Κυκλοφόρησε χθες η… πληροφορία ότι ο Μάνος Παπαδόπουλος εγκαταλείπει μετά δεκαετίες αδιάληπτης παρουσίας τον Παναθηναϊκό, για να μετακομίσει στη Ρωσία και να (συν)εργαστεί στη Ζενίτ. Καμία επίσημη τοποθέτηση. Καμία αντίδραση, παρά μόνο σιωπή. Από χθες κυκλοφορεί έντονα ότι κατεβαίνει κι από το τρένο ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, άλλη μια ιστορική μορφή του «τριφυλλιού», συνυφασμένη με τα χρόνια της απόλυτης καταξίωσης του μπασκετικού τμήματος. Κι εδώ σιωπή. Καμία αντίδραση.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε πει ότι αφήνει την ΚΑΕ στα χέρια των δύο στενών συνεργατών του, αλλά πλέον μένει μόνος του ο Τάκης Τριαντόπουλος. Αν μένει… Κι ο «Φράγκι» είχε πει ότι στα δύσκολα θα είναι μπροστά, αλλά κι αυτός εγκαταλείπει. Στην καταιγίδα δυο – τρεις ψιχάλες δεν ενόχλησαν κανέναν, αλλά είναι η σημειολογία κι η ανασφάλεια, που κάνουν πιο ζοφερό το τοπίο.
Κανείς δεν βγαίνει να τοποθετηθεί επίσημα, κλειστά τα στόματα κι ο κόσμος μετρά απουσίες. Σε μια στιγμή, που ο Παναθηναϊκός χρειάζεται παρουσία, χρειάζεται ανθρώπους να βγουν μπροστά, χρειάζεται συσπείρωση. Δεν δείχνει να την έχει κι αυτό είναι κακό. Η σιωπή είναι χειρότερη. Γιατί οδηγεί σε εσωστρέφεια, γιατί αποθαρρύνει όποιον ήθελε εμφανιστεί, είτε για να βοηθήσει διοικητικά, είτε για να μεταγραφεί στην ομάδα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποχώρησε, αλλά στην πραγματικότητα διατηρεί το σύνολο των μετοχών, τις οποίες μάλιστα αποτίμησε με 25 εκατομμύρια ευρώ. Έως ότου πωληθούν, έως ότου γίνει η μεταβίβαση, πρέπει να εγγυηθεί για την επόμενη μέρα. Μπορεί να είναι δύσκολη, δίχως τα εκατομμύρια του… χθες, αλλά πρέπει ακόμα κι αυτή η υποχώρηση να είναι μικρή και συντεταγμένη, όχι να μετατραπεί ο κραταιός Ευρωπαίος Παναθηναϊκός στο… τρένο της μεγάλης φυγής.
Ακόμα σημαντικότερο είναι, όμως, να εξηγήσουν όσοι φεύγουν, γιατί φεύγουν. Δεν είναι κακό να δέχεσαι επαγγελματική πρόταση, δεν είναι κακό ούτε να κοιτάξεις το συμφέρον σου, ούτε να πεις «κουράστηκα, φτάνει τόσο», ούτε να πεις «δεν πιστεύω ότι μπορώ να αποτελέσω κομμάτι της λύσης», αρκεί να εξηγήσεις γιατί φεύγεις. Για να μάθει κι ο κόσμος, που δεν έχει διέξοδο, που δεν μπορεί να φύγει, που είναι υποχρεωμένος να στηρίξει την ομάδα.
Καθένας γράφει την ιστορία του κι αλίμονο κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για τον Παπαδόπουλο και τον Αλβέρτη. Ο ένας αρκεί να εμφανιστεί για να ζωντανέψουν μνήμες, λες και δεν έβγαλε ποτέ τη φανέλα, η οποία βρίσκεται στον ουρανό του «Νίκος Γκάλης». Ο άλλος είναι ο μόνος, που μπορούσε να βρίζει όποιον άναβε καπνογόνο, όποιον χρησιμοποιούσε λέιζερ και να μην αντιδρά κανείς. Κέρδισαν τον σεβασμό και την καταξίωση με την πορεία, τη διαδρομή τους και τη δεδομένη αγάπη για τον σύλλογο. Κυρίως με την προσφορά τους.
Το να φύγουν είναι πλήγμα, όχι όμως ανεπανόρθωτο. Ουδείς αναντικατάστατος, ουδείς είναι… μόνιμος, αλλά από τους συγκεκριμένους έχουμε (πρέπει οι ίδιοι να έχουν) απαίτηση να εξηγήσουν τι, πώς και γιατί. Τώρα, την ώρα που συμβαίνει (αν συμβαίνει) το γεγονός, όχι όταν κάτσει η σκόνη, γιατί στο ενδιάμεσο η σκόνη πνίγει τον Παναθηναϊκό, μαραίνει το… τριφύλλι.
