Είναι πολλοί αυτοί που λένε, σχεδόν στερεότυπα «έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο ελληνικό μπάσκετ», όταν αναφέρονται στον πρόεδρο της ΕΟΚ. Προσωπικά αναζητώ τις «καλές υπηρεσίες» του Βασιλακόπουλου, αλλά δεν έχει βρεθεί ένας να τις απαριθμήσει. Θα δεχθώ, για να προχωρήσει η… κουβέντα, ότι εγώ έχω το λάθος. Ακόμα κι αν έχει κάνει 1.000 καλά, υπάρχει κάτι που θα στοιχειώνει για πάντα την πολυετή (σχεδόν ισόβια) διοίκησή του: Η μη εκμετάλλευση του Νίκου Γκάλη.
Ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών γιορτάζει σήμερα. Έχουν περάσει λίγες ημέρες από την… επέτειο της παρθενικής του παρουσίας -πριν 41 χρόνια- στο ελληνικό πρωτάθλημα κι εμείς αντί για ανούσιες ευχές (πλην της ουσιαστικής να είναι πάντα καλά, γερός και δυνατός) επιλέξαμε να αναδείξουμε κάτι, που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Υπάρχει -πιστεύετε- άλλη χώρα, που θα είχε τέτοιο εθνικό κεφάλαιο και δεν θα το αξιοποιούσε; Υπάρχει -πιστεύετε- άλλη χώρα, που θα είχε το… παπούτσι του Νίκου Γκάλη και δεν θα του είχε προσδώσει σχεδόν μαγικές ιδιότητες; Κι όμως, στην Ελλάδα του Βασιλακόπουλου, ο Γκάλης έπρεπε να είναι μονίμως εκτός. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή…
ΔΕΝ υπάρχει καμία προσωπικότητα να τεθεί απέναντι στον Γκάλη και να μην επισκιαστεί. Κι επειδή, έπρεπε να αναδεικνύεται διαρκώς η αξία του ενός ανδρός, του προέδρου που κάνει τα πάντα κι είναι η αρχή και το τέλος του ελληνικού μπάσκετ, ο αυτόφωτος Νίκος Γκάλης δεν έπρεπε να είναι στο κάδρο.
Από τη μια έχεις τον αθλητικό ήλιο κι από την άλλη έναν τύπο, που χρειάζεται κιλοβατώρες ρεύματος για να πάρει λάμψη, από τα λαμπιόνια που οι… πρόθυμοι στολίζουν πάνω του. Το ελληνικό μπάσκετ χάνει την ευκαιρία αξιοποίησης του ανθρώπου, που όλος ο πλανήτης αναγνωρίζει ως μια εκ των κορυφαίων αθλητικών προσωπικοτήτων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, επειδή αυτό βολεύει το αφήγημα Βασιλακόπουλου.
Ακόμα κι η χθεσινή διαμόρφωση αποτελέσματος, στον αγώνα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ έχει την υπογραφή του προέδρου της ΕΟΚ. Γιατί μπορεί ο ίδιος να μην έχει καμία σχέση, διαμόρφωσε όμως τις συνθήκες για να μετατραπεί η πάλαι ποτέ εξαιρετική ελληνική διαδικασία, σε μια κακόγουστη παρέα ανθρώπων, που χαμήλωσαν τον πήχη και σχεδίασαν ένα πορτραίτο, που προκαλεί αηδία.
Το ότι ο Νίκος Γκάλης δεν διεκδίκησε αυτό που αξίζει, δεν είναι ούτε από απροθυμία, ούτε από αδιαφορία, ούτε από φόβο για το αποτέλεσμα. Αλίμονο, να πρέπει να ζητήσει ο Γκάλης να αξιοποιηθεί. Η αγάπη του κόσμου είναι το μεγαλύτερο από τα παράσημα κι αν ο πρόεδρος της ΕΟΚ, ή οι αυλικοί του, που τον «ψήνουν» ότι είναι λαοπρόβλητος, θέλει να δοκιμάσει, δεν έχει παρά να βγει στον δρόμο παρέα με τον Νικ. Αλήθεια, θα είχε μεγάλη πλάκα…
Ας μην το κουράζουμε. Από τα πολλά μπασκετικά «εγκλήματα» της διοίκησης Βασιλακόπουλου (γιατί δεν είναι μόνο ατομική η ευθύνη), το χειρότερο είναι αυτό: Δεν έχουμε τον Γκάλη μπροστάρη του αθλήματος.
