Έβλεπα πριν από λίγες ημέρες τον τελικό του πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών στην τηλεόραση, με την εξαιρετική κάλυψη από τη NOVA, τους πανηγυρισμούς στ’ αποδυτήρια, τις σαμπάνιες, την όμορφη εικόνα κι εξηγούσα στις κόρες μου πώς παίζεται το άθλημα, γιατί η μεγάλη (που έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον) για την ώρα έχει εικόνες μόνο από μπάσκετ (από τα ομαδικά αθλήματα).
Σκεφτόμουν πως κατ’ αντιστοιχία, η τελευταία μου αναφορά στο γυναικείο μπάσκετ, είχε να κάνει με το “πρωτάθλημα καρικατούρα” (από τις 07/04). Και χθες ήρθε η απόλυτη επιβεβαίωση για το μαύρο χάλι του γυναικείου μπάσκετ.
Πέντε παίκτριες ταξίδεψαν από τον ΠΑΟΚ στην Κω, έξω η μία, με τέσσερις έπαιξε κι ο Ιπποκράτης για το “fair play” κι αν δεν ήταν για κλάματα η κατάσταση, θα πεθαίναμε στα γέλια. Αν εξαιρέσει κανείς την ευκαιρία που δίνεται σε παίκτριες, όπως η Τελίδου, να καταγράψουν ιστορικά ρεκόρ, αναρωτιέμαι γιατί γίνονται τα πλέι οφ, ενός απόλυτα παρατημένου στη μοίρα του πρωταθλήματος.
Είναι, βέβαιον, ότι στη Θεσσαλονίκη ο Ιπποκράτης θα νικήσει, αφού -φαντάζομαι- μόνο άφρονες θα ήθελαν να υποβληθούν εκ νέου στη βάσανο του ταξιδιού – οικονομίας, των απολύτως απαραίτητων παικτριών, ώστε να μπορεί να τελεστεί αγώνας.
Περί τηλεοπτικής κάλυψης δεν χρειάζεται να κουβεντιάσουμε, περί ενδιαφέροντος και προσοχής, είναι ανάλογα με θερμοκρασίες Ανταρκτικής (βαθιά υπό το μηδέν). Γιατί γίνεται, λοιπόν, αυτό το πρωτάθλημα; Έτσι όπως γίνεται, με αυτά τα δεδομένα.
Όταν έρθει η στιγμή, αργότερα που τα πράγματα θα είναι πιο ήρεμα, θα δώσουμε απαντήσεις στο ερώτημα. Δεν είναι της παρούσης, αλλά θα συμβάλουμε στο να σπάσει το απόστημα με τα αρρωστημένα πάθη κάποιων. Στην ώρα τους όλα…
Αυτό το πρωτάθλημα, των επτά – οκτώ ομάδων (επί συνόλου 10), αυτά τα πλέι οφ της ανίας και του σκότους, αυτά τα πλέι οφ που φέρνουν σε… Κάτω Παρτάλι, αυτές οι γερασμένες φιγούρες σε παρκέ, πάγκους, αυτή η ανύπαρκτη δημοσιογραφική κάλυψη που μοιάζει με το πυκνό συλλαλητήριο που οργανώνει μόνος ένας (δυστυχισμένος) μόνος, αυτή η σφηκοφωλιά 2-3 ατζέντηδων που για… ειδικούς λόγους δεν μπορούν να ασχοληθούν με το αντρικό μπάσκετ (είπαμε, όλα στην ώρα τους), αποτελεί ύβρη για το σπορ που αγαπάμε.
Δεν είμαστε από αυτούς που (κατα)κρίνουν εξ αποστάσεως. Αντιθέτως, χωρίς την παραμικρή διάθεση κομπασμού, συνεισφέραμε τόσα στο φετινό πρωτάθλημα (μιλώντας επί προσωπικού) όσα όλοι οι άλλοι μαζί. Με αποδείξεις! Όμως, αυτές οι εικόνες είναι θλιβερές.
Το πιο θλιβερό είναι πως πάνω και πρώτα απ’ όλους, ευθύνη για την εικόνα του πρωταθλήματος έχουν οι ίδιες οι πρωταγωνίστριες. Ελάχιστες εξ αυτών είναι συνειδητά μπασκετμπολίστριες, γι’ αυτό και αποδέχονται τη μοίρα τους, γι’ αυτό και δεν αντιδρούν, γι’ αυτό και δεν διεκδικούν.
Αντί επιλόγου: Τόσο εγώ, όσο και η σύζυγός μου έχουμε αποκλειστική επαγγελματική ενασχόληση το μπάσκετ. Με δύο κόρες να συμπληρώνουν την οικογένειά μας, δεν έχουμε σκεφτεί δευτερόλεπτο ότι θα προτρέπαμε μία εξ αυτών να ασχοληθεί ενεργά με το γυναικείο μπάσκετ. Το αυτό ισχύει για το 99% των ανθρώπων του χώρου, που έχουν κόρες…
