Η Εκτελεστική Επιτροπή της FIBA αποφάσισε να διατηρήσει τα «παράθυρα» των Εθνικών ομάδων. Στο σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρεται ότι κρίθηκαν πετυχημένα, καθώς «ο συνολικός αριθμός των θεατών στα παιχνίδια που διεξήχθησαν παγκοσμίως ξεπέρασε τις 300.000 σε κάθε «παράθυρο», με τα Προκριματικά του Ευρωπαϊκού τομέα να καταγράφουν το Φεβρουάριο 80% μέσο όρο πληρότητας στα γήπεδα.
Περισσότεροι από 600 εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν reach, μέσω των ψηφιακών καναλιών της FIBA από τον Νοέμβριο, επιβεβαιώνοντας το υψηλό ενδιαφέρον που έχουν οι φίλαθλοι για τα προκριματικά».
Δεν διαφωνώ ούτε στα… κόμματα. Για να φτάσουμε, όμως, σ’ ένα αποτέλεσμα πρέπει να συμφωνήσουμε τι αθροίζουμε και τι αφαιρούμε. Όσον αφορά στην τηλεθέαση, στην παρουσία του κόσμου στις εξέδρες το άθροισμα είναι θετικό. Είναι, αλήθεια, αυτό το μοναδικό ζητούμενο;
Για παράδειγμα δύο παίκτες του Προμηθέα επέστρεψαν τραυματίες από τους αγώνες των «παραθύρων». Αν δεν έχει καταγράψει λάθος τα δεδομένα το ρεπορτάζ, ο Φαγιέ έπαιζε σε τσιμέντο! Αλήθεια, πώς προστατεύεται η επένδυση του συλλόγου της Πάτρας; Αν ο Φαγιέ πάθαινε μεγαλύτερη ζημιά, θα μπορούσε να τιναχθεί στον αέρα το οικοδόμημα μιας ομάδας;
Καταγράφηκε το ποσοστό τραυματιών, αν είναι λιγότεροι ή περισσότεροι από άλλες φορές, έχει συσταθεί επιστημονική ομάδα να παρακολουθήσει το διάγραμμα της απόδοσης όσων μετείχαν στα «παράθυρα», ώστε να μας καθησυχάσει ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για ενδεχόμενο τραυματισμών; Έχει τηρηθεί το μίνιμουμ των στάνταρ, ώστε να μην κινδυνεύουν οι παίκτες;
Προσέξτε: Δεν λέω ότι δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Σημειώνω απλά ότι η FIBA αντί να μετρά ΜΟΝΟ την τηλεθέαση, την πληρότητα των γηπέδων, έπρεπε να μετρά και πιθανές ή απίθανες επιπτώσεις, που ενδεχομένως επιβαρύνουν παίκτες και ομάδες. Και για να μην βρεθεί κανείς να πει ότι έχω μονομερή ευαισθησία, τα ίδια (και χειρότερα) έχω γράψει για το πρωτάθλημα της Ευρωλίγκας, πριν ακόμα βγούμε από αυτόν εδώ τον χώρο στον… «αέρα».
Όσο οι διοικούντες τις ομοσπονδίες και τις λίγκες μετρούν αριθμούς, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους, θα φαίνεται όλο και πιο καθαρά πως δεν τους ενδιαφέρουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του αθλήματος. Κι είναι αλήθεια πως κανείς δεν θα γνώριζε τους προέδρους της Ευρωλίγκας, της FIBA, ακόμα και των ομάδων, αν δεν υπήρχαν οι παίκτες – πρωταγωνιστές.
Αν αυτό σας φαίνεται υπερβολικό, σκεφτείτε πόσους επιχειρηματίες στον χώρο του φαρμάκου γνωρίζετε κι έχετε δει τις φωτογραφίες τους, όπως βλέπετε καθημερινά τη φωτογραφία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (το ίδιο ισχύει για κάθε παράγοντα του χώρου, για την οικονομία του χρόνου δεν αναφέρω καθέναν ονομαστικά).
Κάποια στιγμή πρέπει η μπασκετική κοινότητα να συμφωνήσει ότι δεν είναι «προϊόν» οι παίκτες, αλλά πρωταγωνιστές, άρα οι αναφορές και οι μετρήσεις ΠΡΕΠΕΙ να ξεκινούν από αυτούς. Αν χάσουμε το δάσος, αν δεν δούμε τη μεγάλη εικόνα, δεν θα αργήσει η στιγμή (απεύχομαι) που αντί να μιλάμε για τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Καλάθη, τον Γκιστ, θα μιλάμε για τον… Σαββίδη του μπάσκετ.
