Που λες Γιώργο μου, αγώνα δρόμου έκαμα για να μπω στο σπίτι στις 8 το βράδυ και να πατήσω το πλήκτρο της TV, ότι είχε αρχίσει η δεύτερη περίοδος.
Κάπου στους τρεις πόντους ήταν η διαφορά, αλλά με το που έπεσα πάνω στην κάρτα με τα νούμερα του πρώτου δεκαλέπτου, την πήρα αμέσως γραμμή τη δουλειά: Κλειστό σκορ, πολλά χαμένα, αστοχία στα τρίποντα. Βάλε και την έδρα (και το ΟΑΚΑ αν το έχεις ζήσει μέσα από το… παρκέ, ξέρεις ότι έχει ιδιαίτερη ακουστική), είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται για το πού πάει το πράμα.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, Γιώργο μου! Μόνο που θα μου πεις -και θα ‘χεις και δίκιο- ότι εσύ τα έγραφες κι εγώ μόνο τα έλεγα, οπότε έχεις “τα γραπτά που μένουν” για να ρολάρεις και βγεις φάτσα – κάρτα με το καλάθι...
Ο Ολυμπιακός φέτος δεν παίζει μπάσκετ. Και δεν παίζει, γιατί δεν μπορεί. Δεν έπαιξε -με κάποιες εξαιρέσεις- και στα περισσότερα από τα 23, όσα πήρε σερί στην αρχή. Και δεν το λέω μόνο επειδή του ‘κατσε η μπάλα και πήρε κάτι ματσάκια στο τελευταίο δεύτερο. Μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό, και μαγκιά τους.
Το λέω γιατί σαν και πως ξέρεις, τις ομάδες -μεγάλες, μεσαίες, ή μικρές- τις φτιάχνουν οι παίκτες. Και τα προηγούμενα δυο χρόνια ο Ολυμπιακός είχε “μεγάλους” παίκτες.
Πρόσεξέ με: Όχι απαραίτητα και μόνο ιπτάμενους, σούπερ σταρ και χώστηδες. Αλλά παίκτες που ήξεραν και ξέρουν από “μεγάλα” παιχνίδια.
Φέτος ο Ολυμπιακός, είτε λόγω περαιτέρω οικονομικών περικοπών, είτε λόγω συγκυριών – μην ξεχνάμε και τι έγινε έρυσι στο τελευταίο παιχνίδι στο ΣΕΦ και το πως αυτό το αίσχος ίσως να επηρέασε την απόφαση κάποιων, περί του “μένω, ή φεύγω“-, είτε λόγω ατυχίας, τραυματισμών και κακών επιλογών, κόντυνε πάλι σαν ομάδα.
Τη Δευτέρα το βράδυ στο ΟΑΚΑ μου θύμισε τις πανάκριβες χρονιές του Γιαννάκη, όταν όσο ψηλό ήταν το μπάτζετ, τόσο κοντός ήταν μπασκετικά ο Ολυμπιακός. Και το κακό είναι πως η χημεία δεν βγαίνει, σαν προσπαθείς να ενώσεις ανόμοια υλικά. Οι μεν κοιτάνε τους δε και στην καλύτερη περίπτωση αποσυντονίζονται αμφότεροι, αν με καταλαβαίνεις τι λέω.
Και για να μη λες ότι μόνο εσύ τα γράφεις και μένουν, παίρνω το ρίσκο της πρόβλεψης ότι η χρονιά θα είναι παταγωδώς χαμένη για τους δις πρωταθλητές Ευρώπης. Και αυτό είναι κακό για το ελληνικό μπάσκετ. Και ακόμα περισσότερο γιατί βλέπω ότι παρά τις δυο τεράστιες κούπες και το ανεπανάληπτο θρυλικό back to back, κάποιοι δεν έμαθαν και πολλά εκεί στο λιμάνι.
Και, για να μην με παρεξηγήσεις, δεν αναφέρομαι στον Μπαρτζώκα, που και το μπάσκετ το ξέρει, και στο ύψος των περιστάσεων στέκεται, και στα καλά και στ’ άσχημα…
