Ειλικρινά ΔΕΝ ήθελα να γράψω λέξη. Ο (σοβαρός κατά πώς φαίνεται) τραυματισμός του Γιάννη Αθηναίου επισκιάζει τα πάντα. Μέχρι κι ο σπίκερ του αγώνα ψέλλισε κάτι για την καταπόνηση των αθλητών, με τους υπερβολικά πολλούς αγώνες που καλούνται να διαχειριστούν (ακόμα κι αν η συγκεκριμένη ήταν «κακή στιγμή»), αλλά βλέπετε εμείς που τα γράφουμε καθημερινά και φωνάζουμε να αλλάξει ο τρόπος διεξαγωγής των αγώνων της ΦΙΜΠΑ είμαστε εμπαθείς. Περαστικά στον Αθηναίου και πάμε παρακάτω…
Ο αγώνας με τη Σερβία ήταν ό,τι έπρεπε για τον Θανάση Σκουρτόπουλο. Εκτός οι δύο «Παπ» κι ο Σλούκας, ευκαιρία για σωστή διαχείριση, ευκαιρία να κρύψει πράγματα (δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν έχει σκεφτεί και δεν έχει δουλέψει κάτι για να σπάσει αυτή την ιδιόμορφη ζώνη με τρεις στο ψηλό ποστ, που παίζουν κόντρα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο), αλλά και να μοιράσει χρόνο σε όλους.
Το «τουρνουά Ακρόπολις» είναι φιλικό, αλλά όχι για όλους. Οι διαιτητές κατόρθωσαν να το διαλύσουν, πήγαν ετσιθελικά το ματς στην παράταση, στερώντας δύο καλάθια από τους Σέρβους (το ένα προσπάθησε να το μετρήσει ο Πιτσίλκας, αλλά τον… συνέτισαν οι άλλοι δύο), «ανακάλυψε» φάουλ πάνω στον Καλάθη η Τσαρούχα (αν πάει έτσι στην Ευρωλίγκα θα έχει πρόβλημα) και μη χειρότερα δηλαδή.
Όποιος έχει γνωστό κάποιον από τους διαιτητές που έχουν σφυρίξει διαχρονικά στο «Ακρόπολις», ας τον ρωτήσει και θα καταλάβει. Άλλωστε, δεν μπήκαμε καν στον κόπο να κάνουμε απονομή. Ενδεχομένως θα έχει αρκετή ώρα αναμονή η πτήση στο «Ελ. Βενιζέλος» και θα δώσουν το κύπελλο λίγο πριν περάσουν τον έλεγχο διαβατηρίων. Ή αλλιώς «το κύπελλο εμείς, ή κανείς».
Νοοτροπία χωριού. Αντί να ασχολούμαστε με την τακτική, ασχολούμαστε με τους τακτικισμούς. Και δεν θα με ενοχλούσε (λέμε τώρα), αν δεν έμπαινε στο… τρυπάκι κι ο πάγκος. Τρομερό άγχος από τον Σκουρτόπουλο, ο οποίος δεν απάντησε στα τρία γκαρντ του Τζόρτζεβιτς, άφησε αρκετή ώρα τον Μπουρούση μέσα και δεν τον είχε στο τέλος, «ξέχασε» τον πολύ καλό στο ξεκίνημα Πρίντεζη.
Αν έχει άγχος σε φιλικό τουρνουά, με αντίπαλο έναν προπονητή που δεν τον λες και «γκουρού» (αν ο Τζόρτζεβιτς κοουτσάριζε όπως γκρίνιαζε θα έκανε τον Πόποβιτς να μοιάζει… γατάκι), αναρωτιέμαι τι θα γίνει στα πραγματικά δύσκολα παιχνίδια. Γιατί -κακά τα ψέματα- στον πάγκο είναι ο «αδύναμος κρίκος».
Μην ακούτε τα «βρήκαμε σουτέρ», εξαιρετικός ο Θανάσης αλλά για να βγάλει ενέργεια στο παρκέ, να παίξει άμυνα καλύτερα από τον καθένα, να τρέξει. Δεν είναι σουτέρ ο άνθρωπος και δύσκολα θα βρει περισσότερες τέτοιες βραδιές. Άσχετο, αλλά όταν τον βλέπω να τραγουδά τον εθνικό ύμνο νιώθω υπέροχα, γιατί σκέφτομαι πως κάποιοι άσβερκοι ακροδεξιοί χάνουν τα λόγια τους.
Αντί επιλόγου: Ο Αμβρόσιος παραιτήθηκε (παραμένει απλά φασίστας), λόγω γήρατος. Γεννήθηκε το 1938. Ο Βασιλακόπουλος, που έχει γεννηθεί το 1939 νιώθει μια χαρά. Αν τον ρωτήσει κανείς, μπορεί να πει (για την απόφαση του Αβρόσιου) «ήταν μια νεανική τρέλα»…
