Υπό άλλες συνθήκες μπορεί να ήταν έως και αδιάφορη η… αγωνιστική εβδομάδα ενός Έλληνα προπονητή στο έτος 2013. Με όλα όσα συμβαίνουν αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον και καλό είναι να σας την παρουσιάσουμε, ώστε να γνωρίζετε κι εσείς πώς… ξοδεύουμε την ώρα μας. Όχι όπως ακριβώς είχαμε σχεδιάσει, αλλά δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα προγραμματίζεις.
● ΣΑΒΒΑΤΟ (απόγευμα): Η ομάδα αγωνίζεται εκτός έδρας και η επιστροφή διαρκεί μέχρι αργά. Όλοι χαρούμενοι από το αποτέλεσμα ονειρεύονται το επόμενο παιχνίδι που γίνεται πιο κοντά τους και δεν χρειάζεται μετακίνηση.
● ΚΥΡΙΑΚΗ: Meeting του τεχνικού επιτελείου και συζήτηση του πλάνου της ομάδας για την επόμενη εβδομάδα, με ανάλυση των θετικών και αρνητικών σημείων του επόμενου αντίπαλου. Προκαθορισμός του προπονητικού πλάνου, που περιλαμβάνει και διεξαγωγή φιλικού στη μέση της εβδομάδας, και -φυσικά- τη διεξαγωγή του επίσημου αγώνα, το επόμενο Σάββατο και πάλι εκτός έδρας στις 19:00 (οι ώρες έχουν τη σημασία τους).
● ΔΕΥΤΕΡΑ: Πρώτη προπόνηση της εβδομάδας, με ανάλυση του βίντεο του προηγούμενου αγώνα. Σημαντικό προπονητικό ερέθισμα το κίνητρο στις αθλήτριες για το επόμενο παιχνίδι.
● ΤΡΙΤΗ: Δεύτερη προπόνηση της εβδομάδας και ξαφνικά οι υπεύθυνοι του κλαμπ μας βάζουν σε μια ανησυχία, λέγοντας ότι δεν ξέρουμε ακόμη με σιγουριά την ώρα που θα παίξουμε. Ευτυχώς, όμως, ξέρουμε πού (σε ποια περιοχή) θα παίξουμε, γιατί το γήπεδο του αντιπάλου έχει κάποια προβλήματα, αλλά ένα άλλο μικρό στην ίδια περιοχή έχει άδεια.
● ΤΕΤΑΡΤΗ: Φιλικό ματς και στο τέλος του και πάλι ξαφνικά μας ενημερώνουν οι υπεύθυνοι ότι εκτός από την ώρα έχουμε αμφιβολία και για την ημέρα (μπορεί να παίξουμε Κυριακή), αλλά και για το γήπεδο που θα διεξαχθεί το παιχνίδι… Λέμε και πάλι “ευτυχώς που ο αγώνας θα διεξαχθεί“.
● ΠΕΜΠΤΗ: Μαθαίνουμε ότι την Παρασκευή έρχεται στην Αθήνα ο πρόεδρος της ομάδας να παρακολουθήσει τον αγώνα μας (επενδυτής ξένης υπηκοότητας, Σουηδικής, που θα έπρεπε να τον προσέχουμε όλοι μας).
Μαθαίνουμε, όμως, παράλληλα ότι πλέον υπάρχει περίπτωση να μην διεξαχθεί καθόλου ο αγώνας και να αναβληθεί. Ο προπονητικός προβληματισμός πλέον είναι πολύ έντονος: Να δείξουμε το βίντεο του αντιπάλου, που έχουμε ετοιμάσει, ή όχι; Τελικά το δείχνουμε. Είμαστε σίγουροι τελικά ότι την Παρασκευή πρωί – πρωί θα ξέρουμε τι γίνεται.
● ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Κοντεύει τρεις και ακόμη δεν ξέρουμε ούτε πού, ούτε πότε, αλλά ούτε και αν θα παίξουμε. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. “Εσύ τί λες θα παίξουμε“; “Το δεύτερο βίντεο να το δείξουμε;” (υπάρχει προγραμματισμένο ραντεβού για βίντεο και μετά προπόνηση στις πέντε το απόγευμα).
