Λίγες ώρες πριν μπει το 2014, λίγες ώρες πριν φύγει το 2013, είπα να μοιραστώ μαζί σας ευχές και σκέψεις. Έτσι, όπως θα κάναμε αν καθόμασταν δίπλα – δίπλα στον καναπέ, αν πίναμε το κρασάκι μας (“Μαγικό βουνό“, κατά προτίμηση), κοιτάζοντας το τζάκι, δοκιμάζοντας λίγο προσούτο σε συνδυασμό με κομμάτια από παρμεζάνα 12μηνης ωρίμανσης, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο Rolex μας, για το κατά πόσο πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου…
Εντάξει πλάκα κάνω. Δεν είμαστε εμείς αυτοί. Το έγραψα στο πρώτο κείμενο του ebasket.gr, ότι δεν ήταν δικά μας τα πολυτελή αμάξια έξω από τα σκυλάδικα, δεν σας ενόχλησε ο καπνός από τα δικά μας πούρα, δεν ήταν τα δικά μας πόδια που μπλεχτήκατε, κατεβαίνοντας από την πίστα. Εμείς είμαστε αλλού…
Το 2013 ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο για τον καθένα από εμάς. Άνθρωποι δεν άντεξαν κι επέλεξαν να “φύγουν” (πόσο θάρρος και μαζί δειλία θέλει για να δοκιμάσεις κάτι τέτοιο;), άλλοι έχασαν τους κόπους μιας ζωής, πολλοί έχασαν την αξιοπρέπειά τους μαζί με το σπίτι, το βιος, τη ζωή τους. Τα γνωρίζετε όλοι, δεν συντρέχουν λόγοι να μαυρίζουμε τις καρδιές μας ώρες που είναι, όπως δεν υπάρχει και λόγος να σκεπαστούμε με το σεντόνι για να φύγει το φάντασμα.
Το 2014 έρχεται. Δεν προμηνύεται καλύτερο, ο καπιταλισμός θα δείξει ακόμα πιο σκληρό πρόσωπο, θα δοκιμαστούν οι αντοχές μας. Το γνωρίζουμε καλά, ακόμα κι αυτοί που νιώθουμε μια μικρή νίκη (εκεί καταντήσαμε) επειδή καταφέραμε και πληρώσαμε το σήμα κυκλοφορίας. Νιώθουμε καλά που έχουμε τραπέζι γεμάτο με φαγητά και την οικογένειά μας μαζεμένη.
Πρέπει να νιώσουμε ακόμα καλύτερα, δοκιμάζοντας να αλλάξουμε τη μοίρα μας. Κι αυτό δεν γίνεται όσο κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους, να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει.
Η παρέα μου κι εγώ, το κάναμε το 2013. Βγήκαμε από εκεί που δεν νιώθαμε όπως θα θέλαμε και στήσαμε το δικό μας μαγαζί. Το γεγονός ότι διαβάζεις αυτό το κείμενο είναι μια πρώτη νίκη. Μεγάλη νίκη για μας. Γιατί ξεκινήσαμε χωρίς χρήματα, με την τρέλα μας για οδηγό, αποφασισμένοι να πετύχουμε αυτό που θέλαμε. Και το πετύχαμε με το παραπάνω.
Για μας το 2013 ήταν δύσκολη χρονιά. Έπρεπε να πάρουμε σκληρές και δύσκολες αποφάσεις. Έπρεπε να τολμήσουμε σε στιγμές που δεν προσφέρονταν για… σάλτα. Κι όμως, να ‘μαστε. Μπορεί οι τσέπες μας να είναι λίγο πιο άδειες, αλλά όλοι μας κερδίσαμε περηφάνια για το κατόρθωμα, για την επιλογή μας. Δουλεύουμε με μεγαλύτερο κέφι κι αυτό φαίνεται σε κάθε μας κίνηση.
