Στο μπάσκετ μπορεί να το παίζουμε “Περαστικοί“, αλλά στη μουσική έχουμε τη διαδρομή μας. Αγαπάμε τον Νίκο Καββαδία, τον τρόπο και τον σεβασμό με τον οποίο τον μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος, λατρεύουμε τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου, αν και προτιμήσαμε την ερμηνεία των αδερφών Κατσιμιχαίων στο βίντεο που συμπεριλάβαμε στο κείμενο, γιατί μας εξιτάρει λίγο παραπάνω, αλλά δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για μουσική. Απλά ντύσαμε την… είδηση της ημέρας, με “νότες“.
“Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ“, λοιπόν. Κι όσο κι αν φωνάζω “πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ’ ανοιχτά“, απάντηση δεν παίρνω. Ο λύχνος του Αλαδίνου δεν μου λύνει τις απορίες, οπότε αρχίζω και πιστεύω στα παραμύθια. Κι ένα παραμύθι θέλει να υπάρχει μαγικό λυχνάρι, το οποίο -αν το τρίψεις- σε βοηθά, πραγματοποιώντας τρεις ευχές σου.
Αυτό το λυχνάρι βρέθηκε στον Χολαργό κι ας το ψάχνουν οι ναύτες στα πέρατα της γης. Γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής “όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες…“! Βρήκαν το λυχνάρι οι άνθρωποι του Χολαργού κι έκαναν τρεις ευχές: Να περάσει η ομάδα τους στο φάιναλ φορ U22, να γίνουν οι αγώνες στο γήπεδό τους και να παίξουν αυτοί πρώτοι, ώστε -αν προκριθούν σε βάρος του Ίκαρου– να έχουν δύο ώρες παραπάνω ξεκούραση από τον νικητή του έτερου ζευγαριού (Ίλιον – Αγία Παρασκευή).
Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι έγινε… κλήρωση, αφού ενδιαφέρον για να φιλοξενήσουν τους αγώνες έδειξαν και το Ίλιον, και η Αγία Παρασκευή (και φυσικά ο Χολαργός), αλλά έγινε… ανάθεση! Ή αν έγινε κλήρωση, έγινε εν κρυπτώ, αφού ούτε οι άνθρωποι του Ιλίου γνώριζαν κάτι, ούτε και οι παράγοντες της Αγίας Παρασκευής (δεν έκανε το… θαύμα της, να φανερωθεί η κρυφή διαδικασία της κλήρωσης – ορισμού της έδρας του φάιναλ φορ).
“Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες“. Ούτε η άμμος, ούτε οι ακρίδες, ούτε η αίσθηση πως μια ομάδα ευνοήθηκε, χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος από τη διοργανώτρια αρχή της ΕΣΚΑ, φέρνουν ευχάριστες σκέψεις.
Δεν είναι ευχάριστο να σκέφτεσαι πως εξ αποτελέσματος ο Χολαργός παίζει στην έδρα του, παίζει στο πρώτο ματς που θα έχει περισσότερο κόσμο (ποιος θα πάει στο γήπεδο την Τρίτη το βράδυ για να φύγει τα μεσάνυχτα) αφού η ώρα έναρξης είναι στις 19:00 κι έχει και δύο ώρες παραπάνω για να… γεμίσει μπαταρίες, αν κι εφόσον περάσει στον τελικό.
“Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά. Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν…“. Κι ο λύχνος του Αλαδίνου δεν βοηθά για να πέσει φως στην ιστορία. Γιατί αν δεν βρέθηκε το μαγικό λυχνάρι στον Χολαργό, για τα 20χρονα που ονειρεύονταν όλον τον χρόνο τη συμμετοχή στο φάιναλ φορ, χάθηκε η μαγεία. Δεν λέω από σκοπού, δεν λέω με πρόθεση να ευνοηθεί μια ομάδα, αλλά τόσο χοντροκομμένο λάθος;
