Ο Ολυμπιακός απέκτησε το απόλυτο προβάδισμα για τον τίτλο. Είτε γιατί -το έγραψε ο Γιώργος Πετρίδης– ο νικητής του τρίτου τελικού είναι αυτός που συνήθως κατακτά το πρωτάθλημα, είτε γιατί έχει την τύχη στα χέρια του (και στο γήπεδό του), είτε γιατί η συνολική εικόνα δείχνει “κόκκινο“.
Ο Παναθηναϊκός, ακόμα και στην τέταρτη περίοδο που δεν είχε καμία σχέση με όλα τα προηγούμενα 10λεπτα, δεν έπεισε ότι μπορεί να κερδίσει τον αντίπαλό του. Αβοήθητος από τον πάγκο, χτυπημένος από τον τραυματισμό του (συγκλονιστικού από κάθε άποψη) Τζέιμς Γκιστ, με μικρότερο ρόστερ.
Ο Ολυμπιακός έφτασε στο +16, είχε τον έλεγχο του αγώνα, αλλά στο τέλος έμοιαζε να… τρέμει. Κι αν πρέπει να αξιολογήσουμε το κυρίαρχο στοιχείο της αναμέτρησης, αυτό είναι το ότι οι “ερυθρόλευκοι” υπερνίκησαν και τον φόβο τους.
Τρία λεπτά πριν το τέλος ήταν 10 πόντους μπροστά (54-64), με τον Ματ Λοτζέσκι να έχει βρει αφύλακτη διάβαση και να έχει καρφώσει με μεγαλοπρέπεια την μπάλα. Καλάθι ουσίας και ψυχολογίας. Αλλά μετά έσβησαν οι μηχανές.
Ο Βασίλης Σπανούλης, πριν τις 0/2 βολές, έδωσε την μπάλα δύο δευτερόλεπτα πριν εκπνεύσει ο χρόνος της επίθεσης στον μαρκαρισμένο Βαγγέλη Μάντζαρη, δείγμα “πανικού“. Αν σε τελική ανάλυση το σουτ έπρεπε να γίνει στο τέλος του χρόνου, ο αρχηγός του Ολυμπιακού έπρεπε να το πάρει.
Στη μάχη των πάγκων, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης δεν μπορούσε να βοηθήσει τους παίκτες του. Δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός. Αλλά κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας έβλεπε την ομάδα του να κάνει “σκοτωμένες” επιθέσεις, περνώντας με το ζόρι το μισό του γηπέδου και δεν έκανε το απλό: να παίξει με τρεις κοντούς, να έχει καλύτερο χειρισμό μπάλας. Είναι ζήτημα αν τους άφησε για ένα λεπτό μέσα, από τα έξι τελευταία, που ο Ολυμπιακός “επιχείρησε” να γκρεμίσει ό,τι έχτισε.
Οι “ερυθρόλευκοι” έσπασαν την… κατάρα του ΟΑΚΑ, οι λεπτομέρειες δεν έχουν μεγάλη σημασία, αφού το αποτέλεσμα μετράει, έχουν την τύχη στα χέρια τους.
Ο Μπερντ Πέτγουεϊ έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν σημείο αναφοράς, ενώ στην αντίπερα όχθη ο Δημήτρης Διαμαντίδης έκανε άλλη μια σπουδαία εμφάνιση (είναι εκ των δύο κορυφαίων και στους τρεις τελικούς για την ομάδα του) και ο Τζέιμς Γκιστ ήταν συγκλονιστικός.
