“Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να αγνοήσει τις πάνσοφες συμβουλές” υποστήριξε ο Pablo Neruda. Κι η Ελλάδα αργοπεθαίνει, ακολουθώντας πειθήνια τις συμβουλές των σοφών, αυτών που αφού μας υποχρέωσαν στην ανέχεια και μετέτρεψαν με τη βία τον βίο σε εφιαλτικό βίωμα, έρχονται με την κάπα του Superman να μας σώσουν.
Ανοιχτά τις Κυριακές τα μαγαζιά. Δοκιμαστικά. Για επτά εβδομάδες. Είναι ανόητος όποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτό που δεν είπαν: Τα μαγαζιά θα είναι πλέον ανοιχτά κάθε Κυριακή. Γιατί δεν χρειάζεται παρά μια μικρή τρύπα για να ξεφουσκώσει το μπαλόνι, μια χαραμάδα για να μπει η σκόνη.
Υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν τη νέα επίθεση στον εργατοϋπάλληλο, τη νέα επίθεση στον οικογενειακό και κοινωνικό ιστό, ως μια ευκαιρία. Ευκαιρία για να “ξελασπώσουν” τα μαγαζιά, ευκαιρία για καινούριες θέσεις εργασίας, ευκαιρία για να ψωνίσουν αυτοί που τις υπόλοιπες μέρες εργάζονται.
Αυτές οι “ευκαιρίες” είναι που με κάνουν να τρομάζω. Αίφνης, αυτοί που μας έστειλαν στην ανεργία και στη φτώχια έγιναν φιλάνθρωποι; Αίφνης, αυτοί που αδιάφορα καταγράφουν αριθμούς αδιαφορώντας για τις ψυχές, αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας; Κι όλοι εμείς που δίνουμε αγώνα για να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, που ψάχνουμε τρόπους για να αυξήσουμε το εισόδημά μας και να το κάνουμε αξιοπρεπές, τυφλωθήκαμε και δεν βλέπουμε τον… Παράδεισο;
“Μα κάποιοι εργάζονταν τις Κυριακές, στα μουσεία, στα θέατρα…” μου απάντησε μέσω facebook ένας φίλος, σε μια δημόσια συζήτηση για το θέμα. Ναι, αλλά πλέον πώς θα πάνε στα θέατρα και στα μουσεία τα παιδιά τους οι εμποροϋπάλληλοι, πώς θα μπορέσουν οι μητέρες που δεν έχουν τον άντρα τους στο πλευρό τους να χαρούν μια Κυριακή με το παιδί τους;
Το Κυριακάτικο τραπέζι, η βόλτα με τα παιδιά, η “ημέρα των παιδιών” που λένε οι κόρες μου (παρότι εμείς, λόγω φύσης επαγγέλματος δουλεύουμε και τις Κυριακές), θα είναι σε λίγα χρόνια άγνωστες λέξεις.
“Μα θα πάρουν ένα ρεπό μέσα στην εβδομάδα” λένε κάποιοι, όχι κατ’ ανάγκη κακόβουλα. Και; Θα πάρουν ρεπό και τα παιδιά από τα σχολεία; Θα σταματήσουν τα αγγλικά, τις δραστηριότητές τους για να χαρούν την αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα;
Υπάρχουν κι άλλες φωνές. Αυτές των παιδιών που βιώνουν την ανεργία και που για μια δουλειά δίνουν και την… ψυχή τους στο διάολο, όχι την Κυριακή τους. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθείς πως πρώτα μας οδηγούν στην κόλαση της ανεργίας και μετά μας προσφέρουν σε συσκευασία δώρου την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, κάθε μορφής ανθρώπινης δουλειάς και όχι δουλείας.
Ναι, ο άνεργος θα δουλέψει και Κυριακή, και νύχτα, και 24ώρο. Γιατί έχει βιώσει την κόλαση της ανεργίας. Όσο, όμως, προσπαθούμε ο καθένας ατομικά να επιβιώσουμε, τόσο θα επιτρέπουμε να μας ποδοπατούν.
“Μα έτσι γίνεται και στην Ευρώπη, χρόνια τώρα” λένε κάποιοι… ευρωπαϊστές και πολυταξιδεμένοι. Προφανώς απέτυχε κι εκεί το… κόλπο, αφού κι εκεί η ανεργία καλπάζει, αλλά μήπως -αφού εξισώνουμε τις ώρες δουλειάς- να εξισώσουμε και τους μισθούς με τους Ευρωπαίους;
Υπάρχουν και οι… ελευθέρας βοσκής. Οι… αλλού! Αυτοί που είδαν την “ευκαιρία” να ψωνίσουν με άνεση την Κυριακή. Αν, δηλαδή, το δικό τους παιδί λερώσει την πάνα του στις 3 τα ξημερώματα, κι επειδή έτυχε να μην είχαν προνοήσει να έχουν προμηθευτεί, ας αφήσουμε τα μαγαζιά ανοιχτά σε 24ώρη βάση, για να μην χάσουν την ευκολία τους.
Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται όταν κάποια συγκέντρωση κλείσει τον δρόμο και δημιουργήσει traffic, είναι οι ίδιοι που ανταλλάσσουν χαρτάκια στις τράπεζες, νιώθοντας μια έντονη κάψα ψηλά ανάμεσα στα πόδια τους, που προσπέρασαν στη σειρά τον συνάνθρωπό τους.
Είναι αυτοί που έμαθαν το χρηματιστήριο σε ένα βράδυ, είναι αυτοί που στήριζαν το δικομματικό πολιτικό σύστημα, είναι αυτοί που “απογείωσαν” τη Χρυσή Αυγή, είναι αυτοί που εντέλει ευθύνονται για πολλά από τα δεινά της χώρας. Οι μονίμως αμέτοχοι, οι βολεψάκηδες, οι σιωπηλοί πλειοψηφούντες…
Υ.Γ.: Απέραντος σεβασμός στην μπάντα του δήμου Αθηναίων, την οποία -ο κατά τα άλλα προοδευτικός– δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, υποχρέωσε να δώσει… πανηγυρικό τόνο στην ξεφτίλα κι αυτή (η μπάντα) ξεκίνησε με τα παιδιά του Πειραιά, από την ταινία “Ποτέ την Κυριακή“.
Δεν βρέχει Δήμαρχε. Σε φτύνουν. Σε φτύνουμε!
