Λέμε ότι είμαστε… Περαστικοί. Κάνουμε τους “Περαστικούς“, αλλά είμαστε χρόνια στην πιάτσα κι αυτό προφανώς το έχετε καταλάβει. Γι’ αυτό και, συχνά πυκνά, θα γράφουμε ιστορίες από το παρελθόν. Έτσι για να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεότεροι και να σπαζοκεφαλιάζουν αυτοί που δεν γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.
Ο ήρωας της σημερινής ιστορίας εδώ και χρόνια σφυρίζει. Άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε… κλέφτικα. Του αρέσει να σφυρίζει. Από μικρός του άρεσε κι όταν ακόμα του πήραν τη σφυρίχτρα (μεγάλωσε πια, δεν μπορούσε να ξεσηκώνει τη γειτονιά με τα σφυρίγματά του) συνέχισε να σφυρίζει. Χωρίς σφυρίχτρα, αλλά πιο πονηρά.
Η μεγάλη του αδυναμία ήταν, είναι και θα είναι οι ξανθιές. Α, έχει καλό γούστο ο ήρωας της ιστορίας μας. Κι όπου έβλεπε ξανθιά σφύριζε πονηρά. Κάτι σαν… ερωτικό κάλεσμα. Κι όσο έβλεπε σφύριζε, κι όσο σφύριζε ήθελε εναλλαγή στα πρόσωπα, αλλά με πάθος για το συγκεκριμένο χρώμα μαλλιών.
Υπάρχουν, όμως, στιγμές που δεν βλέπεις κάποια κοντά σου. Ψάχνεις, αλλά δεν βρίσκεις. Κι ο ήρωας μας συχνά πυκνά πήγαινε από πόλη σε πόλη, με αποτέλεσμα να μην ξέρει παντού τα στέκια, για να ξετρυπώσει τις αιθέριες υπάρξεις. Γι’ αυτό, βρε κουτά, είναι οι φίλοι.
Πάλι σφύριξε ο ήρωας της ιστορίας. Και οι φίλοι φρόντισαν να του έχουν μια πανέμορφη ξανθιά. Γνωστός γαρ, δεν μπορούσε εύκολα να κυκλοφορήσει μαζί της, γι’ αυτό την… πάρκαραν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείο της οδού Μιχαλακοπούλου, το οποίο έχει αλλάξει την επωνυμία του.
Το κορίτσι περίμενε κι οι φίλοι σφύριξαν στον ήρωα που θα την έβρισκε. Σιγά που δεν θα πήγαινε. Σφυρίγματα δεν ακούστηκαν, αλλά βογκητά και αναστεναγμοί. Κλειστή ήταν η πόρτα, δεν ξέρω τι συνέβηκε, αλλά ο ήρωας βγήκε και σφύριζε χαρούμενος.
Σας είπα ότι είναι δημοφιλής. Κι οι φίλοι του χάρηκαν και σφύριζαν κι αυτοί για καιρό χαρούμενα. Κι οι φίλοι που του έκαναν το δώρο, άκουγαν να τους σφυρίζουν ωραία κι όλα ωραία και καλά ήταν. Κι όλοι χαρήκαμε (για την ξανθιά δεν γνωρίζω). Θα μπορούσα κι εγώ να σφυρίζω αδιάφορα, αλλά με ενοχλούν οι νεόκοποι φίλοι του φίλου (του ήρωα της ιστορίας), που το παίζουν (στα ρεπά τους) και… τιμητές.
Θα πείτε, τί φταίει ο “ήρωας” (της ιστορίας και μόνο) να σκαλίζεις περασμένες –ουχί ξεχασμένες– ιστορίες; Είναι αυτό που λέμε “πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι“. Θα επανέρθω φυσικά. Με ιστορίες πικάντικες, με έντονο ροζ χρώμα. Γιατί ο φίλος έχει γράψει τη δική του ιστορία…
