“Πες μου πού πουλάν καρδιές” είχε αναρωτηθεί ο στιχουργός, σε μια από τις πιο γνωστές παλιές (καλές) λαϊκές επιτυχίες. Ας το παραφράσουμε προς χάρην της συζήτησης: “Πες μου πού πουλάν… ενέργεια“. Αν βρείτε την πηγή, ο Παναθηναϊκός δεν θα χάσει ξανά. Μόνο που… πηγή δεν υπάρχει κι όπως φαίνεται έτσι θα πάει η ιστορία ως το τέλος.
Όσο περνούν οι αγωνιστικές, όσο προχωρά η χρονιά, τα πράγματα (όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό) μορφοποιούνται και ξεκαθαρίζουν. Είναι εμφανές ότι οι “πράσινοι” έχουν περιορισμένο ρόστερ, αφού δεν μπορούν όλοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της Ευρωλίγκας.
Τί σημαίνει ανταποκρίνομαι; Παίζω άμυνα. Κι αν παράλληλα μπορώ να προσφέρω στην επίθεση, τότε γίνομαι αναγκαίος και η ομάδα μου καλύτερη. Γιατί μπορεί ο Ζακ Ράιτ να εντυπωσίασε με τους 17… οικονομικούς (7/10 δίποντα) πόντους που πέτυχε, όμως η αρχή της ιστορίας ήταν η προσπάθειά του στο πίσω μέρος του γηπέδου.
Μόνο που ο Παναθηναϊκός δεν έχει όσους παίκτες χρειάζεται για να παίξει την ίδια άμυνα για 40 λεπτά. Μπράμος, Ματσιούλις, Γκιστ, Λάσμε, Φώτσης και Ράιτ είναι οι έξι που έχουν τα πόδια, τη διάθεση, την… ενέργεια να κυνηγήσουν. Οι υπόλοιποι, για διαφορετικούς λόγους, είτε πρέπει να “κρυφτούν“, είτε χαλάνε την ομαδική αμυντική λειτουργία.
Δεν μπορεί και οι έξι να είναι εξίσου καλοί σε κάθε αγώνα (για παράδειγμα χθες ο Στεφάν Λάσμε δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά) κι αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Μοιραία, η καλή άμυνα θα περιορίζεται χρονικά. Κι αν η αντίπαλη ομάδα έχει και υψηλά ποσοστά ευστοχίας, τότε συχνά – πυκνά θα παρατηρούμε την εικόνα ενός αμυντικού “πράσινου” Ιανού.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι μάστορας στο αμυντικό στήσιμο, αλλά λαγούς δεν μπορεί να βγάλει από το καπέλο. Κρύβει, κλείνει, εγκλωβίζει, απομονώνει, αλλά η άμυνα θέλει πόδια και καρδιά. Κάποιοι έχουν καρδιά, αλλά όχι πια γρήγορα πόδια, άλλοι πάλι έχουν τα πόδια, δεν έχουν το πάθος.
Στην επίθεση ο Παναθηναϊκός απέχει από το να χαρακτηριστεί ταλαντούχος. Ελλείψει δε και του Ραμέλ Κάρι, που φέτος είναι σημείο αναφοράς στο μπροστινό γήπεδο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Ειδικά όταν αρκετοί παίκτες δεν βρίσκονται σε καλή βραδιά (ανθρώπινο και απόλυτα φυσιολογικό να συμβεί και αυτό).
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε; Το αντίθετο. Ο Παναθηναϊκός έχασε στο… σουτ, κάνοντας μια μετριότατη (ου μην κακή) εμφάνιση, αλλά με μέταλλο, με πάθος, με πολύ δουλειά, με ένα εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο. Απέναντί του μια ομάδα που έβαλε περισσότερα απ’ όσα άξιζε έξω από τη γραμμή των 6μ75.
Οι “πράσινοι” ηττήθηκαν, αλλά κράτησαν τη διαφορά για την πιθανότητα ισοβαθμίας, εξακολουθούν να μην έχουν στο παθητικό τους “κακή ήττα” και είναι σίγουρο πως σε μια πιο καλή βραδιά (πράγμα που ακόμα και με όσα περιγράψαμε νωρίτερα είναι φυσιολογικό) θα κάνουν κι άλλο “διπλό“. Πού; Όσο πιθανό είναι να το κάνουν στην Κωνσταντινούπολη, τόσο πιθανό είναι να το κάνουν και στη Βαρκελώνη.
Το καθοριστικό κομμάτι είναι να κερδίσουν όλα τα ματς στο ΟΑΚΑ. Αν το καταφέρουν αυτό, με τον τρόπο που παλεύουν σε όλες τις συναντήσεις, θα βρεθούν στην επόμενη φάση. Όχι εύκολα, όχι με ένδυμα περιπάτου, αλλά ποιος περίμενε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο;
Βέβαιον είναι ότι ο Ζακ Ράιτ είναι καλή επιλογή. Έχει ταχύτητα, σπάει τις άμυνες και τα πόδια των αντιπάλων με τη γρήγορη σκέψη και εκτέλεση, βοηθά στον αέρα. Έχει αδυναμίες, αλλά και τον χρόνο να τις δουλέψει. Κι ο Παναθηναϊκός μοιάζει να σημάδεψε εκ νέου καλά, όπως είχε κάνει και πέρυσι (Γκιστ / Κάρι).
Επίσης είναι δεδομένο πως όσο περνά ο καιρός, τόσο θα λειτουργεί θετικά η παρουσία του, καθώς θα βρουν χρόνο ξεκούρασης οι υπόλοιποι περιφερειακοί (Διαμαντίδης – Ούκιτς). Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ο Ραμέλ Κάρι δεν είχε τραυματιστεί, ή αν ο Νίκος Παππάς μπει πιο πολύ στη λογική των αγώνων της Ευρωλίγκας. Όμως, κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει επί χάρτου το… μέλλον.
Υ.Γ.: Αυτό που μου άρεσε περισσότερο από τη χθεσινή επιθετική εμφάνιση του Ράιτ δεν ήταν οι 17 πόντοι, αλλά παρότι πρωτοεμφανιζόμενος (με τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα) δεν δίστασε να πάρει την τελευταία επίθεση…
Υ.Γ.2: Είναι… διπρόσωπος, αλλά όχι απρόσωπος. Κι αυτό ίσως μετρήσει καθοριστικά…
