Το προηγούμενο άρθρο μας για τους Κριτές ήταν γεμάτο κέφι και τραγούδι, αφορούσε στον χορό του. Το αποψινό, δυστυχώς, είναι σε αντίθετη κατεύθυνση, καθώς οι Κριτές της Αττικής θρηνούν την απώλεια του αγαπημένου τους αδελφού και φίλου και η Αθηναϊκή Καλαθοσφαίριση πενθεί για έναν ακούραστο εργάτη του μπάσκετ, τον Θοδωρή Παρλάλογλου.
Εμείς δεν θα γράψουμε κάτι παραπάνω από αυτά που οι δικοί του άνθρωποι, η μπασκετική του οικογένεια, με πόνο καρδιάς έγραψε:
“Έφυγε από κοντά μας αθόρυβα, μοναχικά και με την αξιοπρέπεια που πάντα τον διέκρινε, ίσως ήθελε να τον θυμόμαστε όπως τον είχαμε δει την τελευταία φορά, στην κοπή της πίτας του Συνδέσμου.
Αύριο Πέμπτη, εμείς οι κριτές, η οικογένειά του, στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου (στις 14:30), θα δώσουμε όλοι το “παρών” για να τον αποχαιρετήσουμε στο τελευταίο του ταξίδι.
Ας ήταν Θοδωρή όλο αυτό, μια φάρσα που μας έστησες. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε την οριστική απουσία σου”…
Το προσωπικό μήνυμα της Τάνιας Μερίκα, ήταν συγκινητικό:
“Όταν στον χώρο μας λες “ευγενής“, στην σκέψη σου έρχεται ο Θοδωρής.
Όταν ψάχνεις να βρεις ποιος περίμενε μία ώρα και 30 λεπτά, για να μην χαθεί ένα παιχνίδι κορασίδων στα Καλύβια, στον νου σου έρχεται ο Θοδωρής.
Όταν δεν θυμάσαι το σκορ σε αγώνα που έγινε στη Νέα Μάκρη πριν από δύο εβδομάδες για το πρωτάθλημα των παίδων, σου λένε, “πάρε τον Θοδωρή“.
Όταν θέλεις να χαρακτηρίσεις κάποιον καλόκαρδο και καλοκάγαθο , τότε λες “αυτός είναι σαν τον Παρλ” και τέλος…
Όταν σου πουν ότι μετά τον αγώνα πήγαν για φαγητό και έφαγαν προβατίνα, ε.. τότε ρωτάς, “πού σας πήγε ο Παρλά;“.
Θοδωρή… Και τώρα τί κάνουμε ρε ξεροκέφαλε; Πώς θα καλύψουμε το δικό σου κενό; Λένε ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, εμείς όμως όσο και αν είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε με αυτό, λέμε ότι ο Θοδωρής θα μας λείψει!
Θα λείψει η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη του για τα πρωταθλήματα στους μικρούς, στο φυτώριο του αττικού μπάσκετ, θα λείψει η αθώα ψυχή του, θα λείψει το καθαρό του βλέμμα, θα λείψει η χαρισματική φιγούρα, που στην καρδιά της υπήρχε μόνο αγάπη για όλους.
Σαράντα ολόκληρα χρόνια όργωνε τα γήπεδα και τις αλάνες, προσφέροντας αγάπη στους λιλιπούτειους του αθλήματος. Σαράντα χρόνια μεράκι, πάθος, αφοσίωση, στο άθλημα που λάτρεψε.
“Δεν με νοιάζει να με τιμωρήσετε, μόνο την ΕΣΚΑ μη μου κόψετε” έλεγε και ξανάλεγε. Περήφανος και μοναχικός, ρομαντικός κι ευθύς στις σχέσεις του με τους γύρω του. Όταν κατάλαβε ότι τα περιθώρια στένεψαν γι’ αυτόν, σιωπηλά και γενναία απομακρύνθηκε. Μάταια τον έψαχναν όλοι, γνωστοί και φίλοι.
Ο Θοδωρής ξεκίναγε για το μεγάλο ταξίδι, για το ταξίδι εκείνο που δεν έχει επιστροφή. Ένα ταξίδι που ήξερε καλά ότι θα το κάνει μόνος.
Έκλεισε τα τηλέφωνα, αρνήθηκε τα λουλούδια που του στείλαμε για περαστικά, έφυγε από το σπίτι του, στέλνοντας το τελευταίο βουβό μήνυμα, ένα μήνυμα που το τύλιγε η απόλυτη σιωπή:
“Θέλω να με θυμόμαστε υγιή, όρθιο ή καθιστό στο τραπέζι της γραμματείας, χαμογελαστό και ξέγνοιαστο. Χωρίς σκοτούρες και προβλήματα, χωρίς να χρειαστεί να με λυπηθείτε, χωρίς να καταλάβετε ότι φεύγω“.
Εντάξει Θοδωρή. Καλό ταξίδι!
Θα είσαι πάντα στα τραγούδια μας, στις παρέες μας, στις εκδρομές μας, στο τραπέζι της Γραμματείας, σε ανοιχτά και κλειστά γήπεδα, μα πάνω από όλα θα είσαι ΠΑΝΤΑ στην καρδιά μας”.
Η δική μας… “πινελιά“: Στην επόμενη αγωνιστική δεν πρόκειται να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τον Θοδωρή. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν θα περάσει ούτε ένα λεπτό στις επόμενες συγκεντρώσεις, στα γλέντια, στις χαρές και στις λύπες, που δεν θα θυμούνται κάτι απ’ αυτόν οι άνθρωποι που τον έζησαν.
Γαία ελαφρά…
