Ο Ολυμπιακός είναι καλά. Είναι πάρα πολύ καλά κι αυτό φαίνεται από τις εμφανίσεις του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η Σιένα ήταν πολύ “λίγη” (ή, σωστότερα, ο Ολυμπιακός την έκανε να φαίνεται τόσο “λίγη“) για να τον προβληματίσει, όμως ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι υποχρεωμένος (;) να κάνει προσθαφαίρεση, αφού η επιστροφή στην Αθήνα έχει ένα “συν” κι ένα “πλην“.
Ανακόλουθος δεν ήμουν ποτέ και θα θυμούνται οι φίλοι που με διαβάζουν πως είχα εκφράσει την άποψη (σε διαφορετικά κείμενα) ότι ακόμα Σίμονς και Μπέγκιτς δεν έχουν δείξει ότι μπορούν να βοηθήσουν καθοριστικά την ομάδα τους.
Ο Μπέγκιτς έδειξε με τη χθεσινή του εμφάνιση ότι μπορεί να παίξει ρόλο, ότι μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον Ολυμπιακό. Προφανώς και χρειάζεται χρόνο συμμετοχής, προφανώς και ο τραυματισμός του (είναι… μεγάλο κορμί) τον έχει αφήσει πίσω και τον έχει επηρεάσει, προφανώς και θα πάρει την πίστωση που δικαιούται.
Οι ψηλοί της Σιένα δεν είναι οι ανταγωνιστικότεροι του πλανήτη, όμως ανεξάρτητα από αυτό ο Μπέγκιτς έκανε μεστή και ταυτόχρονα εντυπωσιακή εμφάνιση, γεγονός που μόνο ως θετικό μπορεί να εκτιμηθεί.
Την ίδια στιγμή ο Σίμονς βίωσε έναν σοβαρό όσο και ύπουλο τραυματισμό. Μάντες κακών δεν θέλουμε να γίνουμε (μακριά από εμάς ο ρόλος του… εξάγγελου), αλλά αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι μπορεί να μείνει έως και τρεις μήνες εκτός δράσης (απευχόμαστε). Όπως και να ‘χει, η εξάρθρωση ωμοπλάτης δεν είναι απλός τραυματισμός, που σε μια εβδομάδα επιστρέφεις.
Ο τεχνικός των “ερυθρολεύκων” ενδέχεται να κληθεί να αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε αντικατάσταση -έστω και προσωρινή- του Σίμονς, οπότε ενδέχεται ακόμα και να αλλάξει τη συνολική φιλοσοφία του, σχετικά με τη φροντ λάιν της ομάδας, αφού δύσκολα βρίσκεις σήμερα έναν εξίσου αλτικό παίκτη, με μεγάλο κορμί (ανεξάρτητα αν ακόμα δεν έχει εγκλιματιστεί).
Ως εκ τούτου απέναντι στην καλή -γεμάτη υποσχέσεις- εμφάνιση του Μπέγκιτς, ήρθε ο τραυματισμός του Σίμονς να… σκιάσει το 4Χ4 και την εντυπωσιακή πορεία του Ολυμπιακού.
Γίνεται πολύς λόγος για το πρόωρο φορμάρισμα των “ερυθρόλευκων“. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πέρυσι και τον Μάιο υπήρξε “άδειασμα“, αφού όμως μεσολάβησε η κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Βεβαίως, ο Ολυμπιακός είναι “καταδικασμένος” να διεκδικεί και τους τρίτους τίτλους που συμμετέχει, όμως αν ήμουν στη θέση διοίκησης, τεχνικής ηγεσίας και παικτών, θα έδινα και την… ψυχή μου για την τρίτη σερί κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου, γεγονός που αν συμβεί θα καταγραφεί ως μοναδικό στην πρόσφατη ιστορία του θεσμού (το είχε κάνει παλιότερα η Γιουγκοπλάστικα, σε εποχή κυπέλλου Πρωταθλητριών).
Είναι πρόδηλο πως το τεχνικό τιμ γνωρίζει ότι η απόδοση της ομάδας έχει διαγράμματα, είναι προφανές ότι υπάρχει σχεδιασμός, ο οποίος -φυσικά- κρίνεται στην πράξη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αύριο και ο σημερινός Ολυμπιακός είναι τόσο καλός, που σχεδόν ακυρώνει κάθε προσπάθεια σχολιασμού. Χωριό που φαίνεται…
Υ.Γ.: Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω λίγο ακόμα, ότι δεν με έχει πείσει ο Ματ Λοτζέσκι. Προσωπικά ούτε χθες μου άρεσαν οι επιλογές του, μετά το αρχικό μεστό ξεκίνημα. Δεν είναι αδύναμος κρίκος, δεν δικαιώνει (μπορεί να κάνω και λάθος) τα τόσα πολλά που λέγονται γι’ αυτόν. Θα τον περιμένουμε, όμως (όχι στη… γωνία), καθώς κι αυτός μαθαίνει τον ρόλο του.
