Γίνεται πολύς λόγος για τη wild card που πήρε (θα ανακοινωθεί σε λίγες ημέρες, αλλά η απόφαση έχει ήδη ληφθεί) η Ελλάδα, έναντι ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού (800.000 ευρώ, αν και μπροστά δεν ήμασταν). Η προσπάθεια του Γιώργου Βασιλακόπουλου έχει χωρίσει στα δύο τους φιλάθλους και τον κόσμο, με τα εκατέρωθεν επιχειρήματα να ακουμπάνε -σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό- στη λογική.
Ταυτόχρονα, βέβαια, έπιασαν δουλειά και οι βουλευτές, αφού μέχρι στη Βουλή έφτασε το θέμα, αλλά αυτό δεν μας κάνει εντύπωση. Εδώ είχε απασχολήσει το… Σώμα η ήττα της Εθνικής ποδοσφαίρου από την Αλβανία. Κατά μία έννοια καλύτερα να ασχολούνται με άσχετα θέματα, γιατί όταν ασχολούνται με τα καθήκοντά τους δεν βοηθούν ιδιαίτερα τον τόπο.
Πάμε να το συζητήσουμε ψύχραιμα:
Ο πλειστηριασμός
Το ότι η wild card δίνεται με όρους πλειστηριασμού ασφαλώς και δεν βαραίνει τη δική μας πλευρά. Η FIBA ατυχώς (το γράψαμε και τότε) έθεσε ως ζήτημα οικονομικής διαπραγμάτευσης το “πακέτο“, άρα το ερώτημα δεν είναι “πόσα;“, αλλά “μπαίνουμε, ή δεν μπαίνουμε;“. Αν η ΕΟΚ δεν έμπαινε, ενδεχομένως να ψέγαμε τον “ισχυρό άνδρα” γιατί δεν προσπάθησε, γιατί απείχε.
Άποψή μου είναι ότι έπρεπε να μπούμε στο παιχνίδι, για έναν και μόνο λόγο: ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ όσο κανείς τη wild card. Δεν έχουμε πάρει ποτέ, είμαστε σε υψηλή θέση, άρα είναι κάτι που δεν μας χαρίζεται. Αντιθέτως, πληρώνουμε για κάτι που δεν έπρεπε να πληρώσουμε, αλλά γι’ αυτό η ευθύνη βαραίνει τη διεθνή ομοσπονδία, όπως εύστοχα (και πρώτος) είχε γράψει ο ειδικός επί των θεμάτων Γιάννης Ψαράκης, στο άρθρο του “Παραδοχή χρηματισμού για τις wild card“.
Το… “πακέτο”
“Σε μια χώρα που βιώνει την κρίση είναι σκάνδαλο να δαπανεί κανείς 800.000 ευρώ για τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο” είναι ένα επιχείρημα που ξεκινά από μια στέρεα λογική βάση και απλώνεται μέχρι τα όρια του λαϊκισμού.
Αν αυτό είναι “σημαία μας” τότε πρέπει να ξεχάσουμε μια σειρά από πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις, πρέπει να “εξορίσουμε” παίκτες σαν τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που λαμβάνουν προκλητικά συμβόλαια.
Είναι πολλά τα λεφτά, αλλά δεν είναι λιγότερα από αυτά που σκορπά ο ΟΠΑΠ για ένα πρωτάθλημα της πλάκας, όπως είναι το ποδοσφαιρικό, για ομάδες που δεν δικαιολογούν με την παρουσία τους το έξοδο.
Άποψή μου είναι ότι αν θέλαμε να ψέξουμε την ΕΟΚ και τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, θα έπρεπε να το κάνουμε όταν γέμιζε με αυλικούς -κατά δήλωσή τους “δημοσιογράφους“- τα τσάρτερ της χαράς, όταν πλήρωνε στρατιές χειροκροτητών. Τώρα είναι μια από τις λίγες φορές που δικαιολογείται η δαπάνη.
Ο χορηγός και το τηλεοπτικό συμβόλαιο
Στα συν είναι το γεγονός ότι τα χρήματα δόθηκαν από την Eurobank. (Αν)επισήμως προϋπόθεση για την ανανέωση της συνεργασίας είναι η συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Τρίχες. Προϋπόθεση είναι να έχει κεφάλαιο να διαθέσει η όποια Eurobank, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σωστή τοποθέτηση των χρημάτων η εξασφάλιση συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Συνυπολογίστε ότι η υποψηφιότητά μας έχει και εξασφαλισμένο τηλεοπτικό συμβόλαιο, για να έχετε την εικόνα της απόλυτα δουλεμένης (επί προσωπικού από τον “ισχυρό άνδρα“) υποβολής αιτήματος για wild card.
