Χρόνια τώρα, απ’ όποιο δημοσιογραφικό μετερίζι βρισκόμουν, φώναζα γιατί δεν γίνονται σχολές προπονητών, ώστε να πιστοποιείται (με δίπλωμα) η παρουσία των κόουτς στους πάγκους. Άλλωστε, είναι “αναγκαία και ικανή συνθήκη“, που λέγαμε και στα μαθηματικά, η επίδειξη διπλώματος… Συνεπώς, χάρηκα όταν διάβασα το πρόγραμμα της σχολής προπονητών Γ’ κατηγορίας. Ή μήπως όχι;
Η παρακολούθηση των μαθημάτων γίνεται είτε στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Κρήτη. Κι είναι πολλές οι ώρες (και οι μέρες). Αναρωτιέμαι ένας προπονητής από τα Δωδεκάνησα, που έχουν ομάδα και στην Α1 και στην Α1 γυναικών, πώς θα μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματα κι εντέλει να πάρει το δίπλωμα;
Πρέπει να δώσει μια μικρή περιουσία (σε δύσκολες εποχές) για ένα χαρτί, το οποίο είναι υποχρεωτικό, αλλά δεν το έχουν όλοι. Εμείς θέλουμε να το έχουν όλοι, αλλά πόσο κοστίζει αλήθεια; Φαντάζομαι ότι στον ΣΕΠΚ δεν έχουν κάτι με τη Δωδεκάνησο, αλλά πόσο δύσκολο ήταν να γίνει μια σχολή στη Ρόδο, ή στην Κω;
Ταξίδια, διαμονή, διατροφή, έξοδα για ένα χαρτί που δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Προτιμότερο θα ήταν να γίνει η σχολή στη Ρόδο κι ας χρέωναν με τα έξοδα της μετάβασης των καθηγητών τους επίδοξους προπονητές. Πόσο κοστίζουν 1-2 καθηγητές αν επιμεριστούν σε 50-60 προπονητές που θέλουν να φοιτήσουν;
Αντίθετα, για καθένα από τους μετέχοντες στη σχολή, αν κάνω καλά τους υπολογισμούς, το κόστος ξεπερνά τα 5.000 ευρώ. Φαντάζομαι πως ούτε ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, δεν πιστεύει ότι με την έξοδο στις αγορές και το πλεόνασμα (τρομάρα μας), υπάρχει τέτοια άνεση στους Έλληνες υποψήφιους προπονητές.
Η πλάκα είναι πως η UEFA, σε συνεργασία με την ΕΠΟ, διοργανώνει σχολές προπονητών στη Ρόδο κάθε τρεις και λίγο. Άρα και ενδιαφέρον, και… πρόσφορο έδαφος υπάρχει. Μήπως να υπάρξει περισσότερη ευαισθησία;
