Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στον πρώτο τελικό των πλέι οφ στον αγώνα της Πέμπτης. Είδηση θα ήταν αν ο… ταύρος νικούσε τον ταυρομάχο, οπότε κανένα νέο στην παραπάνω πρόταση.
ΟΚ, ο Παναθηναϊκός έκανε -αν και κάκιστος στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα- το 1-0, ο Ολυμπιακός κατά την προσφιλή του τακτική κατάφερε να χάσει ακόμη ένα ματς, που θα μπορούσε να είχε κερδίσει, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν κέντρισε το ενδιαφέρον περισσότερο από τις μισοάδειες (ή μισογεμάτες, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το βλέπει κανείς) εξέδρες στο ΟΑΚΑ.
Λιγότεροι από 10.000 θεατές στον πρώτο τελικό των πλέι οφ ανάμεσα στους “αιώνιους“; Αν το έλεγε κανείς πριν εννέα χρόνια, θα του είχαν περάσει σε χρόνο dt το ανάποδο γιλέκο.
Ο χρονικός προσδιορισμός των εννέα χρόνων δεν είναι τυχαίος. Είναι όσα και τα χρόνια, όπου οι δύο τους διεκδικούν τον τίτλο, με σχεδόν μόνιμο τροπαιούχο τον Παναθηναϊκό. Κι εδώ ξεκινά το πρόβλημα. Όχι επειδή παίρνει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα, αλίμονο. Και ο Ολυμπιακός να το έπαιρνε το ίδιο θα ήταν. Το πρόβλημα ξεκινά επειδή όλοι μας έχουμε κουραστεί.
Έχουμε κουραστεί να είμαστε κάθε χρόνο στο ίδιο έργο (ζευγάρι) θεατές. Κάποιος από τους δύο θα πάρει τον τίτλο, ΟΚ, και μετά; Θα φτάσουμε στο 2020 και οι 9 σερί μεταξύ τους τελικοί θα έχουν γίνει 15. Ούτε στο βιβλίο των ρεκόρ γκίνες δεν θα το δέχονται. Και στις εξέδρες ΟΑΚΑ και ΣΕΦ θα έχουν μείνει ξέμπαρκοι καμιά δεκαριά θεατές, να μετράνε τις αντοχές τους να δουν ξανά το ίδιο σκηνικό.
Η άσχημη εικόνα του ΟΑΚΑ, κι ενδεχομένως και του ΣΕΦ τη Δευτέρα, κι ίσως ξανά του ΟΑΚΑ την ερχόμενη Πέμπτη, έχει εξήγηση. Και δεν είναι η ώρα του τζάμπολ, αφού και πέρυσι, και φέτος, και παλαιότερα, ξεκίνησαν αγώνες στις 10, με γεμάτο γήπεδο. Το πρόβλημα είναι σύνθετο. Είναι η ώρα, είναι οι συνθήκες μετάβασης στα γήπεδα, είναι το αβέβαιο του πότε θα ξεκινήσει και πότε θα τελειώσει ένας τελικός.
Είναι η αγωνία μην φάει κανείς κανένα ξώφαλτσο κέρμα, αναπτήρα. Και κυρίως είναι η… βαρεμάρα τού να δει κανείς ξανά και ξανά Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό να παίζουν, να έρχονται… 59-56, 55-45, όπως στο 1ο ματς της σεζόν. Προσωπικά, αν μπορούσα να διαλέξω, το βράδυ της Πέμπτης θα πήγαινα σε θερινό σινεμά. Και τη Δευτέρα σε κάποιο ταβερνάκι με φίλους. Στοίχημα ότι θα διασκέδαζα περισσότερο.
