Αργά το βράδυ της Κυριακής, μέσα στη μαυρίλα -για ευνόητους λόγους- της ημέρας σκεπτόμενος την… ταλαιπωρία του ότι έπρεπε να παρευρεθώ σε ένα ακόμη ντέρμπι “αιωνίων” την επομένη το απόγευμα αναρωτήθηκα:
“Καλά, όλους αυτούς που χρόνια τώρα συμμετέχουν, τις περισσότερες φορές ως κομπάρσοι, σε ματς σαν κι αυτό που αντί να είναι διαφήμιση για το μπάσκετ εξελίσσεται σε “βιασμό” του μυαλού μας και τις λογικής, δεν τους ενοχλεί να κάνουν τη δουλειά τους σε καταστάσεις σαν κι αυτή”;
Σε ένα τεράστιο γήπεδο άδειο από κόσμο, με δύο διοικήσεις που η μία συναγωνίζεται την άλλη για το ποια είναι λιγότερο γραφική, ποια θα κάνει την πιο “πετυχημένη” δήλωση, ώστε να κερδίσει την καλύτερη λεζάντα από τους υμνητές της;
Δεν τους χαλάει, ρε παιδί μου, να ξέρουν ότι ο κόσμος να χαλάσει στο τέλος της ημέρας λίγοι θα είναι αυτοί με το ποιος πήρε το πιο καθοριστικό ριμπάουντ και ποιος έβαλε το πιο σημαντικό καλάθι και περισσότεροι αυτοί που θα μετράνε π.χ. τα σφυρίγματα των διαιτητών, το ποιος “δολοφόνος” σημάδεψε καλύτερα τον εχθρό με τη φωτοβολίδα ή το κέρμα του;
Περίμενα πως θα βρεθεί ένας, έστω ένας, να χτυπήσει επιτέλους το χέρι στο τραπέζι και νε πει “φτάνει, ως εδώ“. Και με μεγάλη μου χαρά μετά τον αγώνα άκουσα από τα χείλη του Γιώργου Πρίντεζη να βγαίνει η πιο ξεχωριστή δήλωση των τελευταίων ετών.
“Αν είναι να γίνουν ξανά όσα έγιναν στον περσινό τελικό, καλύτερα να παίζουμε κεκλεισμένων των θυρών, παρότι είναι ό,τι χειρότερο για εμάς τους παίκτες. Ελπίζω αυτοί οι 200-300 που τα έσπασαν τότε να μας αφήσουν επιτέλους να χαρούμε το μπάσκετ“, είπε.
Το χέρι στο τραπέζι δεν το χτύπησε, αλλά θα ήταν περιττό. Τέτοιες κουβέντες κάνουν “κρότο” από μόνες τους. Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από τα λόγια του “Πριντ” θα ήθελαν να εκφραστούν όλοι –μα όλοι– οι παίκτες των δύο ομάδων. Και είμαι εξίσου σίγουρος πως αν μπορούσαν θα τράβαγαν και το αυτί στα “αφεντικά” τους, λέγοντας αντίστοιχα “αφήστε τον κόσμο να ασχολείται με όσα κάνουμε εμείς στο παρκέ και όχι με όσα λέτε εσείς από τα γραφεία σας“, αλλά μάλλον ζητάω πολλά.
Από το χθεσινό ντέρμπι, λοιπόν, αυτό είναι το μόνο που κρατάω. Ούτε τη δίκαιη πέρα για πέρα νίκη του Ολυμπιακού παρότι τα “βαριά χαρτιά” του τα έσπασαν (5/34 σουτ μαζί Σπανούλης, Περπέρογλου, Μάντζαρης, Πέτγουεϊ) κάτι που σημαίνει πως όταν αρχίσουν να τα βάζουν (που θα τα βάζουν) οι “ερυθρόλευκοι” θα γίνουν ακόμη καλύτεροι.
Ούτε την κάκιστη εμφάνιση του εξίσου ανέτοιμου και “άκακου” σε σχέση με όσα με συνήθισε στους περσινούς τελικούς Παναθηναϊκού, που ήταν απλά απογοητευτικός.
Αμφότεροι αντίπαλοι σε βάθος χρόνου, έχουν το υλικό για να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας. Και θα ήταν παράλογο να γινόταν αυτό Οκτώβρη μήνα.
Αφήστε τους λοιπόν να παίξουν, να χαρούν αυτό που ξέρουν καλύτερα από όλους μας. Χίλιες φορές ένα άστοχο τρίποντο του Σπανούλη και ένα airball του Διαμαντίδη, από τις δίχως τέλος και δίχως λογική κοκορομαχίες των προέδρων τους, που για να ικανοποιήσουν τη μισαλλοδοξία τους και να φαίνονται αυτοί περισσότερο από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές έχουν απαξιώσει τις ίδιες τους τις επενδύσεις.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Γιώργο (Κογκαλίδη) που σεβάστηκε την επιθυμία μου να κρατήσω για τον εαυτό μου όλα όσα έζησα, ένοιωσα και διδάχθηκα δίπλα στον αξεπέραστο Φίλιππο Συρίγο. Θεωρώ εαυτόν ευλογημένο που σπούδασα για 23 χρόνια στο σχολείο του, αλλά και πολύ λίγος για να μιλήσω για το μέγεθός του. Γιατί ήταν και θα παραμείνει μέσα μου μέχρι να τον συναντήσω, αξεπέραστος.
