Ο Παναθηναϊκός ήταν κακός χθες. Ίσως ο πιο κακός φετινός, μετά το ΣΕΦ. Αυτό δεν αμφισβητείται, όπως δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το 2-3, που προφανώς και δεν είναι επιθυμητό ως “σκορ” για μια ομάδα της εμβέλειας του Παναθηναϊκού. Υπάρχουν αιτίες κι αυτές θα αναζητήσουμε.
Η ήττα από τη Μακάμπι δεν σημαίνει τίποτα από μόνη της. Άλλωστε ποτέ το “Γιαντ Ελιάου” δεν αποτέλεσε φιλόξενη έδρα, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές των “πρασίνων“. Ως εκ τούτου δεν ήρθε η καταστροφή. Ούτε και το 2-3 λέει κάτι, αφού εύκολα ο καλός Παναθηναϊκός μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.
Πώς, όμως, θα δείξει ο ΠΑΟ το καλό του πρόσωπο; Με τον Ρόκο Ούκιτς στους δύο πόντους, τον Ραμέλ Κάρι να τον μιμείται και τον Δημήτρη Διαμαντίδη να σουτάρει 1/11, με μοναδική αξιόπιστη λύση στην περιφέρεια τον σταθερά καλό Νίκο Παππά, έχει πρόβλημα. Και ποιος δεν θα είχε;
Το θετικό μέσα στην αρνητική εικόνα της περιφερειακής γραμμής είναι πως ο μικρότερος (ηλικιακά) της παρέας δείχνει να έχει προσαρμοστεί απόλυτα, να είναι θετικότατος, άρα η λογική λέει πως οι πιο έμπειροι θα βρουν τον τρόπο να επιστρέψουν στις θετικές εμφανίσεις.
Την ίδια στιγμή η αφύπνιση του Στεφάν Λάσμε (13 πόντοι 7 ριμπάουντ και 6 κοψίματα), σε συνδυασμό με τα πρόσφατα καλά παιχνίδια του Τζέιμς Γκιστ, δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός θέλει λίγο χρόνο για να βρεθεί και πάλι σε καλή κατάσταση.
Εδώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι ως τώρα δεν έχει δώσει ούτε ένα παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, το οποίο καλείται να μετατρέψει σε “κάστρο” για να αποφύγει καρδιοχτύπια και περιπέτειες.
Όλα αυτά αφορούν στο αγωνιστικό κομμάτι, εκεί που ο Παναθηναϊκός και εξαιρετικό προπονητικό επιτελείο διαθέτει, και ποιοτικούς παίκτες, και έχει αποδείξει ότι μπορεί να βγει δυνατός μέσα από τις κρίσεις και να μάθει από τα λάθη του.
Αυτό που χρειάζεται είναι να διαχειριστεί με ψυχραιμία την κρίση ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο οποίος πέρυσι τη στιγμή που ελάχιστοι ήταν θετικά προσκείμενοι προς το εγχείρημα, έδειξε αξιοθαύμαστη πίστη σε αυτό που “έχτισε“. Αυτό καλείται να επαναλάβει και φέτος.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει μια πολύ γεμάτη ομάδα, που έχει παίκτες με δυνατότητες για πολύ μεγάλα πράγματα. Το ότι ακόμα αυτό δεν έχει αποτυπωθεί στα αποτελέσματα έχει την εξήγησή του, σημαίνει πολλά και τίποτα. Άλλωστε, κανένας τίτλος δεν κρίθηκε τον Νοέμβρη.
Ο Παναθηναϊκός τώρα ξεκινάει. Με καθυστέρηση, έχοντας χάσει έδαφος, αλλά με όλα τα εχέγγυα για να κερδίσει τον… πόλεμο της καταξίωσης, ανεξάρτητα από τις μάχες που χάθηκαν ή θα χαθούν στην Ευρωλίγκα.
