Είναι στιγμές (και γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε) που παρακολουθώ τα διάφορα τηλεοπτικά σόου ανάδειξης ταλέντων κι έκθεσης επίδοξων σταρ. Γιατί, όποιος έχει ταλέντο, πρέπει να βρει τρόπο να το δείξει στον κόσμο, ώστε να μπορέσει να βρει τον δρόμο του. Ακούω παιδιά που ακόμα δεν έχουν τραγουδήσει ένα (1) τραγούδι, το οποίο να γράφτηκε γι’ αυτά, να μιλούν για το… κοινό τους, για τον κόσμο που τα αγαπά και τα στήριξε.
Δεν είναι… μουσικό το site, άρα ό,τι διαβάσατε στον πρόλογο μεταγλωττίστε το και εντάξτε το στην μπασκετική πραγματικότητα. Πόσα παιδιά, επειδή μπήκαν για 2-3 λεπτά σε… τελειωμένο αγώνα (το λεγόμενο στην πιάτσα και «τρίλεπτο του αγρότη»), δεν απέκτησαν υφάκι, δεν… ψήλωσαν, δεν άλλαξαν κούρεμα; Παιδιά, που αίφνης ένιωσαν ισότιμα του Γκάλη και του Γιαννάκη, του Διαμαντίδη και του Σπανούλη. Ου μην και λίγο ανώτερα…
Από δίπλα τους γονείς που κομπορρημονούν για τα καμάρια τους, ατζέντηδες που πουλάνε την πραμάτεια στους ευρωπαϊκούς πάγκους («κοτόπουλα μπουτάκια», που τραγουδούσαν και τα «Μακρινά Ξαδέρφια»), προπονητές που φωνασκούν «εγώ τον ανακάλυψα» και δημοσιογράφοι (μηδέ του υπογράφοντος εξαιρουμένου), οι οποίοι σπεύδουν να ενισχύσουν τη γενικότερη παράνοια.
Απέναντι σ’ όλα αυτά, ένα βίντεο 89 δευτερολέπτων, με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που λατρέψαμε να μισούμε: Τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Στο «αντίο του», οι δικοί του άνθρωποι, του χάρισαν ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Κι αν δεν έχει γνωρίσει αποθέωση, από πολυάριθμο κοινό, κι αν δεν έχει γευτεί το νέκταρ της καταξίωσης, της απόλυτης αίσθησης του σταρ. Κι όμως…
😭#GràciesNavarro pic.twitter.com/gxAGf5Z351
— Barça Basket (@FCBbasket) September 7, 2018
Αντί να δείτε πώς σουτάρει ο Κάρι, πώς κάνει εντυπωσιακή είσοδο ο ΛεΜπρον, πώς ντρίμπλαρε ο Διαμαντίδης, πώς εκτελούσε ο Σπανούλης, πώς… Αυτό να δείτε. Να δείτε τον «Λα Μπόμπα» να συγκρατεί τα δάκρυά του, να νιώθει κάθε πόρο του κορμιού του να ταράζεται, να νιώθει ευγνωμοσύνη, όχι γι’ αυτούς που ήταν εκεί, αλλά για εκείνη την μπάλα, η οποία τον έκανε αυτό που είναι.
Σε κάποια ομάδα, ένας παίκτης (δεν έχουν σημασία τα ονόματα), την ώρα που μαζεύονταν στον κύκλο του γηπέδου για να ξεκινήσει η προπόνηση, πατούσε την μπάλα του μπάσκετ. «Αυτό που πατάς, εξασφαλίζει το ψωμί σου» του είπε ο κόουτς, αναγκάζοντάς τον να φερθεί πιο… ευγενικά στο εργαλείο της δουλειάς του
Αφήστε, λοιπόν, τα σταριλίκια, αφήστε τους άλλους να μιλούν για σας, δείτε πώς διαχειρίζονται (το έγραψα και χθες, με άλλη αφορμή) οι «μεγάλοι» την αναγνωρισιμότητά τους, πώς στέκονται με σεβασμό απέναντι σε όλους. Δεν χρειάζονται να κάνουν κάτι, είναι από μόνοι τους «τεράστιοι»…
