Λένε πως τα γραπτά μένουν κι εγώ στις 08/01 είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Αφορμές και αιτίες“. Μεταξύ άλλων είχα σημειώσει πως “… παίκτη από τους Χάρλεμς δεν τον παίρνεις για να αλλάξεις τα δεδομένα“, ότι “ίσως ο Ολυμπιακός έπρεπε να ψάξει περισσότερο“.
Σημείωσα πως “ο Μουν δεν έχει έρθει ποτέ στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού, άρα υπάρχει και ο απρόβλεπτος παράγοντας της προσαρμογής, που πρέπει να είναι άμεση, αφού βρισκόμαστε ήδη στα… κόκκινα” και κατέληξα στο συμπέρασμα “με μια πρώτη ματιά, δεν μας εντυπωσίασαν οι διορθωτικές κινήσεις του Ολυμπιακού“.
Όχι δεν αναζητώ την επιβεβαίωση, ούτε να σας υποχρεώσω να παραδεχθείτε “τα έλεγες“, αλλά θυμάμαι σαν τώρα έναν φίλο στο facebook, να απαντά στην ανάρτηση μου και στο σχόλιο “δεν ξετρελάθηκα” που τη συνόδευε, με το σκωπτικό “ενώ αν τον είχε επιλέξει ο Πεδουλάκης, θα είχες ξετρελαθεί“.
Εδώ είναι όλο το… ζουμί. Σαφέστατα και θα μπορούσε ο Τζαμάριο Μουν να είναι καλύτερος του αναμενομένου, όμως η λογική οδηγούσε στο (ασφαλές, όπως αποδείχθηκε) συμπέρασμα, ότι δεν είχε πολλά να προσφέρει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στον αθλητισμό. Ούτε η κριτική μας.
Σαφέστατα και μπορεί να κάνουμε λάθος, εδώ κάνουν λάθη κορυφαίοι προπονητές, όπως εν προκειμένω ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που ατύχησε στην επιλογή του Μουν (ή μήπως και του Κόλινς;). Όμως κι εμείς καλούμαστε να αποτυπώσουμε μια εικόνα, πριν καν αυτή τραβηχτεί, στηριγμένοι σε εικόνες, πληροφορίες, μελέτη στατιστικών, ατομικών στοιχείων, ταλέντου. Κι όσον αφορά αυτήν εδώ την παρέα, του ebasket, έχει ένα καλό και συνάμα κακό: Γράφει αυτό που πιστεύει.
Δεν σκοπεύει να χαϊδέψει αυτιά, δεν θέλει να κάνει ευτυχισμένο κανέναν πρόεδρο και το κυριότερο: Για καμία ομάδα δεν υπάρχει αλάθητο. Συγκρίνετε με κείμενα συναδέλφων, που έσπευσαν μετά το πρώτο καλό παιχνίδι του Μουν κόντρα στον Ηλυσιακό να τον αναδείξουν σε… “λαβράκι“. Παρακολουθήστε και την αρθογραφία τους από εδώ και πέρα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Δεν θέλαμε να αποτύχει ο Μουν. Καλύτερα να πέφταμε εμείς έξω στις… “προβλέψεις” μας. Ήταν, όμως, ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Το έβλεπε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, γι’ αυτό και παραδέχθηκε (και μαγκιά του) πως δεν είναι το… καλύτερό του να βρίσκει παίκτες μεσούσης της περιόδου.
Το ζητούμενο είναι τί γίνεται από εδώ και πέρα. Ο Ολυμπιακός είναι κακοστημένος. Έχει 17-18 παίκτες (και χωρίς τον Μουν), αλλά διαθέτει πέντε σέντερ (Ντάνστον, Σίμονς, Σερμαντίνι, Μπέγκιτς, Καββαδάς), ενώ την ίδια στιγμή έχει μόνο τον Πρίντεζη ως καθαρό “4άρι“. Ακόμα κι αν δεχθούμε πως δεν υπάρχουν θέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ, πίσω από τον “Πρι” υπάρχει χάος (εξ ου και η ανάγκη απόκτησης παίκτη σαν τον Μουν).
Θα καλύψει ο Μπρεντ Πέτγουεϊ τη θέση; Έχω ενστάσεις. Ναι, μπορεί να κάνει “τρικ” με τον Στράτο Περπέρογλου στο “4“, αλλά αφενός είναι “τρικ” και μπορεί να λειτουργήσει κάτω από ορισμένες συνθήκες, αφετέρου και στο “3” δεν υπάρχει υπερπληθώρα παικτών.
Ο Ολυμπιακός έχει ζητήματα να λύσει. Πρόβλημα του Μπαρτζώκα, ο οποίος πλέον λογαριάζει χωρίς τον Μουν και με τον Κόλινς να μην δείχνει σπουδαία πράγματα. Αν έφταναν οι υπόλοιποι, προς τί η απόκτηση αυτών των δύο; Αν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Μουν (και με τον Κόλινς συμπληρωματικό) θα φανεί στην πράξη.
Υ.Γ.: Η πράξη “συν ο Σερμαντίνι και μείον ο Μουν” είναι σαν να προσθέσεις πορτοκάλια με καρέκλες. Δεν προκύπτει αποτέλεσμα.
Υ.Γ.1: Το μόνο κακό είναι πως φεύγοντας ο Μουν χάσαμε μια σειρά από… ευφάνταστους τίτλους.
