Άμιλλα – Αθηναϊκός 45-46.
Βρέθηκα στο κλειστό στο Μπουρνάζι, να δω το ντέρμπι της Α2 την οποία προτιμώ αφού η Α1 δεν έχει να μου πει και πολλά. Πρώτα το γήπεδο. Πρώτη φορά το έβλεπα και νομίζω με λίγη φροντίδα μπορεί να γίνει μία σπουδαία έδρα, ακόμα και για ανδρικές ομάδες μεγάλων κατηγοριών.
Ήθελα να ξαναδώ την γηπεδούχο που έχω συμπάθεια ιδιαίτερη για το πάθος και την προσπάθεια των κοριτσιών, της νεαρής κόουτς Αναστασίας Γουναρά και της τιμ μάνατζερ Ανθής Μπαλτά, την οποία παρακολουθώ από τα πρώτα της βήματα στην Άμιλλα.
Από την άλλη ο ιστορικός Αθηναϊκός, η μόνη ελληνική ομάδα γυναικών κάτοχος ευρωπαϊκού τίτλου και παρουσία δύο συνεχόμενες φορές στην τελική τετράδα του Eurocup women. Η εμφάνιση επετειακή, ίδια με εκείνη του 2010, και χάρηκα που είδα να την φοράει πάλι μία αθλήτρια από εκείνη την ομαδάρα, όπως τότε αφού με αυτή θέλει να κλείσει τη μεγάλη της καριέρα.
Μία από τις σπουδαιότερες σκόρερ στα γυναικεία πρωταθλήματα, η αγαπητή μου Ζωή Κεχαγιά! Η Ζωή που ήταν πάντα από τις πρώτες, όμως ποτέ δεν έπαιξε στην εθνική ομάδα… αν είναι δυνατόν.
Κόουτς, ο φίλος μου Άγγελος Γιαννουλακης, όμως με μάσκα στο σημερινό αγώνα, λόγω κορωνοιού, είχε τον συνεργάτη του ως πρώτο… και ο ίδιος βοηθούσε από απόσταση πίσω από τον πάγκο.
Μην ξεχάσω ότι στον Αθηναϊκό παίζει φέτος μια ακόμη παίκτρια από τα παλιά, η Μαίρη Ρεντζεπέρη.
Όσο για τον αγώνα; Όπως τον περίμενα. Ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο λεπτό. Παραλίγο δε να έχουμε και χιτσκοκικό φινάλε… όταν η καλύτερη παίκτρια της Άμιλλας, η Χανιώτισσα Εύη Τσουγκράκη, με τρίποντο στη λήξη διαμόρφωσε το τελικό σκορ, όμως το σφύριγμα του διαιτητή μας μπέρδεψε όλους, καθώς φάνηκε να είναι για φάουλ στο σουτ… όμως ήταν για τη λήξη του αγώνα.
Εγώ πάντως έφυγα ικανοποιημένος βλέποντας αποκλειστικά ελληνικό στοιχείο, και μόνο, να δίνει την ψυχή του για τη νίκη!
Μπράβο κορίτσια!
