Όλοι οι δρόμοι οδηγούν αύριο και μεθαύριο στο «Νίκος Γκάλης». Δεν είναι μόνο η συμμετοχή ομάδων υψηλού επιπέδου και διαμετρήματος, αλλά και το γεγονός ότι το τουρνουά γίνεται στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου, ενός ανθρώπου που πρόσφερε πάρα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ και που με τις επιλογές του άλλαξε και τον ευρωπαϊκό χάρτη. Είναι απρόσφορο μέσο να αναφερθώ περαιτέρω στην προσφορά του.
Στο διεθνές τουρνουά μετέχουν (εκτός φυσικά του Παναθηναϊκού) Μακάμπι Τελ Αβίβ, Φενέρμπαχτσε και Χίμκι. Σπουδαίες ομάδες, αλλά πόσο πιο σπουδαίο θα ήταν να τιμήσει με την παρουσία του ο «αιώνιος» αντίπαλος τον αείμνηστο Παύλο; Και αγωνιστικά, αλλά και απ’ όποια πλευρά αν το δει κανείς, η συμμετοχή της ομάδας του Ολυμπιακού στο τουρνουά θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για το ελληνικό μπάσκετ.
Το γιατί δεν βρίσκεται εκεί ο Ολυμπιακός είναι πρόδηλο. Είναι, όμως, και μια καλή αφορμή να αντιληφθούμε τι χάνουμε, μένοντας κολλημένοι σε λογικές του παρελθόντος, σε μίση, σε αποκλεισμούς. Το να έχουμε οπαδούς μιας ομάδας στο γήπεδο, το να μην μπορεί να εμφανιστεί ο αντίπαλος, ούτε για να τιμήσει τη μνήμη κάποιου, είναι πρόβλημα για όλους.
Δεν γνωρίζω αν υπήρξε πρόταση και δεν τη δέχθηκε ο Ολυμπιακός, αν δεν υπήρξε πρόταση, αν δεν υπήρξε καν σκέψη για να προταθεί κάτι τόσο… προχωρημένο για εμάς τους καθυστερημένους (με όποια σημασία κι αν θέλετε να δώσετε στη λέξη), γνωρίζω όμως σχεδόν με βεβαιότητα ότι ακόμα κι αν από κάποιο θαύμα εμφανίζονταν ο Ολυμπιακός στο παρκέ, δεν θα έλειπαν (ούτε αύριο θα λείψουν) τα υβριστικά συνθήματα.
Δυστυχώς, ακόμα κι από τα τραγούδια της εξέδρας μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ο ετεροπροσδιορισμός, η αντιπαλότητα, είναι τροφοδότης. Αν αφαιρέσει κανείς από τους οπαδούς τα υβριστικά συνθήματα κατά των αντιπάλων, ελάχιστα τραγούδια μένουν στους οργανωμένους. Γιατί; Μα γιατί έτσι μεγάλωσαν, έτσι γαλουχήθηκαν γενιές οπαδών. Έμαθαν να μισούν τον αντίπαλο, όχι να αγαπούν την ομάδα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να μην μπορούν να ξεχωρίσουν ποιο από τα δύο βαραίνει περισσότερο.
Είναι απίστευτο να έχουμε δύο τεράστιους ευρωπαϊκούς συλλόγους και να μπορούμε εκ περιτροπής να απολαμβάνουμε τον έναν. Είναι απίστευτο να μην μπορεί ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού να πάει στο γήπεδο του αντιπάλου και να τιμήσει τη μνήμη του ανθρώπου που τόσα πρόσφερε. Αν το έκανε, ακόμα κι αν δεν δέχονταν τη… συμπάθεια των αντιπάλων, θα τα έβρισκε σκούρα από τους ομοϊδεάτες.
Ο Παύλος πρόσφερε πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Το αναγνωρίζουν όλοι. Ακόμα κι αν δεν θα είναι εκεί να το επισημοποιήσουν. Καλό θα ήταν, με αφορμή το τουρνουά, να αντιληφθούμε πως στο φευγιό του 2018 εμείς να τρίβουμε ακόμα πέτρες για να πάρουμε τη σπίθα και να έχουμε φωτιά, είναι αστείο.
