Αν κάτι λατρεύω στον αθλητισμό, με τον οποίο ασχολούμαι από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου (κι επαγγελματικά είναι η μοναδική βιοποριστική μου ενασχόληση) είναι πως σχεδόν πάντα αποδίδεται σε βάθος χρόνου δικαιοσύνη. Κι η ανατροπή από τον ΚΑΟΔ ήρθε, αν όχι να αποδώσει δικαιοσύνη, να βάλει υψηλά εμπόδια σε χαμηλού επιπέδου αναλυτές – πανηγυρτζήδες, οι οποίοι κρίνουν βάσει αποτελέσματος και όχι δεδομένων.
Ο Ολυμπιακός είναι πλέον σε πρόβλημα. Είναι εκτός κυπέλλου, ενώ στο πρωτάθλημα ακόμα κι αν δεν χάσει ματς μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου, δεν μπορεί να διασφαλίσει την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό (μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα)…
Όσον αφορά στην Ευρωλίγκα, στην ουσία -όπως κι οι υπόλοιποι 15- ξεκινά από το μηδέν, χωρίς καν την καλή ψυχολογία που κουβαλούσε από το 23-0, αφού έχει ανακύψει το 0-2 και μάλιστα με δύο “κακές” (καθ’ υπερβολή ο όρος) ήττες.
Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ό,τι και το 23-0. Πολλά και τίποτα. Πρέπει να συνεκτιμηθεί, κατ’ αρχήν από το προπονητικό τιμ, να προσδιοριστούν τα αίτια των δύο αποτυχημένων εμφανίσεων και να αναζητηθούν λύσεις. Όποιος βιαστεί να “ακυρώσει” τους “ερυθρόλευκους“, θα κάνει το ίδιο λάθος που έκανε κι όποιος βιάστηκε από τον Δεκέμβρη να τους απονείμει τίτλους, εντός κι εκτός συνόρων.
Θέλω να διαβάσω όμως τί θα γράψουν αυτοί που δεν αναγνώριζαν στον Παναθηναϊκό το ελαφρυντικό της απουσίας βασικών παικτών. Τώρα δεν ισχύει και για τον Ολυμπιακό το ότι έπαιζε χωρίς δύο παίκτες, ένας εξ αυτών ο Σπανούλης; Και μην βιαστείτε να πείτε “Ολυμπιακός είσαι, πρέπει να κερδίζεις και χωρίς τον Σπανούλη“, γιατί γι’ αυτό ξεχωρίζουν παίκτες όπως ο “Kill Bill“, γι’ αυτό παίρνουν χρήματα που δεν θα δούμε σε 10 ζωές εμείς οι κοινοί θνητοί.
Θέλω να διαβάσω τί θα γράψουν όσοι μας χλεύαζαν όταν, παρακολουθώντας αγώνες με το λίγο (ελάχιστο) μπάσκετ που ξέρουμε, υποστηρίζαμε ότι ο Ματ Λοτζέσκι απέχει από τον παικταρά που παρουσίαζαν, ότι ο Μπρεντ Πέτγουεϊ δεν έχει βρει ακόμα ρόλο και θέση, ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει… χημεία.
Θέλω να διαβάσω τί θα γράψουν όσοι έκριναν ΜΟΝΟ εξ αποτελέσματος στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, ενώ εμείς καταγράφαμε τη δυσκολία με την οποία κέρδιζε ο Ολυμπιακός. Τότε έλεγαν γελώντας και δείχνοντας προς την κατεύθυνσή μας (και όλων όσων ασκούσαν κριτική) “το αποτέλεσμα μετράει“. Τώρα, τί μετράει;
Θέλω να διαβάσω τί θα γράψουν όσοι υποστηρίζουν ότι το πρωτάθλημά μας είναι της πλάκας. Ότι δεν έχουν αντίπαλο οι “αιώνιοι“. Μήπως, όμως, και πέρυσι και φέτος ΔΕΝ κρίθηκε στα ντέρμπι των “αιωνίων“, αλλά στη Γλυφάδα και στη Δράμα; Μήπως αν ο Ολυμπιακός χάσει στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο (υπόθεση εργασίας) και χάσει και στο ΟΑΚΑ (δεύτερη υπόθεση εργασίας) κινδυνεύσει ακόμα και η δεύτερη θέση;
Ή μήπως αν νικήσει σε Νέα Σμύρνη και ΟΑΚΑ (τρίτη υπόθεση εργασίας), έχετε δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα στραβοπατήσει πουθενά; Αυτό είναι το μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα; Όχι, γιατί σε λίγο θα μας πείσουν ότι είναι μέρα και έχει ήλιο…
Περίμενα να διαβάσω κάτι μετά το ντέρμπι των “αιωνίων” στο κύπελλο, από αυτούς που είχαν ετοιμάσει την αποπομπή του Αργύρη Πεδουλάκη, αλλά φευ. Η κωλοτούμπα της κωλοτούμπας και στο τέλος “εμείς τα λέγαμε“. Μα τί λέγατε βρε ανόητοι; Το αντίθετο από αυτό που συνέβη λέγατε και γράφατε, αλλά…
Ο αθλητισμός έχει ανατροπές. Κι αυτές οι ανατροπές έρχονται να εκθέσουν όχι παίκτες, προπονητές και ομάδες (είναι στην καθημερινότητα και στην πραγματικότητά τους), αλλά τους άσχετους, που το παίζουν “ειδικοί αναλυτές“, που γράφουν χωρίς να γνωρίζουν το άθλημα, χωρίς να κάνουν ρεπορτάζ, χωρίς να νοιάζονται αν θίγουν προσωπικότητες, κοιτάζοντας το υπερεγώ τους στον καθρέπτη.
Αυτοί όψιμα ακουμπούν πότε στον Ολυμπιακό, πότε στον Παναθηναϊκό, όψιμα αναδεικνύουν προπονητές σε προπονητάρες, μόνο και μόνο για να στηρίξουν τη θεωρία που πρόσκαιρα τους βολεύει. Για να πάνε με το ρεύμα, για να βρουν υποστηρικτές, για να αποκτήσουν κοινό.
Αυτοί, λοιπόν, τρώνε τα μούτρα τους οσάκις αποδίδεται αθλητική δικαιοσύνη και όχι βέβαια οι ομάδες, που παίζουν και είναι μέσα στο πρόγραμμα και οι νίκες και οι ήττες. Αρκεί να μαθαίνουν (οι ομάδες) από τις ήττες. Γιατί όποιος μετατρέπει την ήττα σε διδακτική διαδικασία, είναι κερδισμένος σε βάθος χρόνου…
