Εγώ Περαστικός είμαι κι όποτε νιώθω ότι έχω να γράψω κάτι το γράφω. Άλλοι πάλι είναι μόνιμοι στον χώρο (όχι του μπάσκετ, αλλά σε συγκεκριμένο κομμάτι του σπορ που εμείς αγαπάμε κι αυτοί πληρώνονται για να το “αγαπάνε“), αλλά αυτή δεν είναι η μόνη διαφορά μας.
Εγώ γράφω ό,τι κάνω κέφι. Σπάνια θίγω πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά κι όταν το κάνω κανείς δεν… πληγώνεται ιδιαιτέρως. Είτε γιατί το κάνω με… τακτ, είτε γιατί ο “αντίπαλος” είναι χονδρόπετσος. Αυτοί, οι μόνιμοι, χωρίς να κάνουν κάτι πληγώνουν ανθρώπους. Για την ακρίβεια θέλουν να πληγώσουν ανθρώπους, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Και την πληρώνουν οι δικοί τους.
Ένας εξ αυτών, προσπάθησε φέτος να χωθεί σε δύο ομάδες μπάσκετ. Στη μία δεν βρήκε χώρο να πατήσει και κινείται περιφερειακά σαν το… κοράκι. Ψάχνει να βρει τρούπα να… τρουπώσει, αλλά οι χαραμάδες είναι καλά κλεισμένες. Αφήστε τον να κρώζει. Γύρω – γύρω θα γυρνά, σαν την άδικη κατάρα.
Στην άλλη βρήκε χώρο να χωθεί. Για την ακρίβεια έβαλε έναν… συνεργάτη του, με αποστολή να “καθαρίσει” όποιον έβρισκε στην άκρη του πάγκου. “Εσύ θα γίνεις βασιλιάς στη θέση του βασιλιά κι εγώ θα τα οικονομάω” σκέφτηκε. Γιατί αν ο δικός του έπαιρνε θέση πρώτου, οι μεταγραφές θα ήταν της αρεσκείας του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο “κόρακας” την πάτησε. Στην άλλη ομάδα, που δεν βρήκε να χωθεί, το χουνέρι ήταν μικρότερο. Σε αυτή, όχι μόνο τον έστειλαν για τσάι, αλλά έδιωξαν και τον κολλητό του. Κι έτσι η άκρη του πάγκου έμεινε ανέπαφη, ο φίλος του έχασε τη δουλειά του (ας πρόσεχε) κι ο τύπος που κυνηγά να δαγκώσει έμεινε νηστικός.
Εγώ, ο Περαστικός, πολύ το χάρηκα. Γιατί κάτι τέτοιοι μόνιμοι μάς έκαναν εμάς περαστικούς στο μπάσκετ. Γιατί δεν είναι αυτό το μπάσκετ που αγαπάμε…
