Ο Σλούκας, οι προπονητές της εξέδρας κι οι αναλυτές των social.
Μπορούμε να παραθέσουμε τους αριθμούς, του χθεσινού αγώνα, ή να πιάσουμε την άκρη του νήματος από το δεύτερο ματς στο ΣΕΦ, για να αναδείξουμε όσα έχει κάνει ο Κώστας Σλούκας και πόσο καθοριστικός είναι στην προσπάθεια του Ολυμπιακού να φτάσει στο φάιναλ φορ. Απρόσφορο μέσο, σαν να παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες…
Πρόσφατα, ένας πολύ σπουδαίος Έλληνας προπονητής, που έχει συναντήσει ΜΟΝΟ ως αντίπαλος τον διεθνή πλέι μέικερ μου έλεγε πόσο σημαντικός είναι ο Σλούκας. «Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες της Ευρωλίγκας, στα τελευταία λεπτά του αγώνα». Κι εδώ αρχίζουν οι άγνωστες λέξεις για τους… αναλυτές των social, τη νέα μάστιγα, τους επίγονους των προπονητών τής εξέδρας. Βλέπετε, αυτό δεν καταγράφεται από την απλή στατιστική!
Για εμάς τους δημοσιογράφους, τα γραπτά μένουν. Όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει να δει πόσες φορές αποθέωσα τον Έλληνα διεθνή παίκτη, οπότε τώρα που όλοι μιλούν γι’ αυτόν, δεν έχω να προσθέσω κάτι. Επίσης, η σειρά με τη Φενέρμπαχτσε ΔΕΝ έχει τελειώσει, οπότε επίσης δεν μπορούμε να πούμε κάτι, γιατί… το παιχνίδι παίζεται ακόμα, που λέει κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Η μοίρα των «μεγάλων»
Ο Κώστας Σλούκας ανήκει σ’ εκείνη την κάστα των «μεγάλων» παικτών. Αυτονόητο ότι κάθε κατακαημένος, που νομίζει ότι ξέρει μπάσκετ επειδή έμαθε (με κόπο και βάσανα) να διαβάζει το στατιστικό, θα τον κρίνει κι ενίοτε θα τον κατακεραυνώσει. Αργά πόδια, κακός αμυντικός, παίρνει πολλά (λες και ζήτησαν δανεικά οι Αγγελόπουλοι για να τον πληρώσουν) κι άλλα πολλά, που όμως είναι αδιάφορα μπροστά στο κλασικό «δεν θα γίνει ποτέ Σπανούλης».
Ο οποίος Σπανούλης πριν κλείσει στόματα ήταν λούζερ, ακόμα και το 2012 βρέθηκαν κάποιοι, που είπαν ότι δεν πήρε την ευθύνη κι έδωσε την μπάλα στον Πρίντεζη. Ο Σλούκας δεν είναι Σπανούλης, ο Σπανούλης δεν είναι Γκάλης, ο Διαμαντίδης δεν πήγε στο ΝΒΑ, ο Βεζένκοφ (είναι ή δεν είναι, θα σας γελάσω) Φώτσης και πάει λέγοντας.
Ο Σλούκας κι η μεγάλη του προσφορά
Είτε βρίσκεστε στο φάσμα τής αντιπαλότητας, είτε στο φάσμα της απόλυτης γνώσης, ο Σλούκας έχει μια μεγάλη προσφορά: Μάθετε (κι εσείς, κι εμείς, όλοι μα) να δείχνετε μεγαλύτερο σεβασμό στις προσωπικότητες του αθλητισμού. Είναι -προσωρινά- ελκυστικό να κάνεις τη διαφορά, γράφοντας (για παράδειγμα) ότι ο Μπαρτζώκας δεν χειρίζεται καλά το υλικό του, την ώρα που οι πολλοί τον αποθεώνουν.
Νιώθεις ξεχωριστός, στην πραγματικότητα ανήκεις στην κατηγορία εκείνων, που ο ίδιος προπονητής, ο οποίος μου είπε για τον Κώστα, είχε πει ότι «το μπάσκετ είναι σαν την εκκλησία. Πολλοί μπαίνουν, λίγοι καταλαβαίνουν».
Το μπάσκετ είναι πανέμορφο και ματς σαν το χθεσινό επιβεβαιώνουν ότι είμαστε ευλογημένοι όσοι μετατρέψαμε το χόμπι και την αγάπη μας σε επάγγελμα, όσοι βιοποριζόμαστε από αυτό. Και παίκτες όπως ο Σλούκας, μας βοηθούν (όσοι μπορούμε να καταλάβουμε) να γίνουμε καλύτεροι, όχι μόνο στην κριτική μας, αλλά ακόμα και… καλύτεροι άνθρωποι.
Μικρές διαφορές, μεγάλοι παίκτες
Αντί επιλόγου, δύο σημεία: Για να φτάσει κάποιος να γίνει Σλούκας, πρέπει να… σπάσει η χολή του. Κι αντί επιλόγου θυμηθείτε τα τελευταία λεπτά του χθεσινού αγώνα. Ο εξαιρετικός Τάιλερ Ντόρσεϊ, που μαζί με τον Τζεκίρι ήταν άλυτοι γρίφοι, έχασε το ματς για τη Φενέρ. Κι εδώ να πιστώσουμε στον Μπαρτζώκα την αλλαγή στο μαρκάρισμά του, καθώς ο Ουόκαπ του πήρε την… ανάσα.
Στη μία επίθεση κράτησε την μπάλα ως το τέλος, με αποτέλεσμα το σουτ να είναι εκπρόθεσμο, στην άλλη πέταξε την μπάλα στο πουθενά, ασχέτως αν ο Ουόκαπ έκανε μετά το λάθος. Σπουδαίο ταλέντο ο Ντόρσεϊ, αλλά για να γίνει Σλούκας (αυτού του επιπέδου, δηλαδή) θέλει πολλή δουλειά.
Το δεύτερο: Τα λόγια τού Βεζένκοφ στο τελευταίο τάιμ άουτ («πάτα το και σούταρε») προς τον Σλούκα, δείχνουν αφενός γιατί είναι αυτός που είναι (ο Σάσα), αφετέρου γιατί ο Ολυμπιακός έχει πετύχει ό,τι έχει πετύχει ως τώρα.