Από το 2013, επί προσωπικού, θα κρατήσω αυτή τη μεγαλειώδη προσπάθεια. Με τον Γιώργο Νικολάου να είναι ο άνθρωπος που ποτέ δεν με πρόδωσε και που -μετά από τόσα χρόνια- νιώθω ότι επικοινωνούμε χωρίς καν να μιλάμε. Με τον Γιάννη Ψαράκη να είναι φίλος με το “Φ” κεφαλαίο. Με τον Αλέξανδρο Τρίγκα να μεταδίδει τη φλόγα και τον ενθουσιασμό της νιότης του και να γίνεται ισότιμο μέρος της παρέας, κι ας μας μιλά ακόμα στον πληθυντικό.
Είναι κι η ήρεμη δύναμη, ο Ανδρέας Χανιάς, που μας ακολούθησε και που πάντα είναι η φωνή της λογικής. Ήρθε επιτέλους η στιγμή να συνεργαστούμε με τον Νίκο Ζέρβα, καλό φίλο και καλύτερο δημοσιογράφο, ξαναβρεθήκαμε με τον Νίκο Κώνστα, μπήκαν κι οι νέοι στην παρέα, ο Γιάννης Αρμάος, ο Κυριάκος Χατζόγλου, ο Χάρης Δεληνικόλας και να ‘μαστε.
Κάπου έσμιξε η τρέλα μας με τον Μάνο Κόμπα (τί εργαλείο είναι αυτό;), με τον “τεράστιο” Στράτο Κωσταλά, με τον “καθηγητή” Μάνο Σπανό, με τους κόουτς Δημήτρη Αποσκίτη, Δημήτρη Γαλάνη και Κώστα Παπαδόπουλου (καταπληκτικοί και οι τρεις), με τον κορυφαίο Δημήτρη Τσούκα, τον Dr. Μανώλη Μπριλάκη, τους φυσικοθεραπευτές Γιάννη Παναγιωτόπουλο και Χρήστο Πουλή, το “γκαρντάσι” Παναγιώτη Γκαμπράνη και τον μεγαλύτερο όλων, Μίλτο Λαζαρίδη.
Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν κι αρχίσει το 2014 με “συγνώμη αδερφέ” και απολογίες. Επίτηδες άφησα τελευταία τη Λένα Καραλή, που έτσι κι αλλιώς από το 1998 και δώθε βασανίζω ασταμάτητα. Η γυναίκα μου δεν είχε καν το δικαίωμα της επιλογής.
Εκτός συναγωνισμού, γενικώς, ο ένας και μοναδικός, ο άνθρωπος που δούλεψε όσο όλοι εμείς μαζί: Δημήτρη Ρακόπουλε, να ‘σαι καλά και να μας τρελαίνεις ακόμα περισσότερο. Αντέχουμε!
Όλοι μαζί σας ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ το 2014. Σας ευχαριστούμε που την τρέλα μας την κάνατε με τη συμμετοχή σας έναν αξιόπιστο πάροχο ειδήσεων. Αν ξεκινούσα να ευχαριστώ καθέναν από εσάς, ίσως να χρειαζόμουν 2014 ώρες (και πάλι λίγες θα ήταν). Ιδιαίτερες ευχαριστίες για τον Γιώργο (τιμή μου η φιλία σου) που κάνει εξαιρετικό… ergo και τον Παντελή (γνωρίζουν αμφότεροι το γιατί).
Ζητάμε συγνώμη αν κάποιες στιγμές μέσα στο 2013 δεν ανταποκριθήκαμε στις απαιτήσεις σας, θα δουλέψουμε πιο σκληρά με τον καινούριο χρόνο. Κι επειδή δεν μπορεί, ούτε εν αναμονή του νέου χρόνου να είμαι τόσο καλός, για τους “φίλους” που απογοητεύσαμε μια υπόσχεση: Θα συνεχίσουμε να σας απογοητεύουμε καθημερινά.
Υ.Γ.: Οι δύο φωτογραφίες είναι… σημαδιακές: Η μεγάλη είναι η πρώτη που μπήκε σ’ αυτό το site (στο πρώτο μου σχόλιο), η μικρή είναι γιατί κάποιοι μου τα έκαναν τσουρέκια με τα “πράσινα γυαλιά” που… φοράω.
Καλή χρονιά, αδέρφια!
