Την τελευταία φορά που η χώρα μας έμεινε δίχως εκπροσώπηση σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα (2008), οι περισσότεροι από τους Έλληνες παίκτες των δύο μόνιμων εκπροσώπων μας δεν είχαν καν ανακαλύψει το μέγεθος του ταλέντου τους. Δείτε τις ηλικίες των Παπαπέτρου, Κατσίβελη, Μάντζαρη, Σλούκα, Αγραβάνη, Καββαδά, Παππά, Γιάνκοβιτς, Χαραλαμπόπουλου, αφαιρέστε έξι χρόνια και θα καταλάβετε τί εννοούμε.
Εκείνης της απουσίας, στο ραντεβού της Μαδρίτης, ακολούθησε μία πενταετία θριάμβων. Αν δεν ήταν η ανίκητη το 2010 Μπαρτσελόνα, θα μιλάγαμε για την απόλυτη κυριαρχία Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Πέντε σεζόν, ισάριθμοι τελικοί, τέσσερις τίτλοι.
Ο αποκλεισμός αμφότερων από το φάιναλ φορ του Μιλάνου ήταν από αναμενόμενος μέχρι και δίκαιος. Πολύ ορθά ο προπονητής του Ολυμπιακού, Γιώργος Μπαρτζώκας, επισήμανε πως στο φάιναλ φορ προκρίνονται κάθε χρόνο οι καλύτερες ομάδες, αυτές που βρίσκονται στην καλύτερη φόρμα, την καλύτερη στιγμή. Όπως έγινε και φέτος.
Η Ρεάλ, ακόμη και στις δύο ήττες της από τον Ολυμπιακό, που ξεπέρασε τις προσδοκίες, έδειχνε ότι ήταν τουλάχιστον ένα κλικ πιο γρήγορη, πιο εύστοχη, πιο έτοιμη για την πρόκριση. Η ΤΣΣΚΑ μπορεί να μην γέμισε το μάτι μας με τις εμφανίσεις της στο ΟΑΚΑ, απέναντι σε έναν κακό επιθετικά, αλλά άτρωτο αμυντικά Παναθηναϊκό, αλλά στη Μόσχα έμοιαζε αδύνατο να καταβληθεί.
Όλα αυτά όμως είναι ήδη παρελθόν. Συνολικά η σεζόν για τις δύο ομάδες μας κρίνεται επιτυχημένη, αφού έφτασαν ίσως παραπάνω και από αυτό που πραγματικά άξιζαν.
Παρόλα αυτά η δύναμη της συνήθειας, το βαρύ όνομα, η ακόμη πιο βαριά φανέλα και η συμπαράσταση του κόσμου τους, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, μαζί και η μεταξύ τους -καλώς εννοούμενη- κόντρα όπου ο ένας “έσπρωχνε” τον άλλο, τους έφερε μία νίκη μακριά από το φάιναλ φορ.
Το αν οι “ερυθρόλευκοι” χαράμισαν δύο ματς στη Μαδρίτη, μέχρι να καταλάβουν πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν την ταχύτητα της Ρεάλ και το αν οι “πράσινοι” χάλασαν -και μάλιστα άσχημα- τις εντυπώσεις με την κατάμαυρη βραδιά της Παρασκευής στη Μόσχα, δεν αλλάζει την ουσία: Πως οι δύο “αιώνιοι” έχουν τη δυναμική να συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν.
Το τί είδους, ποσότητας και ποιότητας αλλαγές χρειάζονται, θα το κρίνουν καλύτερα οι προπονητές και οι διοικήσεις τους, όταν έρθει η ώρα. Αυτό που πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να κάνουν είναι οι σαρωτικές αλλαγές και κυρίως να περιορισθεί η εμπιστοσύνη τους στους Έλληνες παίκτες.
Καλοί οι ξένοι, νευραλγικές οι θέσεις που κάθε σεζόν έχουν στις ομάδες, όμως η βάση κάθε μεγάλης ομάδας, απ’ όποια χώρα και αν προέρχεται, παραμένουν οι γηγενείς. Και ευτυχώς και για τους δύο, τόσο ο Ολυμπιακός (περισσότερο), όσο και ο Παναθηναϊκός (λιγότερο), διαθέτουν πλούσιο υλικό για να επενδύσουν επάνω του.
Και ο λόγος είναι προφανής: Πέραν του ότι χρειάζεται να επενδύσουν επάνω τους, τα δύο μεγάλα αστέρια των “αιώνιων” δεν θα παίζουν και θα θα είναι το “Α” και το “Ω” εσαεί. Διαμαντίδης (περισσότερο) και Σπανούλης (λιγότερο) έχουν καταβληθεί από τους συνεχόμενους αγώνες, τους τραυματισμούς, την πίεση και ο χρόνος βαραίνει τα χέρια και τα πόδια τους.
Δεν μας μας… αφήσουν έτσι εύκολα, αφού ήταν και παραμένουν ηγετικές φυσιογνωμίες και μοναδικοί στο είδος τους παίκτες, όμως η επόμενη μέρα πρέπει να προετοιμάζεται πριν έρθει…
Υ.Γ.: Και μία παράκληση στους διοικητικούς ηγέτες των δύο ομάδων μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε, διαβάσατε δηλώσεις, τοποθετήσεις, σχόλια π.χ. του προέδρου της Ρεάλ, του αφεντικού της Μπαρτσελόνα, ή του Τζόρτζιο Αρμάνι, που θα κράζει διαιτητές, ή θα μειώνει αντιπάλους;
Πραγματικά δεν χρειάζεστε την υπερ-προβολή και τις υπερβολικές -έως εμπρηστικές– δηλώσεις, για να γίνετε αρεστοί στους οπαδούς των ομάδων σας. Τα έργα και οι τίτλοι των ομάδων που διοικείτε και πληρώνετε αρκούν…
