Κανονικά σε μία πρεμιέρα σαν τη σημερινή του e-basket θα έπρεπε να μιλάμε και να γράφουμε για όμορφα πράγματα γύρω από το αγαπημένο μας άθλημα. Να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον, να κάνουμε όνειρα για τελικούς, κούπες και διακρίσεις, αλλά επειδή δεν έχω μάθει στη ζωή μου να ωραιοποιώ πολύ φοβάμαι ότι το μέλλον δεν διαγράφεται και τόσο ρόδινο. Σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά, εθνικά, μπασκετικά.
Με την κατάσταση σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα να έχει ξεφύγει προ πολλού και να προβλέπεται ακόμη πιο μαύρη, σαν τις σημαίες των ανεγκέφαλων πληρωμένων επαγγελματιών δολοφόνων που προς ικανοποίηση του πολιτικού συστήματος που ηθελημένα ή άθελα τους χρησιμοποιεί ως άλλοθι για τα δεινά που ζούμε και θα βιώσουμε τα επόμενα χρόνια, το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Όσο σκληρό και αν ακούγεται και στο άθλημά μας βιώνουμε ακραίες καταστάσεις τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο. Και αν για τις κόντρες, τις κοκορομαχίες και τις δίχως ελπίδα να σταματήσουν αντεγκλήσεις των “αιώνιων” δεν μου καίγεται καρφάκι, για την Εθνική ομάδα δεν μπορώ παρά να πληγώνομαι.
Αφήνω Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στην ατέρμονη προσπάθεια να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα υποβαθμίζοντας οι ίδιες οι διοικήσεις τους το προϊόν τους και τους παίκτες-προπονητές που οι ίδιες χρυσοπληρώνουν κάθε χρόνο επιβεβαιώνοντας ότι ήταν είναι και παραμένουν ευχή και κατάρα για το ελληνικό μπάσκετ και μένω στην Εθνική.
Αυτό λοιπόν που με πλήγωσε περισσότερο από κάθε άλλο από την -νέα- αποτυχία της στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας είναι ότι δυστυχώς αν δεν συμβούν… δραματικές αλλαγές το έργο θα επαναληφθεί και άλλες φορές. Και όταν αναφέρω “δραματικές” δεν σημαίνει απαραίτητα και κακές. Αλλαγές που έχουν να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας της Ομοσπονδίας, τον τρόπο χειρισμού του εκάστοτε Ομοσπονδιακού τεχνικού, τον τρόπο “επιλογής” των διεθνών.
Ναι έφταιξε ο ανέτοιμος, άπειρος και ευθυνόφοβος Τρινκιέρι. Ναι οι παίκτες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων ειδικά κόντρα σε ομάδες που κάποιες άλλες εποχές τις κερδίζαμε με τη… φανέλα. Όμως όσο η Ομοσπονδία και προσωπικά ο πρόεδρός της Γιώργος Βασιλακόπουλος συνεχίζει να αντιμετωπίζει την Εθνική ως “παραμάγαζο” και ως ομάδα επίτευξης των προσωπικών του φιλοδοξιών προκοπή δεν πρόκειται να δούμε.
Κανείς δεν είπε ότι δεν έχει προσφέρει στο μπάσκετ. Κανείς δεν αμφισβήτησε τις ικανότητές του. Όμως κάπου έχασε τον δρόμο (χρόνια τώρα…), την ισχύ του και τις ικανότητές του. Ο τρόπος που αλλάζει τους προπονητές παρουσιάζοντάς τους ως “Μεσσίες” και στέλνοντάς τους σπίτια τους ως “ανίκανους” είναι πραγματικά μοναδικός. Και όλα αυτά για να (αυτό)παρουσιάζεται ως ο μοναδικός που είναι και θα είναι πάντα εδώ για να δίνει λύσεις. Και ξανά να γυρνάει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Έκτος προπονητής στα επτά τελευταία Ευρωμπάσκετ ήταν ο Τρινκιέρι και έπεται και… 8ος για την Ουκρανία. Που θα έχει την ίδια τύχη με τους προηγούμενους με εξαίρεση τον μοναδικό επιτυχημένο εκ του αποτελέσματος Γιαννάκη. Ο οποίος… γλίτωσε ελέω της σχέσης του με τον αείμνηστο Γιώργο Κολοκυθά που αποτελούσε μέχρι πρότινος το αντίβαρο στο “εγώ” του Βασιλακόπουλου.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά σωτηρία δεν υπάρχει για την Εθνική αν δεν αλλάξουν… τα πάντα. Και επειδή δεν πρόκειται να αλλάξουν όχι τα πάντα, αλλά τίποτα έστω στο ελάχιστο, απλά θα περιμένουμε τον επόμενο Καζλάουσκας, Ζούρο, Τρινκιέρι, να διαβάσουμε την… αποθέωσή του και στη συνέχεια να παρακολουθήσουμε ως θεατές τη σταύρωση.
Ο δε Πόντιος Πιλάτος; Θα νίπτει τας χείρας του εσαεί…
