Διάβαζα τις προάλλες το άρθρο του Μάνου Σπανού, ανθρώπου που προφανώς γνωρίζει τα τερτίπια του μάρκετινγκ καλύτερα από πολλούς άλλους (λίγοι στον κόσμο συγκρίνονται μαζί του και δεν είναι υπερβολή αυτό που γράφω), όπου μεταξύ άλλων ασκούσε κριτική και στον ΕΣΑΚΕ. Είδα και σήμερα το βίντεο που έφτιαξαν στην Ευρωλίγκα, με τους προπονητές των ομάδων να… τσαλακώνονται.
Προσπεράστε τα πρόσωπα, ποιος είναι πρόεδρος, ποιος υπεύθυνος μάρκετινγκ, ποιος γενικός διευθυντής. Αν (υπόθεση εργασίας) κάποιος στον ΕΣΑΚΕ σκέφτονταν να φτιάξει ένα ανάλογο βίντεο, αν (υπόθεση εργασίας) έκανε την αποκοτιά να το προτείνει στους προπονητές της Α1, οι οποίοι έπρεπε να πάρουν την άδεια των διοικήσεων, αν έφτιαχνε ένα ανάλογο concept, πόσες πιθανότητες είχε να μην βρεθεί η ιδέα του στο καλάθι των αχρήστων;
Την ώρα που στην Ευρώπη η Ευρωλίγκα θέλει να μοιάσει -στα πρότυπα του Τσάμπιονς Λιγκ– περισσότερο σε σόου και λιγότερο σε αγώνες μεταξύ συλλόγων διαφορετικών χωρών (χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την ένταση των αναμετρήσεων, την αξία των παικτών, το αντίθετο), στην Ελλάδα το σόου αρχίζει και τελειώνει στα γραφεία της ΟΔΚΕ, οσάκις υπάρχει κλήρωση διαιτητών.
Στη Ρωσία (ο Στράτος Κωσταλάς γνωρίζει καλύτερα και μπορεί να με διορθώσει) σε κάποια γιορτή του γυναικείου μπάσκετ (All Star Game, αν δεν κάνω λάθος), έπαιξε η μπάντα του κόκκινου στρατού. Αν στην Ελλάδα ζητούσε μια ομάδα τη φιλαρμονική του δήμου θα είχαμε επερώτηση στη Βουλή και θέμα στα κανάλια για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Και βουλευτές να βγάζουν αφρούς και να φωνάζουν “και ποιος θα πλύνει τις στολές;“…
Αλλά ακόμα κι αν έρχονταν η μπάντα, υπήρχε περίπτωση την ώρα που θα έπαιζε να έπεφταν δυναμιτάκια από την εξέδρα. Αλλά ακόμα κι αν συμφωνούσαν ΚΑΕ και προπονητές, υπήρχε περίπτωση στα γυρίσματα να σκάσουν χουλιγκαναρέοι, προκειμένου να την… πέσουν στον αντίπαλο προπονητή.
Ο Μάνος (Σπανός) θέλει να δει το μπάσκετ να κάνει βήματα προόδου, αλλά δυστυχώς για μας κι ευτυχώς γι’ αυτόν ζει στις ΗΠΑ. Σε μια χώρα στην οποία, ανεξάρτητα με τα άλλα στραβά (θεόστραβα) που έχει, το θέαμα είναι προαπαιτούμενο για να γεμίσουν οι εξέδρες. Εδώ, ακόμα δεν μπορούν να συμφωνήσουν ανά δύο, οι έχοντες γνώμη και βήμα για να την εκφράσουν, αν τους αρέσει η μπάλα του πρωταθλήματος ή όχι.
Επειδή δεν καταλαβαίνουν όλοι όσα διαβάζουν (δεν είναι απαραίτητα κακό, αν κι αυτό είναι από τις ρίζες των προβλημάτων μας), δεν εννοώ ότι στον ΕΣΑΚΕ, ή στα τμήματα μάρκετινγκ των ομάδων δεν πρέπει να κάνουν τίποτα, αποδεχόμενοι το… στραβό το ριζικό μας.
Απλά, βλέποντας βίντεο σαν το φετινό της Ευρωλίγκας, ή το περσινό της Εφές, νιώθω πως αρχίζει να με κουράζει η εικόνα των θερμοκέφαλων που δίνουν τη… μάχη της εξέδρας, η καταθλιπτική εικόνα του άδειου γηπέδου (σε λίγο θα βγαίνουν ραντεβού όσοι θέλουν να αποφύγουν αδιάκριτα βλέμματα) και των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών, οι κοκορομαχίες (με τις οποίες φυσικά και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε) στην ΚΕΔ, οι προπονητές – παίκτες – συνοδοί που μοιάζουν με στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου του Αφγανιστάν, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται η χώρα στον χάρτη.
Η πλάκα είναι πως εντός των τεσσάρων γραμμών είμαστε στην κορυφή της πυραμίδας. Οι δύο “αιώνιοι” σαρώνουν τα τρόπαια, Έλληνες παίκτες αγωνίζονται σε κορυφαία κλαμπ της ηπείρου, ο ΠΑΟΚ και ο Πανιώνιος ξεκίνησαν με το… δεξί. Πετυχαίνουμε με συνέπεια το δύσκολο και τα θαλασσώνουμε στα εύκολα.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και δη του Έλληνα…
