Τι έπρεπε να κάνει και τι έκανε ο «ενωτικός» Βαγγέλης Λιόλιος…
«Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε,
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος» (Χριστιανόπουλος)
Με έκπληξη διάβασα την έκπτωση της διοίκησης της ΕΣΚΑΒΔΕ, όπως μας πληροφόρησαν οι ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι «για σωρεία παραβάσεων». Αναρωτήθηκα ποιοι μπορεί να είναι οι σημαντικοί λόγοι, για να προχωρήσουν σε μια τόσο σοβαρή κίνηση, που αγνοεί τη βούληση της πλειοψηφίας μιας Ένωσης.
Χωρίς δικαίωμα απολογίας, με μία απλή διαπιστωτική πράξη, με μια απλή επιστολή του προέδρου της Ομοσπονδίας (Λιόλιος), που -υποτίθεται ότι- είναι ο εγγυητής της ενότητας του χώρου, κι όχι από τους έχοντες νόμιμο συμφέρον, δηλαδή τα μέλη της Ένωσης, τα οποία ελέγχουν τη διοίκηση.
Μήπως;
- Έκαναν υπέρογκα έξοδα, με προσλήψεις ημετέρων, χωρίς να το δηλώσουν στη «Διαύγεια»;
- Παραβίασαν τους όρους των προκηρύξεων;
- Μοίρασαν συγχωροχάρτια με τη μορφή των Wild Cards, παραβιάζοντας κάθε αθλητική δεοντολογία;
- ‘Έχουν καταγγελθεί για εμπλοκή τους στο στοίχημα;
- Δεν προβαίνουν σε εκκαθάριση του Δ.Σ., από άτομα τα οποία δεν μετέχουν στις συνεδριάσεις, κατά παράβαση του καταστατικού;
- Έχουν με ενέργειες τους παραβιάσει το κεφάλαιο 3 του Ολυμπιακού Χάρτη, που θέλει τις ομοσπονδίες ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις κι αυτόνομες;
Τίποτα από όλα αυτά. Απλά η Ένωση κι ο πρόεδρος της (Κώστας Νικάκης) είναι αντιπολίτευση στη διοίκηση της ΕΟΚ. Σε αυτά τα παραπάνω, που είναι σοβαροί λόγοι έκπτωσης, έχει υποπέσει η διοίκηση της ΕΟΚ κι ο κ. Λιόλιος. Η κίνηση του προέδρου είναι αντιστοίχου φιλοσοφίας, με αυτήν της ανάκλησης της παραχώρησης του κτιρίου στους αρχαιολόγους της Μενδώνη, και τη ρίψη περιττωμάτων από τον δήμαρχο Ναυπλίου στο σπίτι του αντιπάλου του.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Λιόλιος προέβη στην απαράδεκτη κίνηση, με πρόσχημα ότι σε απολογιστική Συνέλευση της Ένωσης ψήφισαν δύο σωματεία, που δεν είχαν εγγραφεί στο μητρώο των αθλητικών σωματείων. Σωματεία που είχαν κανονική αθλητική δράση, τους είχε αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου, με βάση τον νόμο του Υπουργού συντροφιάς Αυγενάκη, ο οποίος με το περίφημο εφεύρημα του μητρώου επιχείρησε να αλώσει τις ομοσπονδίες. Να σημειωθεί ότι όχι μόνο δεν επήλθε καμία ζημία, αλλά ούτε ένσταση από τους μετέχοντες.
Αντί, δηλαδή, ο κ. Λιόλιος να αντιταχθεί στην ύπαρξη του μητρώου, που παραβιάζει κάθε έννοια αυτονομίας, όπως προβλέπεται από τον Ολυμπιακό Χάρτη, το χρησιμοποιεί εναντίων αυτού που εκπροσωπεί, λειτουργώντας ως κυβερνητικός εντολοδόχος.
Μητρώο από την πολιτεία, αν θέλει και δεν εμπιστεύεται τις ομοσπονδίες, νοείται μόνο ως κριτήριο για τις επιχορηγήσεις και σε καμία περίπτωση για το δικαίωμα συμμετοχής σε Γενικές Συνελεύσεις αυτόνομων οργανισμών, όπου οι προϋποθέσεις ορίζονται αποκλειστικά από το καταστατικό τους κι ελέγχεται η τήρηση τους από την αντιπολίτευση.
Οι… σιωπηλοί πλειοψηφούντες
Δεν γνωρίζω από πότε τα σωματεία έχουν ενστερνιστεί την προτεσταντική λογική και τρέχουν να ευθυγραμμιστούν με τον οποιοδήποτε παράλογο νόμο χωρίς αντίλογο και μάλιστα με το αισχρό επιχείρημα ότι «αν δεν το κάνουμε, θα μας κυνηγήσουν με τη διαιτησία».
Ξέρω ότι θα βρεθούν κάποιοι που θα ισχυριστούν ότι «εμείς γιατί το κάναμε, κορόιδα είμαστε;». Όχι κορόιδα δεν είστε, αλλά συνένοχοι, που καταπίνεται αμάσητα κι αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε σας σερβίρουν, με ενδόμυχο στόχο την εύνοια, ή τουλάχιστον την προστασία.
Είναι η κυρίαρχη λογική, που ευθύνεται για το χάλι του χώρου και την παγκοσμίου πρωτοτυπίας καθιέρωσης του χρεωκοπημένου «ερασιτεχνικού επαγγελματισμού», που τον έχει μετατρέψει σε βιότοπο στοιχηματζήδων και που αποδέχεται την ύπαρξη καρτέλ, όπως η ULEB.
Είναι η λογική που έχει στερήσει από το Ψυχικό, το Π. Φάληρο, τον Φάρο Κερατσινίου, τον Διαγόρα Δρυοπιδέων, να απολαύσουν το αποτέλεσμα της επιτυχίας τους. Και ποιος ξέρει σε πόσους άλλους μελλοντικά.
Ο καφές που μας σέρβιρε ο κ. Λιόλιος είναι πικρός, σαν αυτούς που δίνουν στις κηδείες.
Ο πρόεδρος αντιλαμβάνεται τον χώρο ως πεδίο αυτοπροβολής, όπως απροκάλυπτα φανερώθηκε στη βράβευση του Γκάλη. Με την απονομή ενός κιτσάτου φτηνιάρικου plexiglas, που σήκωσε προς τον κόσμο για να εισπράξει αποθέωση (δεν το σήκωσε ο τιμώμενος, όπως είθισται), ή επιχείρησε να κλέψει από τη «λάμψη Γκάλη», προσπαθώντας να φωτογραφηθεί δίπλα του, δεχόμενος την παρατήρηση – παρέμβαση του Ντόνσιτς, χωρίς ίχνος ντροπής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε μπλέξει…
