Η Ανάσταση, αυτή η υπερβατική για τη λογική μας έννοια, το αδύνατο που γίνεται δυνατό μέσα από την πίστη, είναι η αποθέωση της ελπίδας. Κι αν πεθάνει η ελπίδα, τότε δεν μένει τίποτα… Η τοποθέτησή μου δεν αφορά στη θεολογική προσέγγιση (δεν περιμένετε κάτι τέτοιο από μένα), αλλά στην ανθρώπινη έως και απλοϊκή στάση, απέναντι στις (ανυπέρβλητες) δυσκολίες της ζωής.
Η Ανάσταση είναι από μόνη της μια επανάσταση. Και κάθε επανάσταση στόχο έχει την ανάσταση. Έννοιες που είναι -στο δικό μου μυαλό- άρρηκτα συνδεδεμένες.
Αυτές οι μέρες είναι για πολύ κόσμο πιο δύσκολες από τις καθημερινές. Με έκπληξη πριν από χρόνια διαπίστωσα (με στατιστικά στοιχεία, γιατί καθένας μας κρύβει έναν… άπιστο Θωμά μέσα του) ότι μέρες σαν κι αυτές οι ενοικιάσεις βιντεοταινιών διπλασιάζονταν! Υπάρχει πολλή μοναξιά γύρω μας. Και τις γιορτινές μέρες γίνεται αφόρητη.
Πλέον υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, που δεν βιώνει τη μοναξιά, αλλά την ανέχεια. Άνθρωποι που είδαν τη ζωή τους να διαλύεται, άνθρωποι που δεν θα έχουν το… δίλημμα να ψήσουν το αρνί, ή να το στείλουν στον φούρνο με κληματόβεργες, γιατί απλά δεν υπάρχει όχι αρνί, αλλά ούτε ψωμί.
Η θρησκεία δεν έχει απαντήσεις για το τόσο σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού. Δεν καλύπτει κανέναν μας η σκέψη ότι όσο πιο δύσκολα περνάμε τώρα, τόσο πιο κοντά θα βρεθούμε στον Παράδεισο. Η Κόλαση που κάποιοι μας προσφέρουν εν ζωή, δεν μπορεί να μπει στο ζύγι με την επουράνια προσμονή.
Η Ανάσταση δεν θα έρθει από την πίστη, αλλά από την αντίσταση. Η πίστη βοηθά (όσους νιώθουν ότι το έχουν ανάγκη), αλλά η στάση μας στη ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι παθητική. Η καθημερινή σκέψη για επανάσταση είναι υποχρέωση, από τη στιγμή που κάποιοι έχουν προδιαγράψει το μέλλον μας, έχουν τιμολογήσει την ύπαρξή μας.
Πώς θα γίνει αυτή η “επανάσταση“; Προς ποια κατεύθυνση θα είναι; Έχω άποψη και θέση, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Προαπαιτούμενο είναι να νιώσει καθένας την ανάγκη να επαναστατήσει, να διεκδικήσει τη ζωή του, να μην βολευτεί με τους άστεγους, με τους συνανθρώπους μας που ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, να μην προσπερνά αδιάφορα τις στρατιές των ξεριζωμένων, των προσφύγων, των κολασμένων της γης, μόνο και μόνο γιατί αυτός δεν ανήκει (συμπτωματικά) σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες.
Καλή είναι η φιλανθρωπία, καλές είναι και οι παστίλιες για τον πόνο του άλλου, καλές είναι οι κάθε μορφής ενέργειες, που μπορεί να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπό μας. Καλύτερο απ’ όλα να ανατρέψουμε το σκηνικό, βάσει του οποίου 50-100 άνθρωποι έχουν στα χέρια τους τον πλούτο.
Η δική μας (επ)Ανάσταση δεν θα είναι προϊόν θεϊκής παρέμβασης. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή που κάποιοι διάλεξαν για μας. Αρκεί να το αποφασίσουμε. Ως τότε θα συνεχίσουμε να βιώνουμε (σαν τη μέρα της Μαρμότας) την εβδομάδα των Παθών και θα προσδοκούμε μια άνωθεν λύση. Μάταια κι ανώφελα…