Άποψή μου είναι ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος κινήθηκε με υποδειγματικό τρόπο, έκανε αυτό που όφειλε απέναντι στον εαυτό του, τη θέση του και την Εθνική.
Ιταλικές παρλαπίπες
Οι πρώτοι που έριξαν “χολή” ήταν οι γείτονές μας, οι Ιταλοί, που επιχείρησαν “ηρωική έξοδο“. Όχι γιατί δεν ήθελαν να δώσουν χρήματα, άλλωστε δαπανούν ένα κάρο λεφτά για να έχουν στην άκρη του πάγκου τον Σιμόνε Πιανιτζιάνι, αλλά γιατί δεν είχαν ελπίδες απέναντί μας (ενδεχομένως και απέναντι στην Τουρκία).
Άποψή μου είναι ότι αν κάποιος διαφωνεί με την πρακτική της διεθνούς ομοσπονδίας, την καταγγέλλει εξ αρχής κι όχι όταν έχει μετρήσει τα κουκιά.
Πρόεδρος της Εθνικής
Αν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν πρόεδρος της Εθνικής ομάδας και όχι της ΕΟΚ θα υποκλινόμουν στον τρόπο με τον οποίο έδρασε. Δυστυχώς, δεν δείχνει το ίδιο πάθος όσον αφορά στα άλλα… καθήκοντά του.
Τα πρωταθλήματα της ΕΟΚ ΔΕΝ έχουν (γιατί;) αντίστοιχο τηλεοπτικό συμβόλαιο, χορηγοί είναι οι Κριτές και οι Διαιτητές, που κάνουν υπομονή χρόνια, ενίοτε γράφουν και στο χιόνι χρωστούμενα. Κερδίζοντας τις εκλογικές διαδικασίες σε όλους τους φορείς (από τον ΠΣΑΚ, μέχρι τον ΣΕΔΚΑ, και πάει λέγοντας) επιβάλλει “σιωπή των αμνών“, αλλά αυτό δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα καλύπτει.
Άποψή μου είναι ότι και βιολογικά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν μπορεί να ασχοληθεί με όλες τις πτυχές της ομοσπονδίας. Οφείλει, όμως, να αναθέσει τη δουλειά όχι στους αυλικούς, αλλά σε ανθρώπους με όραμα, με αγάπη για το σπορ, που να μετατρέψουν την ενασχόλησή τους με το άθλημα (όπου καθείς ορίζεται) σε προσωπικό αγώνα. Όπως έκανε εκείνος με την Εθνική.
Γιατί πληρώσαμε
Αντί επιλόγου, σημαντικό δεν είναι μόνο ότι πληρώσαμε 800.000 ευρώ για να φωνάξουμε “παρών” στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά γιατί φτάσαμε ως εδώ. Πληρώνουμε τραγικές επιλογές (όπως αυτή του Τρινκιέρι), πληρώνουμε την εσωτερική απαξίωση της Εθνικής, από τους ίδιους τους παίκτες, που δεν νιώθουν (και είναι οι τελευταίοι που φταίνε) την ίδια έξαψη, φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο.
Άποψή μου είναι πως πρέπει να αλλάξουν όλα στην Εθνική. Αφενός να ανατεθεί σε ελληνικά χέρια, αφετέρου να πάψει να είναι κομμάτι δημοσίων σχέσεων και ΙΕΚ επίδοξων τεχνικών, να μετατραπεί από ένα θεοκρατικό όργανο σε υπόθεση των παικτών.
Υ.Γ.: Ελπίζω ο λογαριασμός των 800.000 ευρώ να μην επιβαρυνθεί με το έξοδο της συμμετοχής στον τσάρτερ όσων εξυμνούν (κατ’ επάγγελμα, κι όχι με άποψη) τον πρόεδρο.
Υ.Γ.1: Είναι υποχρέωση της ΕΟΚ (δεν παίρνω όρκο ότι θα συμβεί) να μην μετακυλήσει αυτό το ποσό στις πλάτες των ερασιτεχνικών σωματείων. Ο νοών νοείτο…
Υ.Γ.2: Αν μας φαίνονται (και είναι) πολλά τα χρήματα που δαπανήσαμε για τη wild card, αλήθεια πόσα ξοδέψαμε για την τελετή με την οποία αναλάβαμε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Για κάτι που ελάχιστοι Έλληνες χάρηκαν, ενώ αντίθετα αν πάμε καλά στο Παγκόσμιο ελάχιστοι Έλληνες δεν θα χαρούν…
