Αυτό γράφαμε από την πρώτη στιγμή, αυτό αντιλαμβάνεται καθένας που έχει τον κοινό μέσο νου.
Εγκληματική ήταν η αρχική προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της ΕΟΚ, η ανάμειξη του Αντώνη Κόνιαρη, αλλά κυρίως όλο αυτό που ακολούθησε από ανθρώπους του περιβάλλοντος του Ηλία.
Αν και στην πορεία κάπου το… χάνουμε, συμφωνούμε όλοι ότι η ανάμειξη των σωματείων με την Εθνική, μόνο κακό μπορεί να κάνει. Άλλο ο Ολυμπιακός, άλλο ο Παναθηναϊκός, άλλο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Κηφισιά (σ.σ. δεν αναφέρομαι στη διοίκηση του σωματείου), επειδή είναι μικρότερο μέγεθος των “αιωνίων”, μπορεί να μετατρέπει σε σωματειακή υπόθεση ένα εσωτερικό ζήτημα της Εθνικής ομάδας.
Δείτε τα ποσταρίσματα ανθρώπων που σχετίζονται με τον σύλλογο (παίκτες και όχι μόνο) και θα καταλάβετε. Κι η λογική “εμείς ξέρουμε καλύτερα τον Ηλία” είναι αδιάφορη, αφού κανείς δεν έκρινε συνολικά την παρουσία του, ή τον τρόπο που διαχειρίζεται τους παίκτες του, αλλά τη συγκεκριμένη άτυχη στιγμή του.
Επίσης, επειδή στην ίδια μπασκετική Ιερουσαλήμ παροικούμε, καλό θα είναι οι πολύ στενά δεμένοι με τον κόουτς να κρατούν το “δέσιμο” έξω από το μπάσκετ, καθώς διαφορετικά απλά μεταφέρουν τις δικές τους αντιπάθειες στον άνθρωπο που -κατά τα άλλα- φιλοδοξούν να προστατέψουν.
Από το σημείο “δεν ήταν τόσο τραγικό, όσο παρουσιάστηκε” μέχρι του σημείου της πρόκλησης με εκφράσεις τύπου “βεντούζα” έχει τεράστια απόσταση. Κι αν υπάρχει κάποιος που φταίει για όσα ακολούθησαν είναι αυτός που προκαλεί, την ώρα που υπάρχει σηκωμένο “άδικο χέρι“, όπως γράψαμε εξ αρχής. Κι αυτός δεν ήταν ο Ηλίας…
Θα μπορούσα να γράψω και πολλά άλλα. Όπως για παράδειγμα ότι την ώρα που είχε την έκρηξη ο ομοσπονδιακός κόουτς ΕΥΤΥΧΩΣ δεν βγήκε το πουκάμισο έξω (φορούσε μπλουζάκι, γι’ αυτό), έτσι ώστε να θυμηθούμε ότι δεν γεννηθήκαμε χθες, να θυμηθούμε πώς και πόσο δίκαια έκριναν κάποιοι (όχι για το γενικό καλό, αλλά για την τσέπη τους) άλλους, ενώ τώρα κραυγάζουν υπέρ της δικαιοσύνης.
Δεν θα το προχωρήσω, γιατί δεν έχει αξία. Ακόμα και με καθυστέρηση, δεκτή η αναγνώριση του λάθους και -για μένα τουλάχιστον- εδώ κλείνει η ιστορία με το χαστούκι. Για τους καθυστερημένους, που κρίνουν όχι ανάλογα με το γεγονός, αλλά ανάλογα με το αν είναι φίλος τους ο “πρωταγωνιστής“, υπάρχουν και ειδικοί για να τους βοηθήσουν.
