Είναι νωρίς να βγάλει κανείς συμπεράσματα. Άλλωστε η εικόνα του παιχνιδιού ήταν σαφής. Ανέτοιμοι αντίπαλοι, χωρίς αυτοματισμούς, χωρίς συγχρονισμό σε άμυνα κι επίθεση. Το δείγμα, λοιπόν δεν είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά έχουμε… δείγμα, άρα μπορούμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις, επισφαλείς που όμως μπορούμε να τις διαπραγματευτούμε.
Ξεκινώντας από τον νικητή Ολυμπιακό, είναι δεδομένο ότι “ψήλωσε“. Έχει κορμιά, έχει ενέργεια, έκλεισε διαδρόμους, δείχνει καλύτερος αμυντικά. Βεβαίως (εξ ου και η επισφάλεια του δείγματος), από τη στιγμή που τα μακρινά σουτ των αντιπάλων δεν βρήκαν στόχο, ήταν εύκολο να κλείσουν οι διάδρομοι, να παρατηρηθεί συνωστισμός στο βαμμένο.
Ο Λοτζέσκι μπορεί να… έχασε (στα δικά μας μάτια) τον τίτλο του MVP από τον Σλούκα, έκανε όμως εξαιρετικό ντεμπούτο και μάλιστα σε ντέρμπι. Δείχνει ότι δεν είναι σπουδαίος αμυντικός, αλλά έχει αρετές και δεν βρίσκεται τυχαία στο “ερυθρόλευκο” ρόστερ.
Ο Σίμονς και ο Πέτγουεϊ δεν είναι ακόμα έτοιμοι για τέτοια ματς. Στα θετικά του δεύτερου είναι πως παρότι τα… έσπασε δεν το έβαλε κάτω κι εντέλει πέτυχε το τρίποντο που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του.
Ο Σπανούλης και ο Μπέγκιτς ήταν… άφαντοι. Έχουν το δικαιολογητικό του τραυματισμού, άρα δεν μπορούν να κριθούν, όμως υπάρχει ένα “αλλά“…
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού βρίσκει δύσκολο πεδίο δράσης απέναντι στον Παναθηναϊκό, καταγράφοντας (επί ημερών Πεδουλάκη) άλλη μια χαμηλή πτήση. Αν φταίει ο τραυματισμός ΟΚ, αλλά όμως είναι μια επαναλαμβανόμενη… σύμπτωση, που παύει να είναι σύμπτωση.
Ο ψηλός μπορεί να γεμίσει τη ρακέτα αν αξιοποιηθεί, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να κυνηγήσει παίκτες, δεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά σε αλλαγές μαρκαρισμάτων, είναι ευάλωτος σε όποιον τον… χτυπήσει στα πόδια. Αλλά είπαμε, είναι ακόμα νωρίς και όλα όσα γράφουμε μπορεί να ανατραπούν στην πορεία.
Στην αντίπερα όχθη, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι ο Διαμαντίδης αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο, έχοντας μοναδικό μέλημα το σκοράρισμα, απαλλαγμένος από το βάρος της οργάνωσης του παιχνιδιού.
Ο Νίκος Παππάς ήταν -κατά την ταπεινή μου άποψη- όχι ο καλύτερος της ομάδας του, αλλά ο παίκτης που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μπήκε λες και παίζει χρόνια σε τόσο “μεγάλα” ματς, ήταν καλός στην άμυνα, δεν δίστασε να πάρει προσπάθειες, ακόμα κι αν δεν δικαιώθηκε, έδειξε υψηλό βαθμό ενσωμάτωσης στη φιλοσοφία του προπονητή. Έχει, βέβαια, πολλά… καρβέλια να φάει ακόμα.
Οι “πράσινοι” έχουν πλέον, παρόντων των Μπατίστ και Μαυροκεφαλίδη, το… ενδιάμεσο σουτάκι (από τα έξι μέτρα), μπορούν να εκτελούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους το πικ εν ρολ που στήνει ο Διαμαντίδης (κατά κανόνα).
Μην κοιτάζετε το αποτέλεσμα, αλλά το αν τα σουτ ήταν ελεύθερα, βάσει προγράμματος, αν ήταν σωστές οι επιθέσεις.
Ο Παναθηναϊκός έχασε γιατί εκνευρίστηκε (κι αυτό πρέπει να το ελέγξει) ο Λάσμε και βγήκε εκτός παιχνιδιού, γιατί ο Γκιστ δεν ήταν σε καλή μέρα, αλλά κυρίως γιατί οι παίκτες του τα… έσπασαν.
Για το πρωτάθλημα είναι καλό που νίκησε ο Ολυμπιακός, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα ξαναβρίσκαμε ενδιαφέρον στα πλέι οφ. Η διαφορά των 10 πόντων δύσκολα θα παίξει ρόλο, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι “ερυθρόλευκοι” έχουν ντεζαβαντάζ δύο βαθμών.
Συνολικά είναι κρίμα που τέτοιοι αγώνες γίνονται τέτοια εποχή, αλλά κι αυτό ίσως έχει μια ιδιόμορφη ομορφιά.
