Τέσσερις μήνες πίσω…
Το Connecticut φαίνεται πως έχει το know how να κερδίζει το Florida. Κι αν πριν τέσσερις μήνες χρειάστηκε ένα μάλλον τυχερό καλάθι του Shabazz Napier για να τα καταφέρει, απόψε αυτό που έκανε ήταν να δείξει πως ήταν έτοιμο πνευματικά για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες του αγώνα.
Το συγκρότημα του Kevin Ollie παραμέρισε όλα τα προγνωστικά και βγάζοντας μεγάλη ψυχή στο παρκέ κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των “Gators” (63-53) βάζοντας τέλος στο αήττητο σερί τους που… κρατούσε από τις αρχές Δεκεμβρίου. Οι “Huskies” διπλασίασαν τις επιτυχίες τους απέναντι στο Florida και κέρδισαν το πρώτο εισιτήριο για τον τελικό της March Madness. Επάξια!
Το παιχνίδι ξεκίνησε όπως ακριβώς περίμεναν όλοι. Ήτοι, με την ομάδα του Billy Donovan σε ρόλο οδηγού. Για δύο λόγους: αφενός γιατί ξεκίνησε έχοντας επιθετική τακτική που απέδωσε γρήγορα καρπούς, αφετέρου γιατί το full court zone press που εφάρμοσε ο έμπειρος τεχνικός και η ασφυκτική πίεση πάνω στον Shabazz Napier αποσυντόνισαν πλήρως το Connecticut.
Έτσι, το προβάδισμα των “Gators” δεν άργησε να φτάσει σε διψήφια επίπεδα (16-4 στο 11’), την ίδια ώρα που οι “Huskies” έδειχναν πελαγωμένοι αδυνατώντας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του αγώνα.
Το σκηνικό όμως δεν ήταν έτσι για πολύ ακόμα αφού ανέλαβε δράση ο DeAndre Daniels αλλάζοντας πλήρως την εικόνα της αναμέτρησης. Πώς τα κατάφερε; Πετυχαίνοντας δύο τρίποντα (ενδιάμεσα ευστόχησε και ο Ryan Boatright σε ένα) αποτέλεσε τον κύριο λόγο που το Connecticut “έτρεξε” σερί 9-0 για να έρθει σε απόσταση βολής (16-15 στο 15’).
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι το τέλος του α’ ημιχρόνου, η ομάδα του Kevin Ollie είχε καταφέρει να πάρει το προβάδισμα (25-22) βάζοντας δύσκολα στο Florida, που πλέον καλούταν να ξεπεράσει έναν σημαντικό ψυχολογικό σκόπελο. Αυτόν σύμφωνα με τον οποίο έχει ηττηθεί και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της χρονιάς που δεν είχε το πάνω χέρι στο σκορ στην ανάπαυλα (σ.σ.: αγώνες με Wisconsin και Connecticut).
Στην επανάληψη, το παιχνίδι θύμιζε σκληρό ροκ. Το… ξύλο που έπεφτε στις δύο άμυνες ήταν απίστευτο. Κάτι που όμως δεν άγχωσε τους “Huskies” που πλέον είχαν την ψυχολογία με το μέρος τους. Όταν μάλιστα μπήκε κι ο Shabazz Napier στην επιθετική εξίσωση, τότε όλα έγιναν πιο εύκολα.
Ο ηγέτης του Connecticut πέτυχε μερικά σημαντικά καλάθια, μοίραζε σωστά τη μπάλα και μαζί με τον Ryan Boatright αποτέλεσαν τους δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το Florida δεν μπορούσε να αλλάξει τον ρυθμό. Ακόμα κι όταν ξαναδοκίμασε το full court zone press.
Ο χρόνος περνούσε και το προβάδισμα δεν άλλαζε χέρια αφού οι “Gators” έμοιαζαν να μην έχουν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση. Προσθέστε σε αυτό και δύο ακόμη σημαντικά στοιχεία: Πρώτον, ο Scottie Wilbekin ήταν απογοητευτικός (κυρίως γιατί η άμυνα του Connecticut φρόντισε να τον αποκόψει από το επιθετικό παιχνίδι του Florida) και δεύτερον, με 1/10 τρίποντα δεν μπορούσε να έρθει η ανατροπή.
Έτσι, η ομάδα του Kevin Ollie πανηγύρισε τη νίκη (63-53) και μαζί την πρόκριση στον τελικό της Τρίτης (ξημερώματα ώρα Ελλάδος) θέλοντας να επαναλάβει το προ τριετίας κατόρθωμά της. Να πατήσει στην κορυφή του NCAA. Κι όλα αυτά με έναν νεόκοπο προπονητή στον πάγκο του, την ίδια ώρα που ο Jim Calhoun παρακολουθεί περήφανος τους αγαπημένους του “Huskies” από την εξέδρα.
Connecticut Huskies – Florida Gators 63-53 (25-22)
CONNECTICUT (Ollie): Nolan 1, Daniels 20 (2 τρίπ., 10 ριμπ.), Napier 12 (2 τρίπ., 6 ασ., 4 κλεψ.), Giffey 11, Boatright 13 (6 ριμπ.), Brimah 2, Olander, Samuel 4, Kromah.
FLORIDA (Donovan): Young 19 (5 ριμπ.), Yeguete 2, Prather 15 (6 ριμπ.), Wilbekin 4, Frazier II 3 (1), Walker, Finney – Smith 3, Walker, Hill 7.