Ναι, το ομολογώ. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Καμία πρωτοτυπία, καμία αλλαγή. Δεν λέω ότι ντε και καλά οι δύο κορυφαίες μας ομάδες πρέπει να κάτσουν να χάσουν στους ημιτελικούς. Ούτε ότι πρέπει να “κατέβουν” κι άλλο (σε μπάτζετ, δυναμική κλπ.) για να πλησιάσουν τους από κάτω τους, οι οποίοι δεδομένα δεν μπορούν να τους φτάσουν με τις υπάρχουσες οικονομικές -και όχι μόνο- συνθήκες. Θα μπορούσε, όμως, να τους δοθεί επί ίσοις όροις η δυνατότητα να το διεκδικήσουν.
Όπως δεν επέτρεψαν για παράδειγμα οι διαιτητές στον ΠΑΟΚ στον 1ο και 2ο ημιτελικό. Όπως δεν τους επιτρέπει το σύστημα των ημιτελικών, που προ διετίας άλλαξε από 1-1-1-1-1 σε 2-2-1. Για ποιον λόγο; Για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα ο “αδύναμος” να νικήσει τον δυνατό. Με τί κουράγιο και όρεξη μία ομάδα που χάνει 2-0 να παλέψει το 3ο εντός έδρας ματς. Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός μετράει 18-0 σε ημιτελικούς τις έξι τελευταίες σεζόν και ο Παναθηναϊκός κάτι σαν 27-1 τις τελευταίες εννέα σεζόν σε ημιτελικούς. Από πρωτοτυπία, άλλο τίποτα…
Ο κόσμος, λοιπόν, κουράστηκε και όσο περνάει ο καιρός ξενερώνει και περισσότερο. Και δεν αναφέρομαι για τους φανατικούς, που -ούτως ή άλλως- θα πάνε στο γήπεδο για να ξεσπαθώσουν κόντρα στον εχθρό. Αναφέρομαι στη μεγάλη δεξαμενή του μπασκετικού κοινού, που θέλει να βλέπει μπάσκετ υψηλού επιπέδου από σταρ σαν αυτούς που έχουν οι δύο αιώνιοι.
Αλλά πλέον ούτε αυτό βλέπει, με σκορ σαν το 59-56… Με παίκτες άδειους από ενέργεια σωματική και πνευματική, που έχουν δώσει μίνιμουμ 68 επίσημα παιχνίδια έως τώρα στη σεζόν! Και μπορεί να φτάσουν στα 73!
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για την εικόνα του ΟΑΚΑ την περασμένη Πέμπτη και ας με συγχωρέσει ο πάρα πολύ καλός μου φίλος Τάσος Στεφάνου, τον οποίο εδώ και τρεις δεκαετίες τιμώ και σέβομαι, όσο ελάχιστους μπασκετάνθρωπους στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι ντροπή όσων Παναθηναϊκών δεν πήγαν στο ΟΑΚΑ, όπως έγραψε στα social media.
Δεν φταίει -μόνο- ο κόσμος. Ο φίλαθλος είναι “πελάτης” (με την καλή έννοια) κι αν αυτό που του προσφέρεται είναι το ίδιο και το ίδιο -ου μην και χειρότερο- χρόνο με τον χρόνο, θα γυρίσει κάποια στιγμή την πλάτη.
Το μπάσκετ και ειδικότερα το πρωτάθλημα της Α1 χρειάζονται αλλαγές. Θέληση πιστεύουμε ότι υπάρχει. Και το μαχαίρι το κρατάνε οι δύο αιώνιοι. Αν βολεύονται κάθε χρόνο να φτάνουμε στα τέλη Μαΐου για να αλληλοεξοντωθούν, πάω πάσο. Αν δεν θέλουν σε λίγα χρόνια να παρακαλάνε για θεατές, ας δουν τη συμμετοχή τους από μία διαφορετική οπτική.
Ας συμπράξουν και τηλεοπτικά με τους υπόλοιπους. Ας καταστρώσουν ένα συνολικό πλάνο προώθησης του αθλήματος. Ας αφήσουν το “εμείς και οι άλλοι” κι ας μείνει μόνο το “όλοι μαζί“. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει…
