Υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) πράγματα που δεν μπορεί να συμβούν: Να αναπνεύσουμε από τη μύτη και το στόμα ταυτόχρονα και να δούμε δύο πρωτοσέλιδα αντίπαλων οπαδικών εφημερίδων, που να συμφωνούν σε ζητήματα που αφορούν στη βία.
Έτσι σήμερα το προσκείμενο στον ΠΑΟΚ έντυπο κάνει λόγο για “αδικαιολόγητη εκκένωση γηπέδου“, το αντίστοιχο του Άρη μιλά για “ζούγκλα“. Και τα δύο δεν προσφέρουν το παραμικρό στο να σταματήσει το κακό, που ΦΥΣΙΚΑ δεν εντοπίζεται στη Θεσσαλονίκη μόνο. Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, το ίδιο θα έκαναν και τα οπαδικά έντυπα Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ.
Έχω βαρεθεί, ίσως και να γερνάω, τους αγώνες του διημέρου. Αυτούς που ξεκινούν… Σάββατο και τελειώνουν Κυριακή. Ο πρώτος που έζησα (ούτε και θυμάμαι πόσα χρόνια πίσω) με… εξιτάρισε, αφού είχε πλάκα να πηγαίνεις στο γήπεδο μια μέρα και να φεύγεις την… επόμενη. Ο χθεσινός (σημερινός) με κούρασε.
Ακόμα περισσότερο με κουράζει η κουβέντα για το αν έκαναν καλά ή όχι οι διαιτητές που ζήτησαν την εκκένωση του γηπέδου. Η άποψή μου είναι πως το γήπεδο πρέπει να εκκενώνεται τη στιγμή που θα ανάψει το πρώτο τσιγάρο στην εξέδρα και όχι το πρώτο καπνογόνο.
Ως άνθρωπος είμαι απέναντι σε κάθε μορφή καταστολής, όμως η ελευθερία σημαίνει έλευση των ορίων. Η ελευθερία προϋποθέτει αυτοπεριορισμό, ώστε να αναγνωρίσεις εσύ από μόνος σου τα δικαιώματα του άλλου. Κι είναι δικαίωμα όλων όσων δεν κουβαλάμε την αρρώστια του χουλιγκανισμού, να δούμε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, αυτούς που πληρώνονται για να παίξουν μπάσκετ, και όχι αυτούς που κουβαλώντας τα όποια ψυχολογικά προβλήματα, θέλουν να φανούν ανάβοντας ένα καπνογόνο, πετώντας αντικείμενα, κάνοντας ψευτομαγκιές.
Το μπάσκετ πρέπει να τελειώνει με αυτή τη γάγγραινα και η κίνηση των διαιτητών ήταν εξόχως σημαντική, όπως και οι δηλώσεις του πρωταγωνιστή Τσόχλα μετά το τέλος της αναμέτρησης.
Αλλά, όσο σημαντικές ήταν οι κινήσεις που προαναφέραμε, τόσο σημαντική είναι η στήριξή τους από την πλευρά του Τύπου, που δεν μπορεί να είναι τυφλά οπαδικός και να αφυπνίζεται οσάκις υπάρχει νεκρός, ή όταν τα ίδια πράγματα κάνουν οι “εχθροί“.
Άντε να τελειώνουμε με αυτούς που χαλάνε το παιχνίδι. Και μην μπει κανείς στον κόπο να μου θυμίσει πως σε κάποιο άλλο παιχνίδι, οι διαιτητές δεν διέκοψαν παρότι έπεσαν δύο βαρελότα. Δεν υπάρχει ισονομία στην παράνομη πράξη. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στο δικαστήριο ότι ναι πέρασα με κόκκινο και πάτησα τη γριά, αλλά νωρίτερα είχε περάσει κι άλλος.
Το μπάσκετ δεν έχει ανάγκη από καπνογόνα και βαρελότα, από δυναμιτάκια και φωτοβολίδες. Κρατήστε τα για την Ανάσταση. Το μπάσκετ έχει ανάγκη από φιλάθλους που θα σέβονται την προσπάθεια των αθλητών. Γιατί αν αδειάσουμε τα χέρια (και το μυαλό) των οπαδών από τα βαρελότα, ενδεχομένως και να χειροκροτήσουν μια καλή προσπάθεια του αντιπάλου, να φύγουν από το γήπεδο σκεπτόμενοι πως “δεν ήμασταν καλοί και χάσαμε” κι όχι περιμένοντας το πρωτοσέλιδο που θα δικαιώσει την άποψή τους ότι “ο αλήτης ο διαιτητής μάς έσφαξε“.
Το μπάσκετ μπορεί να έχει πλήρη ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Και όσον αφορά στην ψυχαγωγία, αλλά και στην αγωγή της ψυχής. Αυτό το μπάσκετ θέλουμε και θα το έχουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να αδειάζουν τα γήπεδα κάθε τρεις και λίγο.
Είναι πλέον ώριμες οι συνθήκες ώστε κάποια στιγμή και οι ίδιοι οι παίκτες, οι προπονητές να πάρουν ανάλογα δύσκολες αποφάσεις. Βεβαίως, δεν υπάρχουν συνδικαλιστικά όργανα (ΠΣΑΚ και ΣΕΠΚ έχουν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα) για να τους στηρίξουν, αλλά μην νομίζετε πως και οι διαιτητές έχουν από πίσω τους κάτι για να ακουμπήσουν.
Η ΟΔΚΕ όφειλε να έχει ήδη εκδώσει ανακοίνωση που να εξάρει τη στάση των τριών μελών της, αλλά προφανώς τις Κυριακές υπάρχει αγρανάπαυση. Δεν πειράζει, το πράττουμε εμείς…