“Καλά κι αν δεν το δείξουμε τί θα κάνουμε με τις αθλήτριες, που τις έχουμε πει να είναι εδώ στις πέντε, ενώ έχουμε προπόνηση στις έξι“; Αστεία γίνονται στη μέση της απόγνωσης: “Δεν φέρνουμε καμιά ταινία να έχουμε κάτι να δείξουμε;“…
Ο πρόεδρος προσγειώνεται και ρωτά τί ώρα παίζουμε αύριο. Δεν του απαντά κανείς και δεν ξέρει (ο πρόεδρος) τον λόγο. Τί να του πούμε του ανθρώπου, που έχει κάνει τη διαδρομή Στοκχόλμη – Αθήνα σαν το Βύρωνας – Σύνταγμα, αλλά ως τώρα έχει δει 2/3 ματς και υπάρχει κίνδυνος να γίνει το… 2/4;
Συνεχίζουμε τα τηλεφωνήματα, για να μάθουμε ποιο dvd θα χρησιμοποιήσουμε και ΝΑΙ, θρίαμβος, στις 15:45 μαθαίνουμε ότι η αναμέτρηση θα γίνει! Μαθαίνουμε και την ώρα (άλλη ώρα από αυτήν που αρχικά γνωρίζαμε), αλλά και το γήπεδο (επίσης άλλο γήπεδο από το αρχικό που νομίζαμε, αλλά το ίδιο με αυτό που είχε αρχικά οριστεί στο πρόγραμμα, γιατί την Παρασκευή στις 15:45 ξεπεράστηκαν τα προβλήματα. Το σχόλιο γίνεται όχι για το πού θα γίνει το παιχνίδι αλλά για το πότε αποφασίστηκε).
Τηλέφωνα αμέσως ο ένας στον άλλο, το αν έφερε τελικά το υλικό που θα δείξουμε, ή όχι… Κάνουμε την τελευταία προπόνηση και πάμε για ξεκούραση. Τελευταία στιγμή πριν κοιμηθούμε ξυπνάει η αμφιβολία μας μέσα μας. “Ρε λες να μην γίνει τελικά; Ποιος ξέρει, θα δούμε το Σάββατο. Εμείς, πάντως, στο γήπεδο θα πάμε…“.
● Δεν σχολιάζω εδώ τον λόγο και τα αίτια της ταλαιπωρίας, αν και γνώμη έχω, όπως και άποψη (θα το κάνω μελλοντικά βέβαια), απλά σχολιάζω την τεράστια οργάνωσή μας στην επίλυση των θεμάτων αυτών.
Το δεύτερο σχόλιο για τα αίτια δεν θα το κάνω την Κυριακή, γιατί πρέπει να ετοιμάσουμε το πλάνο για τον επόμενο αγώνα μας, που δεν ξέρουμε ούτε πότε, ούτε πού, αλλά ούτε και -τελικά- αν θα γίνει!
● Λίγο πριν ολοκληρώσω το κείμενο, πληροφορήθηκα πως οι άνθρωποι από τον Ηρόδοτο, έβγαλαν εισιτήρια, έκλεισαν ξενοδοχείο και λίγο πριν ταξιδέψουν για την Αθήνα έμαθαν πως το Χαλάνδρι δεν πήρε άδεια και το παιχνίδι τους αναβλήθηκε. Πάντα υπάρχουν χειρότερα, τελικά. Απλά δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω τυχερός, που τουλάχιστον δεν έφτιαξα και βαλίτσα, εκτός των άλλων…
Υ.Γ.: Δεν είναι δική μου ευθύνη να προτείνω λύσεις, αλλά μήπως να αλλάζαμε σιγά – σιγά τα σπίτια μας και να δημιουργήσουμε νέους γηπεδικούς χώρους, όπως αυτόν της φωτογραφίας;
