Δείξε μου το πρωτάθλημά σου να σου πω ποιος είσαι. Κι εν προκειμένω για την ΕΟΚ το πρωτάθλημα – καρικατούρα της Α1 γυναικών αποτελεί ντροπή και αίσχος. Δείχνει το ξεχαρβάλωμα που υπάρχει, αλλά και την αδυναμία των υπευθύνων να διοργανώσουν κάτι αξιόπιστο κι αξιόλογο.
Στο ξεκίνημα της χρονιάς δύο “φανφάρες” έγιναν “σημαία” για την ομοσπονδία και τα παπαγαλάκια της. Ο πρώτος “μύθος” αφορούσε στο σύστημα που θα καθιστούσε ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. “Ακόμα κι αυτοί που ήταν στον πάτο του βαθμολογικού πίνακα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον τίτλο, ξεπερνώντας τα πλέι άουτ και μπαίνοντας στα πλέι οφ” μας έλεγαν και πανηγύριζαν προκαταβολικά.
Η μία ομάδα έπεσε χωρίς καν να παλέψει. Ο Ίκαρος δεν κατέβηκε να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες για την παραμονή. Όσο για τα πλέι οφ, ο Άρης δεν πήγε να παίξει, για να γλιτώσει τα έξοδα μετακίνησης! Ήτοι από τις 10 ομάδες που μετείχαν στο κουτσουρεμένο πρωτάθλημα της Α1, οι οκτώ… τερματίζουν. Χειρότερα ΔΕΝ γίνεται.
Δεν φταίει το σύστημα. Επινοήστε το καλύτερο που υπάρχει. Αν δεν δείξετε το απαιτούμενο ενδιαφέρον, αν δεν δημιουργήσετε τις συνθήκες για να ασχοληθεί κόσμος (άρα και χορηγοί) με το γυναικείο μπάσκετ, σύντομα θα παίζουμε μόνο τα πλέι οφ. Κι όχι με οκτώ ομάδες, αλλά με τέσσερις (κι αυτές με το ζόρι).
Η πιο τρανή απόδειξη της αδυναμίας του γυναικείου μπάσκετ να κρατήσει τα… ασημικά του, είναι η αποχώρηση, πριν την ολοκλήρωση της σεζόν (για διαφορετικούς λόγους) των δύο πιο θεαματικών παικτριών. Της Κρίσι Γκίβενς και της Τζάκι Γέμελος. Αν δεν μπορείς να κρατήσεις παίκτριες, που με την παρουσία τους κάνουν τον κόσμο να πηγαίνει στο γήπεδο, καληνύχτα…
Η δεύτερη “φανφάρα” αφορούσε στη νομιμότητα. Κι η νομιμότητα εξαντλήθηκε στον Αθηναϊκό. Να μην αγωνιστούν η Ζέντα Μέλνικα (ναι, αυτή που χθες έβαλε 31 πόντους και οδήγησε την ομάδα του Βύρωνα σε ανατροπή επί του Ιπποκράτη Κω) και η Ενίσα Σεμανιάκου (ακόμα την ταλαιπωρούν και κατά πώς φαίνεται του χρόνου θα τραβήξει γι’ άλλες πολιτείες).
Έσκουζαν οι αυλικοί, οι επί δεκαετίες αμειβόμενοι από την ομοσπονδία τάχα μου “δημοσιογράφοι“. Για την ξεφτίλα του Ίκαρου δεν βρήκαν να γράψουν κουβέντα. Για το χάλι του πρωταθλήματος λέξη. Αλλά, πότε υπηρέτησαν τον χώρο για να το κάνουν τώρα; Μην μπορώντας να σταθούν (δημοσιογραφικά, καθώς ποτέ τους δεν δικαίωσαν τον αυτοπροσδιορισμό τους) στο αντρικό μπάσκετ, βρήκαν καταφύγιο στο γυναικείο, εκεί όπου “ποιος ασχολείται;“.
Αντί η ΕΟΚ, στα πλαίσια του νόμου, να φροντίσει να “κλειδώσει” τους Σουηδούς επενδυτές, κάποιοι έκαναν (όχι με κεντρική απόφαση, αλλά δρώντας ως… παραομοσπονδία) τα πάντα για να τους διώξουν. Κι αν ο Γιέσπερ Ουίκστρομ και οι αδερφοί Ντάνοι φάνηκαν πιο ανθεκτικοί απ’ όσο περίμεναν αυτοί που λυμαίνονται τον χώρο, αυτό ήταν συμπτωματικό.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν οι Σουηδοί δεν θελήσουν να συνεχίσουν (γνωρίζοντάς τους πιστεύω ότι δεν θα τα παρατήσουν), ο Αθηναϊκός θα εξαφανιστεί από τον χάρτη, αφού η στάση της ΕΟΚ έδιωξε -κατ’ ουσίαν- από τον χώρο τον (με απόσταση) πιο πετυχημένο παράγοντά του, τον Νίκο Χαρδαλιά.
Η ΕΟΚ πρέπει να αποφασίσει αν πραγματικά θέλει το πρωτάθλημα των γυναικών. Το μίκρυνε “τόσο… όσο“, για να βρίσκουν στέγη οι άστεγοι αυλικοί, οι κλαρινογαμπροί, οι “εραστές” του χώρου. Για να είναι στις εξέδρες οι ίδιοι κι οι ίδιοι. Για να βαυκαλίζονται ότι κάτι κάνουν.
Αντί επιλόγου: Είμαι σίγουρος πως τόσο ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, όσο και το υγιές (υπάρχει και τέτοιο) κομμάτι της ομοσπονδίας, δεν έχει ενεργή συμμετοχή στην απαξίωση του πρωταθλήματος. Για εκείνο που τους ψέγω, είναι επειδή άφησαν τους υπόλοιπους να… παίζουν μπάλα μόνοι τους και να μετατρέπουν τα όνειρα των κοριτσιών σε μια εφιαλτική πραγματικότητα.
Υ.Γ.: Όσο διώχνουμε παίκτριες υψηλού επιπέδου (Γκίβενς, Γέμελος), αλλά και κορίτσια με προοπτική και μέλλον (Λήδα Πολιτοπούλου), θα μείνουμε στο τέλος με τον κατιμά και σε αγωνιστικό επίπεδο.
Προς τέρψη κάποιων μανατζαρέων κι ορισμένων τάχα μου αθλητριών, που για δικούς τους λόγους (θα έρθει η ώρα και θα τα γράψουμε όλα) όχι αγωνιστικούς, δεν λένε να αφήσουν το γυναικείο μπάσκετ να αναπνεύσει.
