Παραμονή του πέμπτου τελικού, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο έκπληξης, οι ιδιοκτήτες των δύο ομάδων δίνουν μάχη… στήθος με στήθος, προκειμένου για να κερδίσουν τον πόλεμο της δημοφιλίας, προκειμένου για να αποδείξουν ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
Ανακοινώσεις, χαρτοπόλεμος, εκατέρωθεν βίντεο που αναδεικνύουν πως άπαντες ομιλούν… άπταιστα γαλλικά, κάμερες, παρακάμερες, τρίχες κατσαρές. Πόσοι θα απαρτίζουν την αποστολή του Ολυμπιακού, θα δει το ματς όρθιος ο Γιώργος Σκινδήλιας, θα μπει στο γήπεδο ο τιμωρημένος Δημήτρης Γιαννακόπουλος, είναι τα “καυτά θέματα” στην ατζέντα της ημέρας.
Α, μεταξύ αυτών, γίνεται κι ένας αγώνας, ο τελικός των τελικών. Ο νικητής θα κατακτήσει το πρωτάθλημα για τη φετινή σεζόν, αλλά αυτό μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν. Άλλωστε, κανείς δεν θα χάσει, αφού είναι δεδομένο ότι ο ηττημένος θα έχει “σφαγιαστεί στο γόνατο” από τους διαιτητές. Όποιος κι αν είναι.
Οι διευθυντές των οπαδικών εντύπων (και site) θα μπορούσαν κάλλιστα, για να μην ξοδεύουν φαιά ουσία, να συναντηθούν αύριο το πρωί, να αποφασίσουν τους δύο – τρεις πιο… ευφάνταστους τίτλους και ανάλογα με το αποτέλεσμα να πάρει καθείς αυτό που ταιριάζει στην περίσταση.
“Αλήτη Σχινά” θα μπορούσε να αναφέρει το ένα πρωτοσέλιδο, ακόμα κι αν δεν σφυρίζει ο Τόμι. Ποιος ασχολείται άλλωστε; “Σας μπουχουτσώσαμε ασάλιωτα” μπορεί να είναι το άλλο. Ηδονή, καύλα, στα τέσσερα, Γλυκό 69, Συντριβανάτο, Κόντρα παξιμάδι, μπορεί να είναι υπέρτιτλοι, μεσότιτλοι, τίτλοι. Γαμάτε γιατί χανόμαστε, που έλεγε κι ο Τζιμάκος.
Επιστρέφουμε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Αναρωτιέμαι, αφού οι πρόεδροι πλέον έχουν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους, αφού έχουν αφήσει κατά μέρους τη σοβαροφάνεια και τα προσχήματα κι έχουν μετατρέψει σε δική τους “μονομαχία” το ντέρμπι των “αιωνίων“, γιατί ξοδεύουν τόσα χρήματα για να έχουν αυτούς τους παίκτες;
Αντί για 10-17 εκατομμύρια, που κοστίζουν οι δύο “αιώνιοι“, μπορούσαν με μισά χρήματα να φτάνουν εύκολα στον τελικό, όπου και πάλι αυτοί θα ήταν οι πρωταγωνιστές. Δηλαδή, αν στη θέση του Στεφάν Λάσμε ήταν ο Γάιος Σκορδίλης κι αν αντί για τον Μπρεντ Πέτγουεϊ έπαιζε στον Ολυμπιακό ο Σταύρος Τουντζιαράκης, πάλι Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλος δεν θα τσακώνονταν;
Από τη στιγμή που πλέον πάμε στη λογική παίζει αυτός που φέρνει την μπάλα, από τη στιγμή που έχουμε χάσει την μπάλα, γιατί να ξοδεύουν χρήματα για παίκτες, με τους οποίους ουδείς ασχολείται. Ακόμα και η συνθηματολογία έχει μεταφερθεί στους ιδιοκτήτες.
Ως γεροντότερος (υπάρχει κι ο Γιώργος Νικολάου, που είναι μεγαλύτερος από μένα) δεν θυμάμαι σύνθημα των οπαδών του Άρη για τον Μιχαηλίδη, τον καιρό του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Ιωαννίδη. Ούτε επίκληση της εξέδρας στον Νίκο Βεζυρτζή να “απαυτώσει” τις μανάδες των αντιπάλων (κι αυτό το πράγμα βρε παιδί μου, να πληρώνεις τόσα χρήματα και να σε καλεί το πλήθος να συνουσιαστείς με γυναίκες άνω των 60 ετών, μοιάζει με τη χειρότερη των ποινών), την εποχή του Μπάνε, του Φασούλα, του Κόρφα.
Αυτό που ακόμα δεν έχω αντιληφθεί είναι αν πρόκειται για μεταμοντέρνα εφαρμογή μάρκετινγκ. Με ένα εισιτήριο βλέπεις εκτός από τον αγώνα τους ιδιοκτήτες να πλακώνονται, να μιλούν στην εξέδρα, να διαπραγματεύονται με κομισάριους, να δίνουν μοναδικό σόου.
Αν δεν είναι εξόχως κουραστικό, ίσως να βγαίνουν στις φυσικές διακοπές των αγώνων, αντί για τον Θρυλέοντα και τον Μίστερ Γκριν. Κάτι που δεν κάνει ο Αρμάνι, ο Μιζράχι και άλλοι, αλλά τί να ξέρουν οι κουτόφραγκοι από την ελληνική προεδρική λεβεντιά;
Υ.Γ.: Κόντρα στο ύφος του σχολίου, εκτιμώ ιδιαιτέρως (και το εννοώ) την ευφυΐα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και των αδερφών Αγγελόπουλων. Θαρρώ πως έχουν κακούς συμβούλους, θαρρώ πως δεν υπάρχει κάποιος δίπλα τους να βρει το θάρρος να τους πει “πρόεδρε, χάσαμε την μπάλα“.
