Τι έκανε ο Βασίλης Σπανούλης και πέτυχε η Εθνική μας.
Αξίωμα είναι ότι όταν αναφερόμαστε στο μπάσκετ μιλάμε για ομαδικό άθλημα, άρα όλοι κερδίζουν κι όλοι χάνουν. Η πρόκριση της Εθνικής Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι εξ ορισμού επιτυχία. Οι εμφανίσεις πειστικές στο έπακρο, το αγωνιστικό πρόσωπο της «επίσημης αγαπημένης» ήταν εξαιρετικό. Η επίδραση που είχε ο Βασίλης Σπανούλης στην επιτυχία ήταν τεράστια.
Έπαιξε δίχως κλασικό σουτέρ στην περιφέρεια. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει προπονητική για να αντιληφθείς πως αν υπάρχει στην πεντάδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ιδανικά θέλεις τέσσερις σουτέρ για να ανοίξεις το γήπεδο. Ε, δεν τους είχε στα χέρια του ο Βασίλης, αλλά αυτό ελαχίστως φάνηκε στο τουρνουά.
Ουόκαπ και Καλάθης τιμώρησαν τις άμυνες που τους υποτίμησαν. Όχι πως ήταν παράλογο να παίξουν under απέναντί τους, καθώς κανείς εκ των δύο δεν επαίρεται για την ικανότητά του στο τρίποντο. Η Εθνική ήταν έτοιμη για αυτό το σενάριο, που προδήλως ο Βασίλης Σπανούλης περίμενε να συναντήσει. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί… παράσημο για τον ομοσπονδιακό προπονητή, ούτε το γεγονός ότι εμπιστεύτηκε τον εξαιρετικό -παρά το ύψος του- σουτέρ τριών πόντων, Γιώργο Παπαγιάννη, ή είχε πνευματικό έτοιμους παίκτες από τον… πάγκο (Λαρεντζάκης, Τολιόπουλος).
Η διαχείριση του Γιάννη
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ευχή για κάθε ομάδα. Ποιος δεν τον θέλει συμπαίκτη; Αλλά και ποιος δεν σκέφτεται να ακουμπήσει την μπάλα στα χέρια του, όταν κρίνεται το ματς, όταν εκείνη καίει. Αν το συνηθίσεις το κάνεις και σε πιο εύκολες φάσεις, το κάνεις ενστικτωδώς. Με τον ίδιο τρόπο ο Γιάννης θεωρεί υποχρέωσή του να εκτελέσει, ανεξαρτήτως συνθηκών.
Αυτό ήταν που άλλαξε ο Βασίλης Σπανούλης. Έπεισε τους παίκτες ότι ο Γιάννης είναι σημαντικός, αλλά για να αξιοποιηθεί δεν μπορεί οι υπόλοιποι να είναι… κώνοι στην επίθεση. Τον χρησιμοποίησε με έναν τρόπο που, από τη μια τον είχε «φρέσκο» για την τέταρτη και καθοριστική περίοδο, από την άλλη δεν υπήρχε υπερβολική εξάρτηση στο παιχνίδι από την ξεχωριστή προσωπικότητά του.
Ο Γιάννης απελευθερώθηκε, οι υπόλοιποι μπήκαν στο παιχνίδι και η Εθνική, που παραμένει η ομάδα του Αντετοκούνμπο, έγινε σύνολο. Όλοι έχουν ευθύνη και στις δύο πλευρές τού γηπέδου. Αναμφίβολα με… αναλογίες, δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού ίδια, αλλά όλοι παίζουν. Το αποτέλεσμα το είδαμε.
Όχι μόνο πέρασε αήττητη στους Αγώνες, αλλά η «επίσημη αγαπημένη» είχε διαφορετικούς πρωταγωνιστές ανά αγώνα. Κυρίως, όμως, είχε πλουραλισμό στην επίθεση, με τον Γιάννη να είναι το… κερασάκι κι όχι όλη η τούρτα. Ο Βασίλης Σπανούλης έπεισε όλους να ακολουθήσουν το πλάνο του κι αυτό πρέπει να του το δώσουμε.
Είναι προπονητικά στο υψηλότερο επίπεδο; Όχι και θα ήταν αφύσικο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι, όμως, τεράστια προσωπικότητα, που έχει ζήσει και γνωρίζει και πώς σκέφτεται ο Γιάννης, και πώς σκέφτονται οι υπόλοιποι. Τη μεγαλύτερη στιγμή της αθλητικής του καριέρας την έζησε όχι όταν σκόραρε, αλλά όταν έδωσε στον συμπαίκτη του (Πρίντεζης) την μπάλα, για να γράψει ιστορία με το πεταχτάρι του στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό έκανε κι ως προπονητής και πέτυχε.