Υπάρχουν δύο τρόποι για να μάθεις. Ο χειρότερος (ίσως πιο διδακτικός, αλλά σε κάθε περίπτωση επώδυνος) είναι να πάθεις. Εμείς φωνάζουμε εδώ και καιρό, από το πρώτο μας κείμενο πριν σχεδόν δύο μήνες, ότι ο Παναθηναϊκός θέλει σέντερ. Το γεγονός ότι ο Τζέιμς Γκιστ ήταν (μπορεί και να συνεχίσει) στη… ζώνη του λυκόφωτος, οι πέντε σερί νίκες (για τους αδαείς που βασίζουν την κριτική και την άποψη στο αποτέλεσμα) έκρυψαν το πρόβλημα, όμως δεν το αντιμετώπισαν.
«Τι θα γίνει αν ο Γκιστ φορτωθεί με φάουλ, ή βρεθεί σε κακή βραδιά» αναρωτηθήκαμε κι η απάντηση ήρθε. Ο Παναθηναϊκός έχασε από τη Ζαλγκίρις γιατί δεν είχε σέντερ. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι πήραν 13 παραπάνω ριμπάουντ κι ο Κέβιν Πάνγκος έκανε «νταμπλ νταμπλ» (12 πόντοι, 11 ασίστ) έχει να κάνει (και) με το ότι… βολτάριζε χωρίς να τον ενοχλεί κανείς στο «ζωγραφιστό».
Ο Παναθηναϊκός φωνάζει από χιλιόμετρα ότι θέλει σέντερ. Όχι επειδή έχασε στο Κάουνας, αλλά κι επειδή έχασε στο Κάουνας. Όπως επίσης φωνάζει από μακριά το ότι ο Μάρκους Ντένμον δεν μπορεί να προσφέρει. Με κάτι λιγότερο από έξι λεπτά συμμετοχής, στα οποία έκανε μόλις ένα (1) άστοχο σουτ, όχι μόνο δεν είναι Μάικ Τζέιμς, αλλά σε κάνει να αναρωτηθείς τι λιγότερο θα πρόσφερε σε ανάλογο χρονικό διάστημα ο Λευτέρης Μποχωρίδης…
Στην Ευρωλίγκα δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Ναι, ο Ζακ Όγκαστ είναι επένδυση για το μέλλον, όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, ο Γκιστ απολαμβάνει τη μοναξιά του σχοινοβάτη, ο Ίαν Βουγιούκας κάνει αυτό που περιμέναμε, οπότε ο Παναθηναϊκός θέλει σέντερ. Και μπορεί να εντάξει έναν ψηλό, αφαιρώντας (ενδεχομένως) τον αρνητικό Ντένμον.
Παράλληλα πρέπει να σταματήσει αυτό το «μπει δεν μπει». Ναι, διαθέτει παίκτες με ευχέρεια στο σκοράρισμα, αλλά το να ξεκινάς με 2/11 τρίποντα, τη στιγμή που σχεδόν κάθε δίποντο πήγε στο καλάθι (στο πρώτο δεκάλεπτο), να τελειώνεις την αναμέτρηση με περισσότερα τρίποντα από δίποντα, μάλλον δεν είναι κομμάτι προγραμματισμού.
Το ότι μπήκαν πέντε συνεχόμενα τρίποντα και οι «πράσινοι» επέστρεψαν δεν δικαιολογεί την επιμονή στο τρίποντο παιχνίδι. Η απουσία σέντερ, παίκτη που θα παίξει με πλάτη και θα μπορούσαν να ακουμπήσουν την μπάλα, εν μέρει το εξηγεί, αλλά δεν το δικαιολογεί.
Κάτι ακόμα, ενισχυτικό όσων προαναφέραμε: Σε μια εξαιρετική βραδιά, ο Κρις Σίνγκλεντον τέλειωσε το ματς με 15 πόντους, εξαιρετικά ποσοστά (0/1 δίποντο, 3/4 τρίποντα, 6/8 βολές), αλλά με μηδέν (0) ριμπάουντ! Το ότι ο Νικ Καλάθης ήταν πρώτος (μαζί με τον Κένι Γκάμπριελ) ριμπάουντερ με έξι, δεν είναι καινοφανές. Όμως τρίτος ριμπάουντερ ήταν ο Ματ Λοτζέσκι, των 14 λεπτών και της αναιμικής προσφοράς, δείγμα του ότι υπάρχει πρόβλημα με τους ψηλούς.
Σημειώστε: Γκιστ / Σίνγκλεντον δεν πήραν ριμπάουντ, Βουγιούκας πήρε ένα κι Όγκαστ πήρε δύο. Τέσσερις ψηλοί τρία ριμπάουντ, είναι εξίσωση που δεν βγαίνει.
Πηγή: to10.gr
