Η κοινωνία που προστατεύει τον αυτόχειρα από την τραγική απόφασή του, ή τον ναρκομανή από την επιθυμία που θα τον οδηγήσει στον θάνατο, δεν προστατεύει τον τηλεοπτικό άφρονα, ίσα ίσα τον ενθαρρύνει, όπως κάποτε ενθάρρυνε τους νάνους και τις γενειοφόρες γυναίκες να εκτίθενται στα πανηγύρια. Ο άφρων γίνεται παγκόσμιο πρότυπο…
Εν προκειμένω άφρων (το είδαμε “τηλεοπτικά” από το youtube) ήταν ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, ο οποίος με τρόπο που προσβάλλει την αθλητική του ιδιότητα και την επαγγελματική του υπόσταση, επιτέθηκε εναντίον ενός αλητήριου, ο οποίος τον εξύβρισε (κατά πώς λέει ο Έλληνας μπασκετμπολίστας και δεν έχουμε λόγο να μην τον πιστέψουμε).
Ο “Σόφο” έκανε λάθος, αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό. Μια σειρά από ασπάλακες (δυστυχώς ανάμεσά τους πρωτοστάτησαν δημοσιογράφοι) έσπευσαν να επικροτήσουν την αποκοτιά του.
Φαντάζομαι θα πράξουν το ίδιο αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης εφορμήσει κατά της εξέδρας στο “Αρτάκης“, όταν εν χορώ οι οπαδοί βρίζουν τη μητέρα του. Φαντάζομαι θα αποθεώσουν τον Βασίλη Σπανούλη, όταν χυμήξει εναντίον των “πράσινων” οργανωμένων (και όχι μόνον), οι οποίοι υβρίζουν τη σύζυγό του και τον ίδιο.
Φαντάζομαι ότι θα πουν “καλά του έκανε” όταν μάθουν πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας πλάκωσε στον ξύλο τον δημοσιογράφο που τον έγραφε “Μίστερ Μπιν“. Φαντάζομαι θα συντρέξουν να γιαουρτώσουν από κοινού με τον Αργύρη Πεδουλάκη τον “συνάδελφό” τους, ο οποίος έγραψε για το πουκάμισο, τα αγγλικά κι ένα σωρό αθλιότητες.
Φρονώ πως στο ημίχρονο, καθένας εκ των θιγόμενων παικτών, προπονητών, ή διαιτητών, δικαιούται να φτύσει τον δημοσιογράφο που περιγράφει τον αγώνα και μίλησε αρνητικά γι’ αυτόν.
Αλλά γιατί να μείνουμε στο μπάσκετ; Ο ταξιτζής, ο οποίος άκουσε τον απέναντι οδηγό να τον στολίζει με χαρακτηρισμούς, δικαιούται να τον πλακώσει στο ξύλο, αλλά και να αποθεωθεί από τους ανθρώπους που περιμένουν στη στάση το λεωφορείο.
Η έλλειψη παιδείας επιτρέπει στο ένστικτο να κρίνει. Κι η ενστικτώδης αντίδραση, το “καλά του έκανε“, σε συνδυασμό με τη… μαγκιά της φυλής, εξέθεσαν πολλούς. Δυστυχώς…
Δεν θυμάμαι να συμφώνησαν πολλοί απ’ όσους βρεθήκαμε στο κλειστό του Αγ. Ιερόθεου (αν θυμάμαι καλά), όταν ο μακαρίτης Μαρκ Πέτγουεϊ -αφού γρονθοκόπησε τον Μιχάλη Γρυλιωνάκη (σε αγώνα του Περιστερίου με τον Απόλλωνα Πατρών)- ανέβηκε στην εξέδρα και βάρεσε όποιον βρήκε…
Η βία είναι καταφύγιο των αδυνάμων κι είναι εντυπωσιακό το ότι οι ίδιοι που κατέκριναν με φανατισμό την επίθεση εναντίον δημοσιογράφου, επικρότησαν την επιθετική αντίδραση του Σχορτσιανίτη. Τρικυμία στο κεφάλι, μπλεγμένοι οι νευρώνες, αλληλοσυγκρουόμενα τα μηνύματα. Απαίδευτοι και ασπάλακες.
Πασιφανές είναι πως δεν συμφωνώ με την αθλιότητα των οπαδών, που αντλώντας δύναμη από τη δύναμη της μάζας και λειτουργώντας ως όχλος, καθυβρίζουν (συχνά πυκνά προπηλακίζουν) αθλητές. Αλίμονο, όμως, καθένας που βιώνει αυτήν την απαράδεκτη συμπεριφορά της εξέδρας, να αντιδρά όπως ο Σοφοκλής. Τότε οι διαιτητές έπρεπε να κυκλοφορούν με καλάζνικοφ και να “καθαρίζουν” σε κάθε παιχνίδι τους μισούς από την εξέδρα.
Ένα λάθος δεν διορθώνει ένα άλλο κι η αντίδραση του Σχορτσιανίτη ήταν πέρα για πέρα λανθασμένη. Είμαι σίγουρος ότι το έχει μετανιώσει κι ο ίδιος. Κι αν ο οπαδός με το λευκό μπλουζάκι ένιωσε τρόμο βλέποντας το… θηρίο καταπάνω του, ανάλογο τρόμο ένιωσε και το παιδάκι που έτυχε να βρίσκεται στο διάβα του “Sofo“. Κι αυτό δεν έφταιγε για το… βρώμικο στόμα του Ισραηλινού οπαδού.
Η ιδιότυπη… “σύμβαση” που “υπογράφει” ένας επαγγελματίας αθλητής, ορίζει (χωρίς να καταγράφεται σε βιβλία και κανονιστικές διατάξεις) πως πρέπει εκτός από τη σωματική αντοχή, να αναπτύσσει και ψυχική, ώστε να ΜΗΝ ακούει την εξέδρα, ακόμα κι όταν αυτή βρίσκεται σε απόσταση που δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να μην ακουστεί.
Διαφορετικά οι αγώνες θα γίνονταν σε κλουβιά κι όχι σε γήπεδα και θα υπήρχε μπόνους (ή αφαίρεση πόντων, ανάλογα με την οπτική γωνία που βλέπει κανείς το θέαμα) για όποιον πετύχαινε περισσότερους οπαδούς.
Ανησυχώ πραγματικά για το επίπεδο των συναδέλφων. Κι όταν οι δημοσιογράφοι δεν έχουν στοιχειώδη αθλητική παιδεία, που να τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν όχι χρωματικές αποχρώσεις, αλλά το άσπρο από το μαύρο, τότε πολλά δεινά μας περιμένουν ως χώρο.
Προσέξτε: Αντιλαμβάνομαι το ότι οι αθλητές είναι άνθρωποι και δη άνθρωποι που εργάζονται με… 200 σφυγμούς. Κι έχουν και όρια. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί επιβραβεύουν κάποιοι -λειτουργώντας με “ψυχρό μυαλό“- το γεγονός ότι κάποιες (ελάχιστες στιγμές) δεν αντέχουν και ξεφεύγουν..
Αντί επιλόγου οι σκέψεις του Κώστα Τριπολίτη: “Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα, όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα“.
Άντε χαρείτε το και μουσικά…
