Ηράκλειο αποστολή
Καλά είναι τα μέτρα ασφαλείας κι εμείς είμαστε οι ΠΡΩΤΟΙ που τα επιζητούμε (άλλωστε, είμαστε εξ αυτών που συχνά πυκνά δέχονται τις επιθέσεις των χούλιγκαν, χωρίς αστυνομική προστασία και χωρίς “οπαδούς” με το μέρος μας), αλλά κακό είναι να μην ξέρεις τι σου γίνεται.
Είχαμε την ατυχία να διαθέτουμε και διαπίστευση και parking για να μπούμε στο γήπεδο. Αφού πρώτα συναντήσαμε κλειστό δρόμο (ευτυχώς ακολουθούσε κλούβα και προκειμένου να καθυστερήσουν οι δυνάμεις των ΜΑΤ μάς επιτράπηκε η διέλευση, την οποία ΦΥΣΙΚΑ δικαιούμασταν, αλλά άντε πείσε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται), αφού πέσαμε πάνω στην είσοδο των ομάδων, ήτοι έπρεπε να περιμένουμε και 10 λεπτά να περάσει η… σκόνη του πούλμαν, μην και ενοχληθεί, φτάσαμε (νομίζαμε) στην είσοδο.
Ευγενικά μας είπαν ότι πρέπει να πάμε σε διαφορετικό χώρο στάθμευσης, ο οποίος όμως δεν επικοινωνούσε με τον χώρο εισόδου μας; Παράξενο; Για ανθρώπους που δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑΝ σχεδιασμό όχι. Για ανθρώπινο τρόπο προσέγγισης, ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας, ναι.
Έπρεπε, είτε να ξανακάνουμε τον κύκλο (σε βάρος της δουλειάς μας και της αμεσότητας ενημέρωσης), είτε να μπούμε από άλλη άσχετη θύρα. Αυτό επιλέξαμε, για να προλάβουμε τον τελικό πριν το ημίχρονο. Μας άφησαν (ΚΑΚΩΣ), βρήκαμε ανοιχτές πόρτες, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου έπρεπε να εξασκήσουμε και τις αναμφισβήτητες ικανότητές μας να πηδήξουμε κάγκελα.
Κάπως έτσι είμαστε στη θέση μας για να καταγράψουμε τα δρώμενα. Ξεκινώντας με τους καλύτερους οιωνούς. Επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά ότι οι έχοντες ευθύνη να ορίσουν τις διαδρομές, είτε έχουν απόλυτη άγνοια του ρόλου τους, είτε είναι εντελώς αδιάφοροι.
Έτσι κι αλλιώς, μια από τα ίδια. Χαρούμενα Χριστούγεννα, που λένε και στην παρέα μου…
