Υπάρχουν και όρια. Και τα όρια μπαίνουν για να μπορούμε να συνεννοηθούμε ως κοινωνία (του μπάσκετ), διαφορετικά θα πάρει ο καθένας ένα τουφέκι και πάμε να δούμε ποιος σημαδεύει καλύτερα. Αυτό είναι, όμως, που ζητάμε όσοι -με τον έναν ή άλλον τρόπο- ασχολούμαστε με το σπορ; Όσον αφορά σε μας η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Πριν από κάθε ντέρμπι έχω βαρεθεί να διαβάζω να στοχοποιούνται διαιτητές με βλακώδεις δικαιολογίες. Νούμερο ένα θύμα σε αυτήν την κατηγορία των διαιτητών που έχουν μπει στο στόχαστρο είναι ο Χρυσόστομος Σχινάς. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, εκτός του ότι δεν έκρυψε την προτίμησή του ως φίλαθλος, δεν δήλωσε “εθνική Ελλάδας“.
Λες και όλοι οι υπόλοιποι προκύψαμε από παρθενογένεση. Λες και είναι ο μόνος που γνωρίζουμε (επειδή αυτός είχε τα κότσια να αφήσει να το μάθουμε) την… προέλευσή του, λες και οι υπόλοιποι διαιτητές, παίκτες, προπονητές ήρθαν από Ωδεία, φιλαρμονικές, ήταν μέλη περιπατητικών συλλόγων.
Το ζητούμενο είναι αν και κατά πόσο είναι δίκαιος όταν φορά τη γκρίζα στολή κι επ’ αυτού μάλλον δεν υπάρχουν πολλά να του καταμαρτυρήσει κανείς, γι’ αυτό και -στην προσπάθεια στοχοποίησης του- αναζητούν βίντεο από την εφηβική του ηλικία.
Αν αυτό είναι το μέτρο, τότε πρέπει να ανατρέψουμε όσα γνωρίζαμε και να “βαφτίσουμε” Απολλωνιστές τους αδερφούς Γιαννακόπουλους (όχι πως στα νιάτα τους δεν ήταν οι άνθρωποι).
Μακάρι το κακό να σταματούσε στον Σχινά. Άντε, τον καίγαμε στην πυρά, του απαγορεύαμε την είσοδο στα γήπεδα κι ησυχάζαμε κι εμείς, κι αυτός. Ήταν άραγε άσχετη με το επικείμενο ντέρμπι η επίθεση στο μαγαζί του Νίκου Ζαβλανού; Στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο πιστεύετε σε αυτή τη “θεωρία“; Μάλλον κανείς.
Όπως δεν ήταν άσχετες οι κατά καιρούς επιθέσεις, άλλοτε λεκτικές και άλλοτε δια της πειθούς των ροπάλων. Πού το πάτε; Πρέπει δηλαδή πρώτα να βρεθεί κάποιος άσχημα χτυπημένος, πρέπει να έχουμε έναν νεκρό για να καταλάβετε ότι ο δρόμος είναι αδιέξοδος;
Ή μήπως να ζητήσουμε από τους διαιτητές να δηλώσουν ένοχη και να ζητήσουν την εσχάτη των ποινών. Μάλλον είναι πιο πιθανό να βρουν εφαρμογή οι σκέψεις του Καρυωτάκη και “αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία“.
Την Τρίτη το πρωί, την επομένη του ντέρμπι, όποιος κι αν είναι ο νικητής, ό,τι κι αν έχει συμβεί, θα έχουμε τα ίδια οικονομικά προβλήματα, θα αγαπάμε τους ίδιους ανθρώπους, θα πάμε (όσοι έχουν) στη δουλειά, θα συνεχίσει η γη να γυρίζει. Αν, όμως, είναι κάθε φορά που θα παίζουν οι δυο “αιώνιοι” να ζούμε το ίδιο δράμα, καλύτερα να το κόψουμε.
Το ζητούμενο δεν είναι να δούμε ούτε ποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, ούτε ποιος την έχει πιο μεγάλη (που είχε γράψει κι ο Στράτος Κωσταλάς). Το ζητούμενο είναι να δούμε αν υπάρχει ακόμα ο κοινός μέσος νους, για να διαφυλάξουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το άθλημα που “υπηρετούν“. Ή που θα έπρεπε να υπηρετούσαν…
Υ.Γ.: Σε λίγες ώρες ο Ολυμπιακός παίζει με την Μπαρτσελόνα και μια μέρα μετά ο Παναθηναϊκός με την Εφές. Αν κάποιοι το έχουν ξεχάσει, απλά το θυμίζουμε.
Υ.Γ.1: Αφού θα συναντηθείτε (οι “αιώνιοι“) και στο ποδόσφαιρο, πάει να βγάλετε εκεί τα απωθημένα σας και να αφήσετε το άθλημά μας στην ησυχία του;
